Filigranowe motyle
odrywają się od ziemi

szelestem drżącym
lekko unoszą się w powietrzu

i znosi je wiatr
ciepłym powiewem lata

widzi je staruszka
siedząca w ogrodzie [...]

Jej urok i piękno go urzekło
pomyślał za nią choćby w piekło!
ona bała się o jego duszę
chciała jego zapał skruszyć
uczucie czekać nie chciało i uciekło!

12.05 przypada
Światowy Dzień Limeryków

Noc rozsypała słodkie migdały twoich oczu

smukłymi palcami rozczesujesz mi sny

próbuję czerwonego wina, sam

dopijam ostatni łyk marzeń

właśnie

za oknem umarło nasze lato

Zdarzyło się to gdy
słońce otulone różem
ujrzało  swe oblicze
w lustrze jeziora!
oszołomione widokiem
z narcystycznym
podziwem
zbyt blisko skłoniło się
ku wodzie
wpierw zabarwiło ją
kolorem
a ta nim zaczarowana
wciągnęła je ku sobie
widziały to wiotkie trzciny
oniemiałe w zachwycie,
przerażone widokiem!
myślały, że słońce
na zawsze stracone!
a ono jak co świt
rozbudzone i odświeżone
od nowa zajaśniało!
19.04.2022

Powtarzam wciąż własne zdumienie
i drżę na dźwięk jego imienia
tak pięknie kłamał patrząc mi w oczy
mówiąc językiem czystej poezji
szokował bezpośredniością
i śmieszył pałającym wzrokiem
nieupoważniony do mojej bliskości
ostatnim atutem
zagarnął mnie jak okruch światła
naturalnym rytmem stanowczego
bądź mi...

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

W księżyca blasku
Wiersze się piszą
Uczucia w potrzasku
Na sukces liczą
Między ciszą a ciszą
Potok słów rwący
W milczeniu zasypia
Przyszłaś do mnie
Pocieszyłaś łzy osuszyłaś
Do poduszki głowę mi przytuliłaś
A ja Cię uśmierciłam
Tak prozaicznie zabiłam
Jak żyć bez nadziei
Na sen

20.04.2022
22:42

Zamykam oczy - chociaż nie chcę
na miłość
co nie spada sama z nieba
próbuję odewrzeć serce
co obrosło korą jak drzewo

i smutki topię w marzeniach

i tęsknię do czułego zapachu
którego wciąż nie mogę rozpoznać
bo nie chcę

Jeśli nie ty to kto
przypomni mi ciepły piasek na wydmach
lub stoki wzgórz ,
których zapach traw miesza się z lawendą.
Jeśli nie ty to kto
ponownie mi pokaże zachodzące słońce w kolorze ust
i smugi po myślach na horyzoncie.
Jeśli nie ty to kto
obejmuje ramieniem uciekający czas
zagarnie fali grzbiet ,
ujarzmi wiatr.
Jeśli nie ty to kto
otworzy książki rozdział z zapisami marzeń,
słowami wykutymi w obrazach zdarzeń.
Jeśli nie ty to kto
podasz swą dłoń by całować ja od środka
poznać swą przeszłość bez oglądania się za siebie.
Jeśli nie ty to kto
złoży kwiaty pod ścianą
gdy żałobny kir zwiąże mi krtań
by nie nie wydobyć więcej słów,
lub nie móc odpłynąć do innego portu...
Jeśli nie ty to kto....

noc jest po to by szukać
tego co poza zasięgiem
im bardziej niewidoczny dla oczu
tym mocniej bije mi serce

pogubiłam się
i czasem myślę
że nie trafię już do tego ogrodu

gubię kroki i myśli
i błądzę już nie tylko wzrokiem

ale wiem że czekasz tam na mnie
zaledwie kilka kroków od grobu

biegnę więc znajomą ścieżką
choć wiem już jak bolą powroty

i nagle wszystko jaśnieje
tylko Ty tak wymawiasz me imię
Mario...
promieniem łzy mi ocierasz
Rabbi...
jak dobrze że jesteś

Ulotna chwila,
jedno mignięcie
światła
ściśnięte  czasem
i już...uleciała ulotność
chwila zatrzaśnięta
w obrazie!
czas przez palce
przesypuje piasek
życia ...
minione zdarzenia
jak zjawy w
jego okruszkach ...

wypłakałem serce
gdzie cmentarz żydowski
jak ruiny Jerozolimy
a groby - potrzaskane tablice Mojżesza

niebo nam Paryżem
do wczorajszego niepodobne
bo oto trzepocą nad nami - rozskrzydlone ptaki
jakby nie ze snu były
ale z tęsknoty

czy mniej przez to kochałem
że gdy na grobie przyjaciela klęczę
i księżyc wschodzi poprzez cień głęboki
blask jego
nowe we mnie zapala znicze

i dlaczego my wciąż głusi
a one nieme

anioły z uśmiechem śmierci
tak słodkim

jak życie

Rozwieszam obraz nieco poza ramy.
Rozpędziłam się, przyszłość zatopiłam
Przeszłością zalałam, otwierając bramy.
Nie przewidziałam – czujność rozpuściłam!

Rozszyfrowałam , zablokowało mnie.
Myśli na baczność odprawiają wartę.
Każda noc dnieje. Nieporozumienie,
Wciąż pustką wieje! Jak odwrócić kartę?

Sny też jałowe, nie ma się w czym przejrzeć.
Lustrzane puzzle kręcą karuzelę.
Wiosna kiełkuje zagłębiam by dojrzeć

Szepty przyrody. Mój stróżu-aniele!
I cóż prószy znów, topi na pąkach róż
Jak przemarznięte serce, widzące zórz!

©Krystyna Anna Szklarczyk
05.03.2021r./17:10

Sonet w stylu Kochanowskiego

Smutne oblicze ma wiosna
tego roku
idzie niespiesznie
jakby chciała zatrzymać czas

śnieżyczki nie pachną nadzieją
mróz ściął czarną ziemię
jakby złym ludziom mówił "stop"

a niczemu winni z dorobkiem życia
w jednej ręce
szukają dróg do serc
niepokonanych