W małej klicie
z wielkiej płyty
przerąbanej siekierą
na dwa pokoje
w łóżku pękniętym jak kra
dryfujemy
ty i ja
zobojętniali na życie
bez wioseł

Rano kawa
wymieszana w pośpiechu
niedopita w biegu

Nagromadziliśmy w sobie
więdnących kwiatów
tyle słonego posmaku
w mokrych ścianach pod zmęczonymi oczami

Kiedyś to łóżko się zapadnie
w rozdartej ziemi
krwią niebo podejdzie
i nic się nie zmieni...

Była sobie archetypiczna miłość.
------------------------------------------

Wino w tobie się zaczęło
stoisz bez chwili płaczu
chcesz wyżebrać perły żalu
w zatłuszczonym kłamstwie czasu.

Ręce kwitną gorącymi pędami
słowa tłumaczą ból twarzy
jak łasica czujna i płocha [...]

burzy się ta wiosna
ciska na oślep potwarze
gwałtem przerasta braki
przedwiośnia niedoczekanie

rozpada się ta wiosna
zalewa na umór pustostany
w odwilży topi nadmiar
żalu o niekochanie

przechodzi nam ta wiosna
jak gdyby nigdy nic
miejsca nie zagrzewa
na szczęście wieje od słońca

I jeśli ma to być
Ostatnia noc z Tobą
Zasłoń rolety
Naszych marzeń
By księżyc
nie był zazdrosny
Że Twoje serce bije
Dla mojego

Nie mówię już kocham
Byś nie musiała odpowiadać
Kłamstwo boli najbardziej oczy
Które znają prawdę

Cóż z tego że oddam dla Ciebie wszystko
Skoro nigdy nie będę musiał

Jesteś Ziemią
Wokół której krąży cały mój wszechświat
Kopernik się mylił
Czymże są gwiazdy wobec Świata
Który posiadam a którego mieć nigdy nie będę
Pyłem gwiezdnym
Kurzem
Zeszłorocznym
Na najmniej ważnej szafie
W najmniej ważnym pomieszczeniu
Którego już nikt nigdy nie odwiedzi
Jak ja Twojego serca

ostatnie dni są suche
deszcz nie spływa poezją po szybach
nie pisze listu na parapecie
cicho mijają dni i wieczory

w prognozie podano
że deszczyć ma w sobotę
ale czy dla mnie?
może obejdzie mnie bokiem?

dziwne… przecież go nie znam
staliśmy tylko przez chwilę
po dwóch stronach szkła
deszczowy pan i ja...

dziwne… zasłaniam chmurami słońce
im mniej gwiazd zliczam tym lepiej
wywołać chcę deszcz
jego ulubioną aurę... strange...

24.03.2021, 23.50
Grace Jones I’ve seen that face before…

Jest wtedy
gdy masz w nim
ulubiony fotel
do czytania poezji

Gdy czajnik
podskakuje na kuchni
z myślą o gościach

Jeśli za oknem
ulica znajoma [...]

Zabroń mi Boże
wstawać z pościeli
obojętnie lewą nogą

Aniołom rozkaż śledzić
każdy krok i nie ranić
na nowo skrzydeł

Łzy pozamieniaj
w twarde bursztyny
doświadczenia [...]

Siłuję się na ręce z własną
poduszką i gorączką włosów
o spokojny sen

Już prawie
myśli grzecznie ułożone
i amen ziewa na koniec modlitwy

A tu księżyc
zdjął maskę z pełni i właśnie teraz
ma ochotę na zwierzenia

Wiersz z tomiku „Nenufary”

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

Stoję w drzwiach
Wejść czy nie wejść
Waham się

Mam wybór
Ale co z tego
Jak każdy zły

Wejdę
Wszystko trzeba
Budować od nowa [...]

Mama kazała odmawiać pacierze
Rano na dobry dzień, wieczorem
na spokojny sen i jeszcze do anioła
stróża, by od złego strzegł

Babcia koraliki różańca przekładała
Niedzielę świętowała
W lecie na ławeczce siadywała,
zimą opowieści młodości snuła

Babci zmarła, mama sama pacierze
odmawia, a do kościoła przed tv chodzi
(koronawirus zweryfikował)

Spośród tysiąca słów modlitwy
wyłuskały prawdę, niosąc ją
rzeką ludzkich języków dzieciom
wskazywały drogę.

Trudno ścieżką wiary podążać
Kiedy pod skórą ciarki mrowią

Na imię masz wieczność, wieczność przeklęta
I nie mogę cię wydrzeć z serca pamięci -
Jakby mnie ciężar z otchłani opętał,
Jakby mnie wszyscy opuścili święci.

Biegnę myślami w strony modre, błogie,
Wierząc, że zaraz je w uścisk pochwycę -
Ty z czarnej przeszłości zachodzisz mi drogę,
Głuchnę, milczę, krzyczę, nie słyszę, nie widzę.

Zawsze gdzieś kluczysz na końcu języka,
Ktoś twoim głosem zabrzmi, ktoś spojrzy jak ty,
Gdzieś między palcami wiecznie umykasz,
Pierzchasz zawzięcie jak najprawdziwsze sny.

Więc zmlicz albo przemów, zostań lub odejdź,
Przepadnij, niech zapomnę, że zrodził cię Bóg -
Chcę jeszcze raz wierzyć, że serce mam młode,
Że mogę z kimś pobiec w tę najlepszą z dróg.

Czyż wiosna nie przychodzi po to,
aby przepędzić chłodne smutki,
co wypełzają na człowieka
tuż po zachodzie, gdy dzień krótki?

Czyż słońce ciepłem nie powinno
koić na wskroś zmarzniętej duszy?
Czy wiatr wiosenny nie powinien
smutnych, zimowych łez osuszyć?

Ach, gdybyż znowu można było
razem się zazielenić z wiosną!
Gdyby tak poczuć można było,
znów, jak marzenia cicho rosną...

nie ufam już
czarnym oczom
usta same
kłamstwa mówią
lekkoduchem
się okazał
i cios
w samo serce
zadał