W porcie stoi stary dźwig
ładuje szczęście
na czyjeś barki
rozsypuje niezdarnie
ludzi tłum
a ja patrzę przez okno
i ręce mam puste

po gwiazdach chodzi noc
siedzimy na dachu
mówisz sennie
iphone skomli

w resztkach chmur
zbieramy nasze koty
lato mruczy

w każdym skrzypnięciu wiatru
enter
teraz włączył się komputer
potem moje serce

na dobranoc
słuchamy deszczu
kropla po kropli
prawie zasnęłaś

..
Późno już i cisza zasypia
spłoszone cienie na ścianie przystanęły
lekko oddycha chwilą muzyka
deszczu krople spokojne spadają dźwiękiem jak twoje dłonie...
lubię takie wieczory pomiędzy słowami
gdy ust niepotrzebna wymowa
i my w spojrzeniach milczeniem utkani
tracimy wątek przed słowem w pół zdania w pół słowa...

Anita Steciuk

Spadłaś prosto w moje dłonie
Cicha gwiazdo dająca nadzieję
Na marzeń moich spełnienie

Zatrzymałam czas na chwilę
Usiadłam przy tafli jeziora
Wyłoniła się z niego Miłość

Miłość czuła ciepła taka Twoja
Zamyśliłam się zasłuchalam..
W szelest drzew ptaków śpiew [...]

W zakrzywionym szkle
dodatkowa litera
z reszty światła odbijanych słów,
migocze cichym pytaniem.

Kim byliśmy
wówczas poza obiektywem,
gdzie lśniący tor
na zawsze skręca w księżycową drogę,
czas otwiera się przed światem,

ostrożnie
by nie spaść z nieba,
potykając o rzucony kamień

w nas.

słyszałam jak wchodziłeś
miałam czujny sen
gdybyś tylko trącił mnie lekko
wstałabym
zdjęła z ciebie niepewność
chłodnym oddechem
przyniosła ulgę smutkom
strach położyłbyś obok
w czystej pościeli
przytuliłabym mocno
zawiązała w ciasny supeł dłoni

tamtych oczu latarnie zgasły
nie wpatruj się już
nie jesteś ćmą

Sylwia Pryga

cudne dzisiaj
wokoło kwiaty
rozmowy ptaków szalone
motyle pszczoły ważki
przyleciały na śniadanie
pachnie zieloną wilgocią roślin
i kawą

prawie bezwiatr
ludzie i psy śpią jeszcze
zapadam się w zieleń [...]

Rozpędziłam chmury
teraz same czarne myśli
zderzyły się ze smutkiem
oddzielając słońce od duszy

Umierają we mnie powoli
jeszcze ciepłe kolory świata
karmione zakalcem nadziei
i tym pocałunkiem wiatru na czole...

Przecież
jak martwa cisza wiatru
jak sucha ziemia wody
upał - cienia
oczy - białych obłoków
na błękitnym niebie
jak głód chleba
słabość - mocnej ręki
niepewność - pewności
tak my
potrzebujemy siebie

powiedz mi
jak pachną nasze rozmowy

mają żółty zapach słońca
czy jak obłok - różowy
może płoną aromatem jak czerwone
róże
albo je unosi woń błękitu wysoko
ku górze
lub poranna rosa przyciąga zielenią

darmo porównywać
- zapachu nie zmienią

nie złożyłem kwiatów polskich
na waszym grobie
choć zawsze na ślady patrzę
jakbym chciał poznać - przychodzących tu
i wciąż szukam ich
w listach od przyjaciela
w myślach
w sobie

lecz oto jest rana - co najgłębiej broczy
jak pamięć zbyt żywa
że aż boli

Krzyżu! otoczony ciszą i dalą bez końca
daj Chrystusowi zejść z Ciebie
powtórz naszym matkom
te światła
które w snach ludzkich
uwiły gniazda
bo ja - dziś spoglądam w niebo
nie kochając słońca

Po suchej idzie trawie
stopą kruszy kłosy
cierpkie papierówki
zbiera do koszyka
zrywa wczesne śliwy
na placek drożdżowy

święta Anna
patrzy w niebo
z zamyślonym uśmiechem

a lato umyka

Rzucane kamienie tak wielkie
mogę je tylko przytoczyć

I odłamki ściskając w dłoni
próbować wziąć się w garść

Z ludzkiej pogardy zbudowana
Iskrzę trąc skałą o skałę

I zajmuję miejsce
korzystając z drogi
do której inni uzurpują prawo

Potknęłam się o kamień
tuż nad przepaścią...

Położę tam węgielny
KAMIEŃ
pod drogowSKAZY
"Jesteś częścią ścieżki"...

I pewnie wyruszyć mógłbym w świat
Cóż straszniejszego może być niż samotność
- samotność ociupinkę tylko samotniejsza
Bo jakże źle wysiadywać noce przy ognisku samemu
I jakże źle mówić do siebie na głos
A nie już tylko w myślach
Szmer ludzi zastąpić szumem drzew
A rzadki dotyk muskaniem wiatru
I tylko ta pewność
Że byłbym sam jak samemu tylko być można
Wyzwala czy upokarza bardziej?
Bez krzty nadziei i wiary grama
Czuć się można tak lekko
Jak nic
I jak nic zniknąć można
I w tej nicości
Niczym puch
Unosić się
Odlatywać
Tam gdzie nic
Znaczy wszystko