u schyłku dnia me oko skleja łza
znajduję w niej słodycz
którą dawałaś mi samym swym istnieniem

wypowiedziane przez ciebie słowa
grzeją mój policzek jak niegdyś czerwone wino
pite wspólnie w białym puchu tuż przed świtem

kiedy to coraz słabsze cienie naszych nagich ciał
o nieśmiertelności tamtej nocy
najczulej siebie zapewniały

zamykam oczy i znów widzę
owe cienie dwóch postaci

w obrocie wokół nas
zetrą się już gwiazdy
usiądź obok na dachu nieba
powiedz - jestem
to wystarczy

Zapominam o tych nocach
które nic nie znaczą
i o dniach płaczących samotnością
we dwoje
zapominam, wyrywam serce krwawiące
nadzieją, że jeszcze..
że nic..
Rany z twoich słów wysyłam ci białym gołębiem..
I wdycham jego zapach..
Jego zapach..

zwyciężyłem, mówisz i pamiętasz
ale to ja jestem od ciebie wolna

Nie sądziłem, że kiedyś jeszcze,
Na wzgórzu bladym – przed świtem,
Zobaczę twarz przeszytą dreszczem,
I noce w skałach wyryte.

Patrzyłem sam – tak uwięziony,
W półmroku granatowych wzniesień,
Jak przestrzeń tnie białe strony,
Bez słowa, że to już jesień.

Szeptem nagle wzburzony i snem,
Przedwcześnie zgubiłem myśli;
Gdy tylko głos po zboczach się pnie,
Przestrzeń znów można wyśnić.

Stojąc tak – pośród własnych cieni,
Trudno znaleźć prawdę i złudę,
Nurt spojrzeń wciąż jasno się mieni,
Słowa – samym dźwiękiem osnute.

"...Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu,
bo jak śmierć potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol,
żar jej to żar ognia,
płomień Pański.

Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,
nie zatopią jej rzeki.
Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu,
pogardzą nim tylko..."

peron trzeci, tor pierwszy
megafon zapowiada gorący dzień
ocieram łzy ze spóźnionych oczu
i spoglądam na zegar
ja sama i samo południe
bez ziewającego wschodu
dzikiego zachodu
i znudzonej północy

nie przeszkadza już nam
brak pociągu
zajęci nieodpartą ochotą
spojrzenia za siebie
spokojnie, powoli, zgodnie
z kierunkiem wskazówek zegara
obracamy się o 180 stopni
i stajemy w cieniu...
zobacz!
teraz to ty jesteś
kropką nad "i"
w moim imieniu

W zakrzywionym szkle
dodatkowa litera
z reszty światła odbijanych słów,
migocze cichym pytaniem.

Kim byliśmy
wówczas poza obiektywem,
gdzie lśniący tor
na zawsze skręca w księżycową drogę,
czas otwiera się przed światem,

ostrożnie
by nie spaść z nieba,
potykając o rzucony kamień

w nas.

Padniemy sobie w ramiona
i setki razy w objęcia,
a potem przed majestatem
naszego życia poczęcia.

Będziemy padać: od męki,
od bólu, udręk i znoju,
aż wreszcie... - padniemy martwi
i nas zostawią w spokoju...

(by walvit)

każdy pierwiastek ma swój czas
trzymamy się mechanicznego
pośród odległości
niewyobrażalnych dla stwórcy

w nieskończonej sekundzie jednego słowa
oddalamy się o dwa

z księżyca
posypało ziemią
na zimnokrwiste figurki

Źdźbła traw
jak suszone daktyle
jedzone przez słońce
suszą obrastają
Bóg zerka na to z poważną miną
niezadowolony
na trawach puszczają soki
z czerwonych owoców
spływają gęstą cieczą po łodydze
wiatr przynosi mi nowinę
że susza już obrosła
że niedługo wejdzie na dno
że pojawia się co roku
słucham
i widzę
i notuje to co słyszę

po drugiej stronie
wiatr kołysze brzegiem
kicha kolejny lipiec
czasem drapie w gardle

istniejemy przy kawie
poza sezonem ogórkowym

Słowo po Słowie
Kropla po Kropli
czerpać, nie przestawać.
Aż wzrośnie, aż rozkwitnie,
co Pan w nas zasiał.

Odkrywać na nowo
Krople życia, tworzące
Ocean Milosci,
Jezusa Słowo.

Uruchomić w sobie wolę,
pragnienie czerpania
że Żrodeł Pana.

insp. " Świadectwo" i " Słowo Pouczenia"
Alicja Lenczewska.

Nogi stają się żelazem
niebo teksturą szarą
gdzieś wokoło grzmi
nasuwa się pytanie
po co?
do czego to jest?
najlepiej odpocząć
wchłonąć trochę powietrza z ognistego lata
zamarzyć o niebie otwartym
wkrótce obudzić się
zobaczyć słońce
zieleń
deszcz