spotykam cię w słowach
w poufnych zwierzeniach

rozpoznam na drodze myśli
niepojętych

w dalekiej i mglistej przestrzeni
żyjemy
- wspieramy w upadkach i losu
zwątpieniach

Jest taki smutek,
którego nie sposób wytłumaczyć.
Bezkształtny. Osiada na sercu.
Niepostrzeżenie zatruwa duszę,

zamykam się w swoich ramionach.
Wewnętrzna instalacja tętnic i żył,
skomplikowana architektura kości.

Kładę palec na ustach, zbyt głośno
dookoła. I światło natrętnie w spojówki [...]

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

Siadam wieczorem w mym wielkim fotelu
otacza mnie ciemnośc i trzaski kominka.
Codziennie spotykam ludzi tak wielu,
choć nie chcę nikogo poza Tobą spotykać.

Szukam Twych słów i splecionych dłoni,
szybkich oddechów i gwałtownej burzy.
Lecz siędzę znów sam, w mym wielkim fotelu
i w ciszy tej nocy zamykam znów oczy.

Znajdujesz mnie sama, bez podpowiedzi [...]

ilekroć wypowiadasz: poza czasem
widzę postać o najjaśniejszych oczach
w nich coraz mniejsze przerywające siebie kręgi

sekundy gasną poza ramą dłoni
może czas nie wie nic o wieczności

gdy z każdym oddechem wypływam dalej
by zebrać to co nie chce powrócić
wciąż znajdujesz mnie tu

czekając jutro na brzegu
nie próbuj zatrzymać fal

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

wiersz mi się urwał
kolejny raz

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

Wypaliłam się na czyichś ustach
gdzieś przelały się chmury
a moje serce ma rdzawy kolor
od stęchłych wspomnień

łoża nie miłości

Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

popieleje me serce
od twojej nieobecności
na próżno szukam z pochodnią w dłoni
miejsc które zamgliłeś

tylko tam o jedno tchnienie
było nas dużo

dziś już nic nie przypomina żaru
spojrzeń tamtej zimy
nie przenika bliznami
utracona nadzieja

pamiętam tylko
zgasiłeś prędko papierosa
by zapalić ogień w moim sercu

i nawet twoje odejście go nie ugasiło

gwiazdkę z nieba Ci dam
by rozświetliła drogę
po rozsypanych kruchością
nostalgicznych kwiatach

tak kojąco
byłoby kołysać się przy blasku księżyca
w bezpiecznych ramionach

z uśmiechem zasnąć
wśród nocą otulonych obłoczków

i niczym motyl
wracać zadumaną
do
z węzełków radości
splecionych poranków.

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

Nic stałego
woda i wiatr

nic trwałego
popiół i pył

nic wiecznego
ogień i lód

a przecież

zostaje ślad
na Księżycu
w pamięci
w sercu

A może ktoś cię w natchnieniu wymyślił,
Może jesteś utkana z mgły?
Może gdybym cię prawdziwą wyśnił -
To - o czym wtedy miałbym sny?

Może cię stworzył jakiś szatan czy bóg,
A może krew w tobie pospolita?
Może bym umiał upaść ci do nóg,
Gdybym umiał z ust twoich czytać?

Może śmiejesz się ze mnie, gdy piszę
Te nieudolne, romantyczne płacze,
Lecz może kiedyś, w jakaś smutną ciszę,
Pomyślisz: "Czy jeszcze go zobaczę?"

A ja odejdę z tym nieodgadnieniem,
Z Tobą nieodkrytą, z sobą zaginionym,
Połączy nas jedno - surowe milczenie
O śnie na zawsze niewyśnionym.

brałam je wszystkie
te niedole półżywe
i tuliłam do piersi jak matka
pierwszy krzyk

pielęgnowałam
uczyłam zakwitać
pomiędzy porami roku
i wstawać
po każdym upadku

i puszczałam te moje niedole
na wody szerokie
głębokie
a one wciąż wracają
z otwartymi ramionami
stęsknione.