Zeszyt wiersze, muzykaduszy

Samotnie pijam kawę
nie skarżę się, naprawdę.
Nie będzie już inaczej
nie mam wolnego miejsca w szafie.

Kiedy tylko pomyślę
że musiałabym je zrobić.
Mogę pić znów samotnie
zimną kawę na podłodze.

Nie zmienię już podejścia
nie umiem żyć we dwoje.
Zbyt wiele razy cierpiałam
teraz krzywdziłabym za troje.

Więc lepiej nawet nie próbuj
podejść, gdy jestem w pobliżu.
Bo stracisz tylko czas
nie zbliżają się do mnie o milimetr.

Nie szukam już szczęścia
nadzieję zostawiłam na starcie
z bagażem wspomnień.

Ciszą depczę kolejne szanse
zostawiając ślad
na więcej niż jednej twarzy.

Teraz jedyne czego potrzebuję
to powietrza
nienazwanego żadnym imieniem.

Obiecuję, że jeśli pozwolisz
stanę się twoim aniołem
by każdego dnia
bez słów
służyć ci miłością
i…
cichym zamykaniem drzwi
gdy sen słodki cię zmorzy
gorącą herbatą
gdy się przeziębisz
podaniem śniadania
nawet do łóżka
i pozbieraniem okruchów
z satynowej pościeli
w pokorze serca…

A gdy odejdziesz
rozłożę ramiona
i stanę przy drodze
jak samotny krzyż
by przytulić cię
gdy kiedyś zatęsknisz…

A jeszcze wczoraj było lato,
Absyntem słów twych wciąż pijana.
Za oknem śnieg i zawierucha,
Droga do ciebie zasypana.

A jeszcze wczoraj było lato,
Sen z moich rzęs scałowywałeś
Teraz powietrze mrozem ścięte,
Trzeba poczekać, aż odtaje.

A jeszcze wczoraj było lato,
W błękicie oczu utopiona.
Dziś iskra uczuć spadła na śnieg
Nie grzejesz mnie już w swych ramionach.

/Joanna/

Nie szukaj siebie w moich słowach,
Bo już od dawna cię tam nie ma,
Ty to roztrząsasz wciąż od nowa,
A dla mnie już skończony temat.
Nie było ognia, ni pożaru,
Nawet iskierka nie zabłysła.
Nie okazaliśmy się godni daru,
A miałeś być jak cicha przystań.
Nie szukaj tego, czego nie ma,
Ni tego, czego tu nie było.
Marzyłam o czymś, czego mi nie dałeś,
Miałeś oparciem moim być i siłą.
A może moje tylko to marzenia,
Że jeszcze w żyłach krew wciąż płynie,
Że będziesz tęsknił za mym głosem
I ciągle wielbił moje imię.
Nie szukaj siebie w moich słowach,
Bo już od dawna cię tam nie ma.
Po co wciąż wracać do przeszłości,
To przecież już skończony temat.

/Joanna/

Chciałbym tak wiele jeszcze powiedzieć
Usta z jasyru milczenia pragnę wyzwolić
Lecz wolą jej nie jest już nic wiedzieć
Na szept już nawet nie chce zezwolić.

Zasieję, zatem moje poletko słowne
Literkami na kart pożółkłych ugorze
I choć nie będzie jak dźwięk wymowne
To milczeniem zwać się już nie może.

Ufam, że bezszelestna magia jej spojrzenia
Łany zdań szczerych otuli swym wzrokiem
Bo gdzie rosną słowa tam nie ma milczenia
Musi tylko zdążyć zerknąć przed zmrokiem.

Wejdź w uczuć otwarte ramiona
Niech Cię otuli ich moc namiętna
Twa dusza miłości jest spragniona
Lecz wciąż w bojaźni trwa zaklęta.

Drżąc przed podróżą ku miłości
Samotnej oazy szukasz niezmiennie
Czas przecież nie okazuje litości
I naszą młodość pochłania pazernie.

Wnet siwe włosy pokryją nam skronie
I wszystko trudniej będzie już zrozumieć,
Więc, lepiej teraz podaj mi dłonie...
Zanim kochać przestaniemy już umieć.

Nie mów, że nigdy już nie będzie
tak jak kiedyś…
bo to nieprawda
ja nie dostrzegam żadnych zmian
ani w nas ani poza nami…

Całuję cię jak dawniej
dotykam…pieszczę…troszczę się…
jesteś wciąż dla mnie tą samą kobietą…
najdroższą, najpiękniejszą
po prostu moją…

Nic się nie stało przecież
oprócz tego, że nauczyłem się
bardziej okazywać to, co czuję…
Teraz umiem kochać cię podwójnie…
poprzez modlitwę i wiarę
aż do wyzdrowienia…

Przed nami piękna podróż…
nasza podróż życia…
Została nam do zwiedzenia
najpiękniejsza kraina
nasza wspólna Amazonia…
w której piękno uczuć
miesza się z nadzieją
na w miarę znośne przetrwanie…

A teraz odpocznij ukochana…
uśnij…
A ja cichutko
pozbieram z pościeli
włosy…
tak jak zawsze… w tajemnicy
przed tobą gdy śnisz…

Zasnęłaś…zbieram włosy z poduszki…
których ilość wyznacza każda kropla
pieprzonej chemii…
Ale nie płaczę…trzymam się…
by po przebudzeniu
przywitać cię uśmiechem…

Właściwie to nic się nie stało.
Coś się skończyło…chłodem powiało.
Bywają w życiu takie zdarzenia.
Gdy miłość ma dobre i złe wcielenia.

Właściwie to nic się nie stało.
Tylko mi jakoś łez już za mało.
Piórko z mej dłoni porwał wiatr.
A wraz z piórkiem uleciał mój świat.

Właściwie to nic się nie stało.
To tylko szczęście odleciało.
I kilka marzeń wspólnych, miłych.
Zabrało ze sobą na skrzydłach motylich.

Miałem nadzieję
Że dzisiaj znowu będziesz online
Powiesz, że „tęskniłam”
Lub chociażby „czekałam”

Nie ma Ciebie niestety
Co się z Tobą dzieje?
A przecież tyle chciałbym ci opowiedzieć.

Tak wiele się wydarzyło dzisiaj
W pracy, w drodze do sklepu
Na spacerze z psem
Tak wiele obrazów zapisałem w sercu dla Ciebie.

Zawsze lubiłaś moje opowieści
A dzisiaj Ciebie nie ma…
Tęsknię…

Pamiętasz jak spieraliśmy się
Jaka jest różnica między „tęsknię”a „czekam”?
Nie dostrzegałem jej wtedy…
Ale teraz już wiem, że jest ogromna.

Tęsknię jak kwiat za wodą
Który bez niej w suchy płatek się zamienia.
A moje serce pragnie kwitnąć dla Ciebie.
A dzisiaj nawet rosy zabrakło…

Tęsknię mając nadzieję, że będziesz moim jutrem.
Próbuję zasnąć…online…

Tuląc się do mchu zamykam przestrzeń mojej tęsknoty,
gdy biegniesz do mnie, uśmiechem witasz me serce
spragnione Ciebie.
Gdzie słońce chowa się za horyzont letniej spiekoty
Ty obejmujesz czule ,widzę szczęścia kobierce
Twój dotyk mym niebem.