To nie tak, że drogi są dla nas kręte
lub że prowadzą pod górę
czasem drogi po prostu nie ma
jest piękny las
w tle wzgórza i rzeka
lubimy tam być
a to, że idziemy z lasu nad rzekę
nie znaczy, że idziemy jakąś drogą
jest tylko łąka pomiędzy
skarpa z której można skoczyć
i potem jest głaz
a pod nim my

najpierw
znienawidź

zerwij stereotypowe odzienie
- gdy nagość zobaczysz
ubieraj w słowa

wtedy
nie będziesz umiał żyć
- poza mną

Jak co dzień wędrowałem do nieskończoności.
Dzisiaj wzdłuż brzegów Soły.
Spotkałem w pewnym ogrodzie staruszkę.
Siedziała w wiklinowym fotelu
I cierpliwie tworzyła piękne dobro na drutach.

Wtedy poczułem wiedzę.
W moim uwielbieniu życia,
Spokojnie, bez pośpiechu i lęku,
Zaszedłem na jego szczyt.

Garb nadwrażliwości,
W kożuchu pleśni sentymentów.
Zdiagnozował mnie duch postępu.

Na tym etapie
Dotarłeś do serca Człowieka.
Pobłogosławił mi Duch Święty.

Leniwej nocy wiedzą zwiedziony
A uniesiony z dna klepsydry
Nie poruszony czasu wynikiem
Który przystraja wyznań trzepioty

Wszystko w dwóch punktach
Pod rzęs opieką
Ciekawych wierszy opowieści
Piękną była, powiedz - kobietą

Gdy na uliczce za horyzontem
Pozostał zapach włosów i ramion
Szukasz wciąż tego co nazwać trudno
I naszkicować i ubrać w barwy

Nie wyobraźni wytwór ponętny
Nie pragnień obraz we mgle skrywany
Byt , ciało , ciepło - pożar wszelki
Gdy czasu , wiary, było za mało

Wybiegam w gwiazdy
Z piórem przy ustach
W poezje dźwięczną i rezolutną
Sztuką samotną i duszą pustą

coraz szybciej tyka zegar
mimo to w oknach drzemie zaklęty jeszcze spokój
ptaki dawno opuściły gniazda
niebawem przygarniemy kolejne
głośniejsze
rozbudzone drzewa pieszczotą otoczą maleńkie pisklęta
zaprosimy pod dach paletę kolorów
by liznęła wyblakłe rozleniwione uda
a w szczeliny domu się wkradnie
jeszcze więcej ciepła
będziemy pić kawę jeść przypalone grzanki
od świtu do zmierzchu nie wypuścisz
mnie z rąk
będę pisać wiersze
o nas o czułości
jak budzi się w nas piąta pora roku

Sylwia Pryga

tańczy kurz w powietrzu
ciszą wieczorną
strażnik cudzych lęków
przemyka między światami

Przenika
tracą każdy nerw
krwioobiegiem krąży
kończąc w komorze serca
by zostać na zawsze
Miłość

Moją ostatnią myślą jesteś
zanim sen nasyci marzenia
ale i on nie chce przyjść
gdy Twoje dłonie zbyt daleko są

I noce bez gwiazd
i gwiazdy bez Twoich oczu...

I nie ma na ziemi świętych miejsc, gdy nie ma ze mną Ciebie...

Miłość czasem potrzebuje
milczenia

by mocnym krokiem
wyjść
z cienia
wątpliwości

i dojrzeć

czasem musi odejść
by wrócić

i zostać

na zawsze

***

Twoje ciepłe myśli
przekornie
topią we mnie człowieka
następna noc o Tobie śni
bezsennie
tęsknota pęka mi w żyłach

a czas rozbiera ze złudzeń

- chcesz odejść - odejdź
zabierz wszystko

i tę nierozpakowaną miłość
ale najpierw wyrwij mi serce

żeby nie pobiegło za Tobą
w chłód nocy.

Zanim opłatek weźmiesz do ręki, zanim igliwie choinki wyostrzy smak
zanim zaśpiewasz Jezusowi kolędę...
I klękniesz przed żłobem w stajence...
Zanim, zanim, zanim...

Przeproś tych,
których odczłowieczyłaś...

Nie powiem Ci, jak się boję
że wyfruniesz mi z ramion za wcześnie
- zanim nauczę Cię latać
że moje dwoje rąk i jedno serce
to zbyt mało, żeby wyrzeźbić w Tobie dobrego człowieka

- że jestem spaloną ziemią czekającą deszczu
i zimą jestem marzącą o wiośnie...

Nie powiem Ci, że mój ból to moje szczęście, że Twoje małe sprawy są dla mnie wielkimi...

Z miłości... Synku
Nie powiem Ci jak często
odwracam głowę, gdy w błękicie nieba szukasz objęć Mamy...

Jest taka miłość
która jak błysk zapałki
potrafi rozświetlić
smutne serce

i zostawia w nim światło
na zawsze.

wypłakane jeziora oczu

między brzegami serc
rozdartych bezczuciem
krew miłości płynie rzeką
wieczność nie ma granic

jeśli chcesz kochać
raz jeszcze
kochaj

W płucach mam zapach nieba
bliżej wiosny
czekając na miłość bewstydnie
odbijam się w lustrze
za i przeciw okrutnie