W poświacie marzeń i złudzeń blas­ku
W og­rodzie smut­nych, sa­mot­nych lamp
Kreślę py­tania dłonią na pias­ku
Z nadzieją w głosie od­mie­rzam świat

Sze­les­tem słów płoszo­ne sny
Pod płaszczem no­cy do chwi­li światła
Stworzyłaś nas u pro­gu drzwi
U stóp brud­ne­go śpiące­go miasta

Ty jes­teś tu ja jes­tem tam
I nie pa­miętam ja­ki to śmiech
Może per­listy z wil­gotnych warg
Roz­jaśniał mi ko­lej­ny dzień

Nocą po zimnym dniu
ostatnie przygotowania

o świcie
sad zapachniał czereśniową bielą
zabrzmiało ptasie oratorium
słońce włączyło ogrzewanie
zaświeciło mniszki i złote tulipany
po zielonym dywanie
weszła Pani Wiosna

dzikie gołębie
komentują wrzaskliwie
a kukułka
echem powtarza plotki

"W każdej fali powietrza światła, woni, w każdym kamyku przydrożnym i każdej trawie polnej, w liniach każdego ludzkiego oblicza i westchnieniu każdej piersi ludzkiej tkwi cząstka duszy świata niewidzialnymi nićmi połączona z duszą artysty i w ruch ją wprawiać mogąca."_Eliza Orzeszkowa

Dom z czerwonej cegły
stał na zielonym wzgórzu

za nim w gęstwinach
trzcin,tataraku,traw
głowy wystawiały
trzy oddzielne jeziora

siostry blisko siebie
a jednak osobno
idąc drogą wśród nich
zatrzymywałam się

myśli oderwane od [...]

Chodź powtórzymy matematykę

Sprawdzimy namacalnie czy dwie linie równolegle mogą mieć punkty styczne
A moje usta lustrzane odbicie na Twoich wargach

Poćwiczymy sobie potęgowanie przeżyć
Aby krew przyspieszyła w ciągu geometrycznym

Wtem środki dwóch okręgów połączę odcinkiem
I symetralną jego oddechem wyznaczę przez Twoje ciało
Aż do kąta rozwartego między udami
Gdzie dwusieczna będzie potrzebna do przecięcia wierzchołka
Koniunkcja przejmie rolę
A geometria przestanie się liczyć...

W sinusoidzie ciał będziemy falować, aż do ekstremum
Kiedy funkcja najwyższą wartość osiągnie

I udowodnimy
Że jeden dodać jeden
Równa się Jeden
I jest to wartość bezwzględna i nieskończona

Zakochany Księżyc
Schował się smutny
Za kopułę nieba
Jakby zrozumiał
Że przegrał wielką bitwę
Ze mną
O Twoje serce

"Są zwyczajne godziny i są godziny ułomne, kiedy czas zatrzymuje się i potyka, kiedy życie – prawdziwe życie – wydaje się toczyć gdzieś dalej."_Jojo Moyes

Spod palców
nie wychodzi żadne słowo

niemoc związała ciało
mocnym postronkiem

jeden moment i świat
w mgnieniu oka

staje się pustynią
bezludnym miejscem

gdzie nie dochodzi światło
przykryte grubą warstwą cieni

dziś spadł deszcz
w twarzy przyklejonej do okna
pojawił się uśmiech

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność

Zaprzątam sobie głowę
bałaganem w sercu

znów wycieram kurz z miłosnych półek
za często

jakbym nie miała innych grzechów

plączą się rozciągnięte moje myśli
aż się boję
że zahaczę o ciebie
jak o poręcz bez schodów

i przeczytam dzieciom na dobranoc
piękną bajkę o tobie
za wcześnie

To mówicie, że wiosna?
Nie zauważam.
Że zielono?
Że kwiaty?
Że błękit nieba?
Nie widzę.
Że śpiew ptaków?
Klekot bociana?
Nie słyszę.
Że ciepło?
Nie czuję.
W oczach mam tylko
ostatnie spojrzenie
mojej Mamy.
W uszach, jej ostatnie słowa.

ciągle wracam do tamtej chwili
słucham twojego milczenia
włosy na twarzy
zamyślam się

pośród zieleni drzew
znajomy kolor nieba

widzę jak idziesz samotny
nasze oczy
jeszcze jeden oddech
chciałabym pobiec
nie wolno mi

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku
kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

wciąż nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga

Tęsknię i wierzę, mam nadzieję
W zielone lata czas dokonań
Spojrzenia których sam nie zmienię
Niepokój oczu i przekonań

Wciąż jest mi bliżej do miłości
Po mimo złego świata chłodu
Spokoju chcę i normalności
Unikam wojen śmierci głodu

Przez noc w poezji zanurzony
Odważnie mówię o swych lękach
Kolejny raz tekst odkurzony
Artykułuje dziś w piosenkach

Mnie wciąż jest bliżej do spotkania
Utkany z czasu w tajemnicy
W ciemności w której serce składam
A strat nigdy nikt nie obliczy

Znowu więc bawię się myślami
Stąpam po cienkiej linie pragnień
Wychodzę w noc idę śladami
Dawnych wędrówek pośród marzeń

Moje serce, moje kruche serce, nie potrafię powiedzieć żegnaj. Czy nie naiwny byłem oddając się w jej ręce?

Przywoływałaś mnie zachęcająco,
A czystość Twa błyszczała mocno,
Jednak oczy pochłonięte były mgłą

Tu gdzie błękit zamienia się w czerń,
Pragnę byś ponownie
wyśpiewała pieśń

Dźwięk obietnic i szczęścia,
Niosący mą rozpacz w dal,
Miłość ukrytą we łzach

Miłość ma? Okrutna Ty,
Nigdy nie przeminiesz,
Pośród szalejących fal,
Pogrążysz mnie...

Kolejny raz.