Zeszyt wiersze, Iภғĭภĭтε βℓค¢қ

nie było mnie w twoich snach
zaledwie kilka zim
a tyle się pozmieniało

ubyło nam trochę gwiazd
a w niebie wiatr nowe okna otwiera
i cały świat można pomieścić
w jednej dziecięcej ręce

a jednak gdy gasną światła
czekam boso na ciebie
w naszym zmyślonym ogrodzie
tam gdzie dawniej kwitły czereśnie

Jeszcze się dłonie do uścisku silą
Jeszcze się wargi ku sobie zrywają
Jeszcze żyjemy tamtym dniem chwilą
A tu już serca się żegnają

Nie dla nas ojców błogosławieństwo
I ciepły kąt w domu tuż pod lasem
Jakimś dzieciom zabrane dzieciństwo
Przeto tak dzieje się czasem

Więc czemu coś krwawi coś cicho łka
Coś tam jeszcze po nocy spać nie daje
Miłość jak poker czasem karta jest zła
Dziś nam piekłem co wczoraj rajem

Dedykuję: drzwiom zamkniętym na oścież

uczyłem się modlić
wpatrzony w obraz Boży
podobny do człowieka

łzy mieszałem z uśmiechem
bo płacz ludzką twarz kaleczy

i słów w kłamstwa nie stroję
by brudem ust
nie splamić serca

lecz tej nocy nie zasnę
gdy niebo zstępuje przez witraże
i światło betlejemskie roztacza

uklękam
bo wierzę w miłość
za którą Bóg światu wybacza

niedokończony wiersz
na pogniecionej serwetce
beztroskie fotografie
przyprószone wzruszeniem
ślad szminki
co jak motyl przysiadł na filiżance

każdego dnia od nowa
zbieram nieobecności okruchy
i buduję z nich pewność
że dla mnie wciąż istniejesz

subtelniejsze dłonie
potrafią dotrzeć najgłębiej
bez żadnego nacisku
tak niespodziewanie

w magicznej otoczce
zew natury
tuli zrozumieniem

i tylko szepczą świtezie
cieniami minionych nocy

Nie wybrałam Ciebie dlatego, że mi się podobasz…
Nie wybrałam dlatego, że jesteś tak daleko…
Wybrałam dlatego, że sprawiłeś,
że na mojej twarzy znów pojawił się uśmiech i blask w oczach…
Pierwszy raz od bardzo dawna…
Zmieniłeś moje życie i mnie całkowicie…
I wystarczyło Ci na to tak mało czasu…
... Weź mnie delikatnie
W swoje ramiona i przytul
Niech zasnę bezpieczna
A gdy ranek
Obudzi nas bladym świtem
Wstań zaparz kubek czarnej kawy......

kto serce ma
jak puchar z kruszców drogocennych

w którym tętnią kroki aniołów
Bogu poddańcze

na krzywdę innych nieodporne
i własną prawością przeklęte

niech z niego przelewa nadmiarem

i się odzieje nie w łachman żałobny
lecz w szaty królewskiej purpury

bo serce ma
bezgrzeszne i święte

to tylko deszcz
cichy szept
to wiatrem nuci
bezksiężycowa noc

kiedyś budził mnie świt
zapachem kawy
słodkim rogalikiem
uśmiechem piękniejszym
niż bukiet róż
skąpany w blasku
wschodzącego słońca

ktoś nuci piosenkę
a może to złudzenie
radość i smutek
kropelką nadziei
gdzieś budzi się miłość
a tu wspomnieniem
napełniam kolejną szklaneczkę

zza chmur księżyc
swą tarczę wychyla
wznoszę więc toast
ku jego obliczu
wiem że gdziekolwiek
tam jesteś miłością
uśmiechem który
zapomnieć się nie da

przychodzisz do mnie przez sen
zostajesz pod powiekami
i mgła która się snuje
-- -- nad nami -- --
coś wisi w powietrzu

słowa
których się nie da zapomnieć
bo niewypowiedziane

jak list wciąż niewysłany
który napisze nam życie

w nierealnie mglisty poranek
o jeden most za daleko
niepisane nam zdarzy się jeszcze

słyszysz
piękną melodię sprzed lat
wokół przestrzeń
kos rytm naśladuje
echo uwodzi

w słońcu mienią kwiaty i zieleń
leciutko kołyszę wiatr
nad stawem ważki wirują
odwzorowują taniec

i my zakręćmy
walca
wśród bujnych
sięgających nieba
traw

K.A.Sz. 10.07.2016r.

letni deszcz
ciepłymi kroplami
głaskał moje dłonie,
szyję całował
i już było po mnie...
objął mnie całą,
przeniknął do ciała,
dotknął pleców,
zadrżałam...
zatańczył ze mną
przez krótką chwilę,
pragnęłam jeszcze,
lecz już go nie było...