nie znali się z widzenia tylko
słów przeszli tam i z powrotem odyseje
po omacku co do łzy się rozkleili
prozą i wierszem
obu światom odwracali wzrok
gdy kreska po kresce
nadszedł ich czas na coś za coś

wzięli się z ziemi i chcą dobrze
wykorzystać swoje powierzchnie
łóżka czystszego nie będzie
a to nie grzech
że mają ochotę na kawałek człowieka

Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

prześlij mi jesienny powiew
z szelestem liści

- popatrz -
drzewa odkrywają swoją duszę
- nie mają już nic do ukrycia
nitki babiego lata pląsają
w powtarzalnym rytmie
strumienia piękna

- tylko my
jeszcze czekamy na listonosza

I znów
Zachód słońca
Bezczelnie obdarł
Mnie ze złudzeń
Że ten dzień
może trwać wiecznie

Pośród zmokniętych ulic,
Czekam cierpliwie,
Niczym znużone słońce,
które gaśnie powoli

Ptaki wzniosły się wysoko,
Tak wolne i nieświadome,
Moje dziecięce marzenia
powędrowały razem z nimi

Czy to Ty?
Jesteś tym, którego
muszę zapomnieć?
Czy tym, którego
będę chciała zapamiętać?

Nie ofiaruje Ci wybaczenia,
ani łez,
Wkrótce przeminiesz ukochany,
a wraz z Tobą
wszystkie złamane obietnice

Po ulicach rozsypane paciorków godziny
Zmiata wiatr nucąc coś pod nosem.
Poplątały mi się daty i terminy,
Cały świat obsiany oczu Twoich kłosem.
Nawet deszcz wtedy mi przygrywa,
Nawet cień jupiterem światłu świeci.
Roześmiany księżyc po wodzie upływa…
W chmurach Amsterdamu tańczymy zamieci…
A najpiękniej i najcudniej puszysty
Jest Twój uśmiech, nie! nie śmiech!
Bo się kładzie w sposób zamaszysty
Na mojej radości i jej echu ech!
I dla Ciebie i Tobie mojej krwi natura
Mocną próbą ściga Kapelusznika.
W mijanej chwili łaskotliwych piórach
Orła w puchu dotknięć wszędobylsko fika.
Tak czasem ozdabia proste życia fakty
Spisujący radość atramentem słowa,
Ten co Tej, jak ja Tobie, zatańczy do taktu,
Żeby kochać miłość zawsze wciąż od nowa.

Quid Quidem

stare obrazy
wyświetlane na suficie
wypełniły na nowo miasto
stojące w pokoju

wysoko błyszczą dachy
widziane z góry
pachnie świeżym wierszem

dom
z nieba luminescencyjny kwiat
we włosach staruszki

Uśmiechają się spod rzęs
płoche myśli gubią
a on między wersami wędruje
I do serca chowa
smutny poeta, ja

choć odkłada się w nas latami
odczuwasz ją znienacka
jakby dopiero co
weszła przez uchylone drzwi
do sieni

potem jest już gorzej
gdy próbujesz pozbierać
resztki obecności
które pozostawione w kątach
rozkładają się i gniją

masz wrażenie że przegapiłeś
ostatni pociąg

i nigdzie więcej już nie pojedziesz

kolekcjonuję słowa
jak porcelanowe słonie
układam równo od brzegu do brzegu

czasem stłukę jedno
niechcący
czasem celowo rzucę o ziemię

przecież z rozsypanych liter
można ułożyć

"s i e b i e"

na nowo
spróbuję

Wiersz zainspirowany niezwykle pięknym zdjęciem NGC6960 Miotła Wiedźmy:

Ja o tym nie wiedziałem,
Że w mroku oddechem srebro płynie.
I wtedy gdy ją tak całowałem,
I potem, gdy śniłem o tej dziewczynie!
Bo była piękna, mówię wam!
Jedwabiem snute fantazje włosów
I lśnienie śliny u miodnych ust bram
Jak jeden wygrany największy z losów.
Ja nie wiedziałem! A przecież
Ta dusza wiedźmy śniąca światów snem,
W skrzącej czerni zimy, granatu lecie
Oglądająca tańce nocą i dniem...
Dziś, kiedy z cienia byłych pocałunków
Wyrosła tęsknie srebrnej bieli brzoza,
Wzrok rozliczając miłości rachunki
Zagubił sumy w galaktycznych zorzach.
Dziewczyna, ech! Wciąż trwa na mych ustach,
Choć tchnieniem biegnie wiedźmie w tan.
I tylko moja samotność tak pusta,
Jak czerni blask wśród gwiezdnych ram.

Quid Quidem

Czy tak można kogoś kochać?
Że łzy bólu kruszą beton,
Że milczenia nawet strofa
Imię szepcze ciągle jedno?
Czy tak wolno miłość rozgrzać,
Że słoneczne grzywy cieniem,
A na ogni jasnych progach
Ledwo mieści się pragnienie?
Albo czy najcichszym szeptem
Krzyczeć mogę szczytom góry
Że wciąż z Tobą, Z TOBĄ JESTEM! [...]

Stoję blisko Ciebie
Dotykam Cię, a prawie w ogóle

Paznokciem w tynk,
Rysuje twoją skórę

Sypiesz się na szaro
Mur beton, patrząc w górę.

Pustka jest już tak długa
Od jednej granicy do drugiej
Że jak patrzę w czyjeś oczy
To widzę jedynie coś co próbuje przewiercić mi duszę

Mam Cię na końcu języka
I na końcu każdej myśli
A kiedy jesteś obok
- nie mogłabym sobie tego lepiej wyśnić

Nigdy nie byłam dla kogoś
Otwarta tak na oścież
Ale przez to też strasznie się boję
Że mogę jeszcze bardziej umrzeć
I nie zdarzę tego w porę dostrzec