Zeszyt Wiersze, paradoxical

Na dnie
szklanej butelki
siedzę ja
smutku bąbelki.
Wewnątrz kipiący
cytryny smak
skrywa nastrój
wykrzywia twarz.

Na dnie
tekturowego pudełka
odpoczywam ja
przeszłości mgiełka.
Wśród sterty
pożółkłych papierów
zbieram kurz
wspomnień wielu.

Na dnie
olchowej szuflady
tańczą myśli,
nieszczerych rady.
Pośród kolorowych
zszywek, spinaczy
maskujących szarość
moich rozpaczy.

I będąc tam
na dnie
łapczywie, zachłannie
ukrywam się.
I nie chcąc
niczyjej pomocy
zmieniam miejsca
od rana do nocy.

O szczęście!

Jeśli jesteś, zdradź mi swą kryjówkę
lub chociaż daj najdrobniejszą wskazówkę
gdzie mogę Cię spotkać, bym mógł Cię poznać,
chcąc upragnionych radości doznać.

Dłużej nie mogę, mam dosyć czekania,
ciągłych trudności, wiecznego szukania.
Zbyt długa i kręta do Ciebie droga,
idąc nią umysł ogarnia mój trwoga.

I gdy myślałem, że kryjówkę odkryłem,
wszedłem by sprawdzić, lecz się myliłem.
Tam w środku podstępny siedział pan Los,
co dumny z swych czynów zadarty miał nos.

Drogi powrotnej do domu szukałem,
lecz tylko na próżno się wysilałem.
Utkwiłem w tym miejscu zwanym chaosem,
by krwawe walki toczyć z panem Losem.

O losie!

Stoisz tu, mój największy wróg,
otwierasz drzwi i przekraczasz próg.
Niosąc ze sobą cierpienie i zamęt
Już dłużej nie mogę, zaczynam lament!

Lecz Tyś pozbawiony za grosz litości,
niszczysz od wewnątrz me słabe kości.
I nie obchodzą Cię moje dolegliwości,
wymagasz ode mnie wciąż cierpliwości!

Nadeszła już jednak wyczekiwana godzina,
skończysz jak każda nikczemna gadzina,
gdyż teraz to ja wyprowadzę ciosy,
od których dęba staną Ci włosy!

Skończą się wreszcie te Twoje drwiny,
bo czas byś zapłacił za swoje winy
I nigdy na szczęścia nie staniesz mi drodze,
a jak spróbujesz, ukaram Cię srodze!

Dlaczego płaczę? Wciąż pytasz mnie mamo.
Faktycznie, przecież nic się nie stało...
Ty nic nie widzisz, dajesz się zwodzić,
a ja nie mogę się z losem pogodzić...

Me życie jest szare, bez żadnych marzeń,
brak mu jakichkolwiek pozytywnych wrażeń.
Krwi wielka plama, co moje serca zalała,
czarną farbę na obraz przyszłości wylała.

Co dalej będzie? Chciałbym to wiedzieć...
Nie mogę nic zrobić, pozostaje siedzieć.
i czekać co jutrzejszy dzień mi przyniesie...
Kto wie, może chociaż raz mnie uniesie?

Moglem się poddać, lecz nadal próbuję,
chociaż uważam, że się oszukuję.
Bo nie gaśnie, światełko w tunelu,
każące mi stale dążyć do celu.

Znów to samo, nowy dzień się zaczyna,
stoję przed lustrem, w nim smutna mina.
Biorę ciepłą kąpiel, by pobudzić kości,
bo bolą je efekty ciągłej bezsenności.

Idę do szkoły, znów oglądać tych ludzi,
których fałszywość złość we mnie budzi.
Wkładam słuchawki z muzyką na uszy,
licząc że wszystkie ich bzdury zagłuszy.

Na szczęście są tutaj i bratnie dusze,
gotowe by pomóc i zakończyć katusze.
Tak właśnie godziny w szkole mijają,
co za każde me klęski toast wypijają.

Wróciłem do domu, już po obiedzie,
ma głowa przypomina o duchowej biedzie.
Serce zaczyna znów o Niej wspominać,
stanowczo zabrania o miłości zapominać.

Nadchodzi czas snu, kładę się do łóżka,
lecz tutaj mym wrogiem nawet poduszka.
Me oczy ze zmęczenia już się zamykają,
ale Ciebie na widoku wciąż pozostawiają.

Nigdy zbyt wiele nie wymagałem,
dobrze wiem czego w życiu chciałem.
Najtrudniejsze drogi wciąż obierałem,
realizując cele się nie poddawałem.

Nigdy przed szereg się nie wychylałem,
rad starszych, mądrych uważnie słuchałem.
Idąc przez życie o innych pamiętałem,
gdy byli w potrzebie to im pomagałem.

Nigdy o moich bliskich nie zapominałem,
całym swym sercem ich mocno kochałem.
W końcu w idealizm tak bardzo wierzyłem,
nie wiedząc jeszcze jak się pomyliłem.

Nigdy się zmieniać zamiaru nie miałem,
dopóki werterowskich cierpień nie doznałem.
Miłość, co zawsze moim priorytetem była,
to ona moje dotychczasowe "JA" zabiła.

Teraz stoję przed lustrem i wspominam życie,
kiedyś stał tu ktoś, kto pragnął być na szczycie.
Teraz już nie spojrzę, głowy nie podniosę do góry,
chciałem widzieć słońce, oglądam czarne chmury.

Amen.

Wierzę,
że któregoś dnia powrócisz,
że mi sens życia przywrócisz,

Wierzę,
że znowu będę kimś ważnym,
że nie zostanę kimś dawnym.

Wierzę,
że jeszcze będę blisko Ciebie,
że znów poczuję się jak w niebie.

Wierzę,
że nasze relacje będą doskonałe,
że powrócą te chwile wspaniałe.

Wierzę,
że znów będziemy wsparciem dla siebie,
że nie będę musiał żyć z dala od Ciebie...

Bez Ciebie,
jestem jak pistolet bez naboi,
jak zegar, w którym czas stoi,
jak stół, któremu połamano nogi,
jak mieszkanie bez podłogi.

Bez Ciebie,
jestem jak komputer bez dysku,
jak wieczorna gwiazda bez błysku,
jak niebo bez słońca i chmur,
jak lawina spadająca z gór.

Bez Ciebie,
jestem jak tydzień bez niedzieli,
jak Unia i Belgia bez Brukseli,
jak książka z wyrwanymi kartkami,
jak okno z wbudowanymi kratami.

Lecz po raz kolejny teraz Ci wspomnę,
że nigdy, przenigdy Cię nie zapomnę.
Miłość do Ciebie trwać będzie na wieki,
nawet gdy me oczy zamkną już powieki.