w imię nie tego Boga
gniew jest alternatywą dobra

nie dziw

że po ludziach pozostają tylko
sterty kamieni
rzucanych w człowieka

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność

szukam powiewu rozgrzeszenia
zbyt wiele słabości
we mnie

rozsypałam się w sobie
bo brakło mi tchu
choć na zewnątrz łatwiej
utrzymać się
w uśmiechu

pozwól mi wyjść
z samotności

zlękniona dusza
przy drżącym sercu

zabierz strach
ukryj w objęciach

trwałego bezpieczeństwa.

w ciszy czystej jak kropla deszczu
falochron na rozhuśtane emocje

przecina ten nasz żywot

melodia leciutko się sączy
słychać życzliwe słowa matki

skrzypią stare zawiasy drewnianych drzwi

nie jest źle mój drogi
już się zbliżyliśmy
już stoimy w tej samej rzece
puszczamy do siebie oczko
i kaczki z wiadomościami
jeszcze się gubią jak kamień
jeszcze morsują z błędami
czuć że dochodzą na zielonej fali
i nam się udziela nastrój wody

nie jest źle mój drogi
nasze rzeczy dzieją się z nurtem
trafiamy na szczęśliwe meandry

Otoczeni gwiezdnym pyłem
połączeni ogniem namiętności
rozkładamy kolejny
oddech na atomy
balansując nad krawędzią
najczulszych miejsc
oblizuję wargi
z wilgotnych szeptów ...

... ❤️

22.04.2021
Malusia_035

mam tylko dwie dłonie
I nie mnie świat zawrócić
w miłość
oddanie

gdybym mogła
wróciłabym życie
tym co odeszli niesprawiedliwie
łykając oddech trucizny

w żyłach jest życie [...]

Ptaki są dla idących w pole
porywających się z motyką na słońce
żądających kartofli

ptaki są dla nocnych marków
śniących koszmary nad ranem
latarniami
ściągającymi na ziemię

ptaki są do wyższych celów stworzone
usunięte z nieba
dzieci

ptaki są dla miłośników radości życia
a potem w budach budzą się psy
bardziej od ptaków przypominające mi anioły
stróże.

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

Jak drzewo w skale
Zakorzeń się w mym sercu
Tak głęboko

Aż zimny głaz
Pęknie z miłości

Mam raka duszy - zaawansowany.
Żywcem chce mnie zdusić,
Zatracić w otchłani,
W nie smaku bycia,
Gorycz bytowania.

Straciłam cenne pięć lat życia.
Zmarnowałam rok w nieśmiałości.
Zagubiłam cztery lata intelektu.
Co ja uczyniłam?
Tępa, głupia!

Mam dziesięć lat - Nie wierzę.
Ha ha jestem smarkula!
Nie, nie jestem.
Mam dwadzieścia lat,
Dwadzieścia mankamentów.

Co dzień przyglądam się sobie...
Mały pączek, mała zołza.
Czemu taka ohydna, stara?
Nie, nie jestem.
Nieprawda!

Ciało młode bez żadnej skazy...
Zmarszczki [...]

Przyglądam się życiu przez kartki kalendarzy
ile już ich pożółkło
iloma czas mnie jeszcze obdarzy?

Przez okno na świat patrzę
i podziwiam wiosnę,
że rozmawia z ptakami
tak płynnie, radośnie

i, że lato zawsze gorące,
pięknie i skąpo ubrane [...]

Kropla rosy
Spadła na me serce
Z Twoich oczu

Obumarło

By ziarno głęboko schowane
Mogło wykiełkować
I wydać owoce miłości

ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

nie musisz być oceanem
aby poczuć ogrom wody
bądź kroplą - która
zaspokaja pragnienia