Biorę płatek róży
leżący na śniegu

biorę
ale tylko pod uwagę

leżą razem
znaczy, że miłość.

rozpieszczony wielkością rzeczy
zapominasz jak kruchy
jest człowiek i jego
uśmiech

zbyt często ciążą łzy
na rzęsach nie twoich

nieprzyswojone dobro
oswaja zło
a ludzie przechodzą
przez ciebie bez pukania

ubogie korytarze twojej duszy
zakręty pytań bez odpowiedzi

i ty
kat własnego wnętrza
z wyrwanym sercem
na bruku

wspomnij
gdzie leży niebo

Jestem Pana bardzo ciekawa
Choć tak często się mijamy
Zatrzymać chciałabym się na chwilę
Zagadnąć, zapytać, zrozumieć

Świat pędzi, kręci się w koło
Umyka tak wiele zdarzeń i ludzi
W natłoku spraw ważnych i pilnych
Tak niełatwo dotrzeć do innych

Gdy nie można usłyszeć głosu
Spojrzeć w oczy, uścisnąć dłoni
Można przyjaznym ciepłem towarzyszyć
Dobrą myślą i zawsze pamiętać

Dedykowane

Spotkałam dzisiaj Jesień.
Jak pięknie jest ! Szkoda, że już niedługo - mówię.
Spojrzała zadumana i rzekła - jest na to rada...
Ciepłe dłonie, ciepło w sercach, w kominku ogień niech opowiada.

( ... ) znajduję siłę
zarażona w swojej głowie
niezniszczalnym ogniem
- biegnę tam
gdzie wyjący wiatr
skrzypce biorę pod rękę

trzymaj mnie
w tej sile
słowem, gestem, uśmiechem
neonowe iskry
wytyczony track
zaiskrzone serce

* Ultra siłą, której będziesz się bać

nie będziesz lustrem nocy
blaskom mego ognia
świtem zemdlonych ust
nie zbudzisz mych snów
chłodem pozostanie błękit marzeń
bez ciepła twych spojrzeń
nie moim słowom
twe zasłuchanie ułoży się
w melodię
nie moim myślom
drogą stanie się
twe milczenie
nie moim chwilom
domem stanie się
twa codzienność
porą zapatrzenia
w rozgwieżdżoną nadzieją samotność
złączyło nas zbłąkane szczęście
zbyt daleką
by spełnieniem pożegnać tęsknotę
zbyt bliską
by kiedykolwiek zapomnieć

Strach przyjacielem
Pustka nadmiarem się chełpi
Zimno gorące jak ogień
I każdy upał mrozem potępi

Hałas uciszyłem półszeptem
Cisza też dla mnie krzyknie
Mrok światłem przede mną rozbłyśnie
I wyjątkowe uczynię zwykłym

Wyjątek zostanie regułą
I mogę dramat nawet rozśmieszyć
Nieskończoności zadam granice
Każdy smutek potrafię pocieszyć

Tylko tęsknoty za Tobą nie umiem pokonać
I Twego uśmiechu mym smutkiem nie zrównam
Śmierć żadnym wybawieniem
Bo nawet po niej, bez Ciebie jest mi trudno

I chciałbym w końcu odwagi,
Na tylko małą chwilę lub chwil kilka
Żeby w końcu na głos powiedzieć, że Cię kocham
A później by moje serce choćby na zawsze zamilkło

czy chcę to - właściwe,
zielony świat
zbierać w garść

czy chcę to - możliwe
skórę dotykać
brzegiem rozpisywać

gdyby przestać dziś wieczorem
- czy byłoby dobrze ?
powstrzymać światło

* o poranek po prostu odmierz mnie na dzień

Dotykasz mojego serca
tak lekko
aż boję się oddychać
Tobą.

Szumi mi w sercu jesień
złote liście rozsypuje wiatr
w kąciku zapachniały fiołki
nazrywam dla Ciebie...

Kłaniam się Tobie słońce,
gdyż w całej swej okazałości
oplatasz serce,
zmysłów jesteś wzorem
niesłabnącym w blasku
myśli wytworem ….
a tak po prostu kocham
i czynić zamierzam
tak na stałe.
Nie obawiam się ducha słabości
tylko słów ostrych
godzących jak miecze
w ducha płowego z przyszłości .
Widzę Cię jako owoc ,
niczym kiść winogrona
delikatną urodą ,
słodkim smakiem jak ust pragnienie.
W dzień różem się mieniące
nocą oddające miłość i natchnienie.
Może i w myślach
mych słów nieskładnych wiele
lecz dusza aromatyczna
jak lubczyku czarodziejskie ziele….

pisz słowa ulotne, pisz je...
- pragnienie będzie atramentem -
i choć boimy się słów,
boimy się pragnień
i w strachu przed sobą
cofamy słowa...
pisz je...

to tak jak ułożyc na sobie
wszystkie wiersze
prześwietlić

i uzyskać jeden
jasne przejście
pośród czarnych gwiazd
w głębi nici

ułożyć w stos
ponad horyzont
niewypowiedzianej nadziei

tak niewiele
by spojrzeć bezpiecznie
z ponad głowy

gdzie wypatruję twojej dłoni
niosącej słodycz
popiołu

Przychodzę do Niej, bo kocham
drżenie Jej chłod­nych ścian, niepokój
wąchać Jej obraz
czuć
bo wiem, że to co czuję to nie olej
to słoneczniki

wpadam do Niej jak po ogień
ze strzępem serca na dłoni
kieszenie mam wypchane kluczami żurawi.

poznaję Cię w szpitalach
i kłócę się z Tobą na cmentarzach
nienawidzę w biegu

wybaczam Ci w konfesjonałach
kocham w metrze
umieram w całości

szukam Cię w zamian za to
że usilnie próbujesz się ukryć

rozmawiam bez przerwy
piszę seriami
nieustannie próbuję gasić te mosty
które za mną spalasz