wiersze

Znałam wtedy kierunek wiatru,
mogłam więc wpaść blaskiem księżyca do twojego okna
zamkniętego serca.

Byłabym prochem gwiazd,
co zamienia w skały uczucia
martwych ludzi bez skrzydeł.

I władałabym miłością
wszystkich czerwonych rumieńców,
pustych wnętrz,
łez ostatnich związków
skroplonych fałszem.

Gdybyś tylko
okno wtedy
serce chociaż
miał otwarte...

Czego bardzo chcesz
świtu zew
może zmierzchu czerń
przypatrz się

lustrzane odbicie za sobą ma mglistą biel
a w niej
poza sukcesem

w pustce niespisanej
coś więcej jest

oczy łzami zamglone
duchy wokół tak bardzo tym co widzą strapione
ulice śmierci
krzyże ledwo znoszone

patrz w odbicie
tego co jeszcze w tobie dla innych

nie jest stracone

I gdy przyjdzie do mnie Bóg
wyszepczę Mu
bo inaczej nie wypada
lecz zrobię to jak krzykiem
przeszyję wzdłuż
wszerz
i na wskroś
niech czuje!
jak i my czujemy

I będę płakał
bo krzycząc na Pana
tak już jest
że się płacze
może tak wypada?

A może to więc... nie...?
Bóg...?

Jak złapać szczęście
co mryga jak światło
i jeśli po oczach nie świeci
jedynie z ciemności je widać

Niektórzy bawią się w Boga
a ono i tak pojawia się
i znika

Niektórzy bawią się w Diabła
i ci widzą, i pragną
i nic więcej

Jak przy wschodzie i zachodzie
o świetle wiemy
tak o szczęściu
i jak głupcy wierzymy
że deszcz
to nie tylko chmury

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

Zamykam oczy,
by nie wpaść w pułapkę świata
utkanego z żelaznych konstrukcji uśmiechów.

Wyłączam szklane ekrany
cudzych myśli,
które mówią mi jak mam żyć.

Kim mam być.

Zrywam kajdany
strefy bezpieczeństwa.
Przywdziewam suknię wolności
w czerwone kwiaty.
Ruszam w drogę,
by odnaleźć siebie...

Otulone kocem nocy
Słowa
Kruszone pięścią

Garść pocałunków
Ofiarowanych
Na zgodę
Niczym bukiet
Suszonych kwiatów

Z podłogi życia
Codziennie
W ciszy
Zbieram okruchy tego
Co z nas zostało

jesteśmy z popękanych ścian
skaz drewna
drzazg

jesteśmy kruchą myślą
którą wysyłamy
do siebie
w ciepłych wierszach

nie maczając w tym palców
toniemy od tęsknot

przenikają mnie
słowa
bez wyrazu
i sny

bez
nocy

Tak bardzo tęsknie do
Tych naszych nie rozmów

Do Twoich
Nie spojrzeń

I mojej
Niewiedzy

Nie łączyła nas wtedy
Niewinność

Lecz winy tez próżno tam szukać

Bo czy można kogoś posądzić
O
Niekochanie

zawsze lubiłam wczesne poranki
ten zachłanny pierwszy haust powietrza
wypęłniający usta i nozdrza
magicznie unoszący klatkę piersiową
przenikający w głąb brzucha
obieg otwarty
a każdy następny nie mniej ekscytujący

przyjemną wilgoć pod bosymi stopami
niczym skóra wprost po umyciu

radosne muskanie promieni
melodia wiatru
wesołość dzielnicowych kosów

za kojenie zmysłów
wygładzanie problemów
niczym po ciężkiej nieprzespanej nocy
pościelone łóżko

DZIĘKUJĘ

szukasz dźwięku na strunach wspomnień
i palce kaleczysz o ciszę
ale serce nie milknie nawet
gdy przyjdzie mu bić bezszelestnie

zapomniałam już jak tańczą ulice
w rytmie naszych stóp
zagłuszanych deszczem

a kiedy już nie rozpoznasz
w szumie miasta mych kroków

połóż rękę na piersi jak smyczek
wtedy będziesz wiedział
że jestem

dziś ulicą znowu szło stare drzewo
jak we śnie
najprawdziwszy wiersz
którego nie mogę zapamiętać
mądrość schowana w orzechu
ust

żywe koło jest otwarte
młodsza
zielonokrotnie budzisz się ze spokojnego snu
do cierpienia

ukazać się to spadać
ciepłem gwiazd
w oczach

napełniasz smutkiem
moje dłonie
twoimi
dziurawy błękit

- oddalony o myśl
od śpiewu ptaków

zabiegani
wcześniej
nie umieliśmy się zatrzymać

aż sytuacja wymusiła i
dylemat
co lepsze

gonitwa czy zastój w tej
rzeczywistości
wzrastającego niepokoju

zło niech samo siebie przyjmie
nie wychodząc pogonię

,,niech to diabli…’’

© Krystyna Anna Szklarczyk
21.03.2020r./ 18:05
w druku