Zeszyt Wiersze, Myffa90

Kreujesz swój odmienny świat
Jak pośród drzew samotny kwiat
Spijasz krople porannej rosy
Czesząc w nieładzie będące włosy

Rozdajesz swój słodki kwiatowy pyłek
Choć czasem trzeba rąbnąć cię w tyłek
Znów robisz swój słodki niewinny uśmieszek
Mówiąc że plącze się za Tobą peszek

Lecz w końcu ułożysz swe całe życie
Z dna rozterek wylądujesz na szczęścia szczycie
I choćbyś nie wiem jak była wredniutka
Już ja utemperuję niesfornego Myfoludka

Dla pewnej niesfornej osóbki by wiedziała że praca nad sobą wymaga bardzo wiele ciężkich chwil i wyrzeczeń...

Byłam kiedyś cudza,
niewłasna i nieswoja...
Choć swojo się czułam
w obcych ramionach.

Pisaliśmy wtedy razem osobno
i po stosunku zmywaliśmy wodą
grzech niekochania.

Dziś pościel jest wolna
od potu i zmęczenia,
a ja ciągle nie mogę spojrzeć w lustro.

uwiera mnie krzyk za ścianą
córkę zaszczuć chce matka
słowa na ustach pianą
szmata! zdzira! wariatka!

uwiera mnie wzrok dzieciaka
na billboardach miasta brudnego
wyrok już zapadł: masz raka
lecz nikt nie wyjaśnił dlaczego

uwiera mnie kot podpalony
i psiny łeb roztrzaskany
rozdziobią nas kruki wrony
lub rozdziobiemy się sami

uwiera mnie sznur na szyi
gdy czas tnie z papieru dłonie
czyżby świat się pomylił?
co wisieć ma wpierw utonie

i jeszcze coś mnie uwiera
taki paradoks istnienia
choć nie chcę wcale umierać
od dawna już mnie tu nie ma

Słyszę jak odchodzisz
Odchodzisz daleko
Czuję jak mnie zwodzisz
Bez mrugnięcia powieką

Myślisz, że nie widzę…
Gdy przykrywasz mnie cieniem
Powiedz mi kiedy
Staliśmy się wspomnieniem.

Leżymy obok siebie
Jednak podzieleni wizją
Jak to jest być kobietą
Z naiwnym mężczyzną?

Malowane pary
Tylko krwi paletą
Jak to jest być mężczyzną
Z naiwną kobietą?

Przed oczami - obraz
Jakby Panowie i Damy
Zamiast twarzy na płótnie
Tylko rozmazane plamy.

Zimnym wzrokiem zabijać
Przychodzi nam łatwo
Łzy i drżenie rąk
Tylko kiedy gaśnie światło

Tak to jest, z myślami
Nigdy się nie kłócę
Przecież to nieważne
Czy wyjdę i nie wrócę

Przecież…To nieważne
Czy potem będziesz szlochać…
Ja – Kocham nienawidzić
Ty – Nienawidzisz kochać

Dała mu się stłamsić,
ale nie pokonać.
Zawierzając sercu,
sumienie splamiła.

Nocy się poddała,
za dnia na oczy przejrzała.
W cichym zakątku siedząc,
duszę opłakiwała.

Dziękuję Ci za noce, podczas których łzy niczym warkocze wiązanek księżycowych- uciekały pochopnie.
Dziękuję Ci za słowa, które jak święta krowa stały na mej drodze-uparcie.
Dziękuję Ci za marzenia jak wierzenia ateistów nieprawdziwe- niegdyś zniszczone.
Dziękuję Ci za pocałunki, niczym trunki kochanek niewiernych z mych ust wypite- przymusem.
Dziękuję Ci za gwałty na emocjach, za której kiedyś zmuszona będę Cię rozliczyć.

Nagle pod koniec dnia
Zakrada się cicho.
Wpełza szeptem niemym
Pod opuszki marzeń

Dotyka powiek,
Zamyka usta,
Drga w głowie,
Budzi uśmiech.

Sen nocy letniej,
Grzech nocy letniej.

Samotny papieros.

Bez Ciebie,
jestem jak pistolet bez naboi,
jak zegar, w którym czas stoi,
jak stół, któremu połamano nogi,
jak mieszkanie bez podłogi.

Bez Ciebie,
jestem jak komputer bez dysku,
jak wieczorna gwiazda bez błysku,
jak niebo bez słońca i chmur,
jak lawina spadająca z gór.

Bez Ciebie,
jestem jak tydzień bez niedzieli,
jak Unia i Belgia bez Brukseli,
jak książka z wyrwanymi kartkami,
jak okno z wbudowanymi kratami.

Lecz po raz kolejny teraz Ci wspomnę,
że nigdy, przenigdy Cię nie zapomnę.
Miłość do Ciebie trwać będzie na wieki,
nawet gdy me oczy zamkną już powieki.

Przyszedł dziś do mnie
smutek,
nie niczym złodziej
w noc i po kryjomu,
lecz w środku dnia,
niczym stary przyjaciel.
Przyszedł,
otulił mnie jak płaszcz
żałobny, ciemny...
I szeptał do mego ucha
słowa ironią przybrane
że już mnie nie opuści,
na zawsze ze mną zostanie.

Usiądzie zawałem pod twoim sercem
przy tłustym gęstym strumyku
ozdobi swą głowę wieńcem i beknie
po co to jadłeś człowieku

gałęzie w dzieciństwie pokryte tlenem
wyrosły w smolistym oddechu
bełkoczą patrząc na chory plener
po coś to palił człowieku

zgorzkniałe kwiaty żółte jak masło
płaciki wchłaniają etyl w pośpiechu
czkającym głosem puszczają hasło
po co to piłeś człowieku

Zamiast dwóch kubków, jeden postawię
i jak co dzień, przy porannej kawie
na lodówce przypnę notatki,
by Małgoni kupić zeszyt gładki,
a Szymkowi parę butów na wiosnę,
bo on ciągle mówi: - Mamo, przecież rosnę!

Zapakuję dzieciakom śniadanie do szkoły,
w uśmiechu zakopię wszystkie świeże doły.
I wyjdę z domu - taka jak zwykle...
Pogodna. Chyba, że będę mieć menstruacyjne cykle...
To mogę być lekko zdenerwowana
i krzyczeć też mogę od samego rana.

Wszystko też może mi przeszkadzać.
Każda głupia uwaga może mi zawadzać.
I sama myśl, że Ciebie już nie ma...
Zmusi mnie do sięgnięcia po Twojego Lema.
Palcami będę dotykać każdą stronicę,
zaróżowią się moje dotychczas blade lice.
I pęknie. Pęknie tama wezbrana.
Na nowo rozerwie się zagojona rana.
I zapłaczę, że mi Cię zabrano.
Wykrzyczę Bogu, że nie fair ze mną grano!

Przypomnę sobie... Jak krawat Ci wiązałam.
Jak pocałunkiem na dzień dobry zawsze Cię witałam.
Ten smak wspólnej kawy. Ehh, niezapomniany!
Niczym nektar miłosny o poranku pijany.
- Kocham - rzucone po ósmej piętnaście
i dźwięk silnika o siedemnastej dwanaście.
Przypomnę sobie... Przypomnę wszystkie detale!
Bo Ciebie tu nie ma. I nie będzie Cię wcale.

Zdradzasz go gestem,
mimiką twarzy.
Mówisz dziś: - Jestem.
- Błądząc po plaży.

Szukasz nowego,
stare trzymając.
Wciąż chcesz lepszego,
stare zdradzając.

Jesteś okrutna!
Świat się odegra.
Będziesz i Ty smutna,
bo tak się nie gra.