Wiersze.

jak dużo można znieść
nie wiem

a jednak jesteś ze mną pytając mieszasz słabą herbatę
obijając szklankę łyżeczką
myślę więc że można znieść wiele
i te rozciągnięte swetry które z ciebie wyrosły
ogród co zaczął przytłaczać swoją własną historią
sprawy pogubione jak orzechy przez roztargnioną wiewiórkę
stosy dokumentów okulary wygięte starością

a kiedy ja znoszę twój grymas gdy podnosisz się z łóżka
ty znosisz cierpienie kiedy ja jestem obok
moje oczy identyczne zegarek co zawsze wypędza
i syna we mnie też znosisz dzielnie
choć wiem że on boli i wychodzi później

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

a może to resztki snów
rozcierają mój światłopodgląd?
wszystko mi się maże,
choć suchym okiem patrzę
na twarze- nie poznaję
słucham i słyszę bezwdzięczność -
- idę dalej.

czuję dotyk i smak słów
co stoją w gardle - mów- wypluj
w papier chory ból [...]

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

gdzie byłeś, gdy byłam samotna
pośród rozdartych dni. skuta
przenikliwym chłodem.

tak długo czekałam na spokój,
w burzy. zobaczyłam
zasępioną twarz Jezusa.

pozwoliłeś bym wpadła w wir
poszarpanych nocy.

składam ręce, lecz nie do modlitwy.
obok przechodzą dusze, szukają
zbawienia.

wypuszczam powietrze, próbuje
utrzymać się na powierzchni.
otwieram oczy, ośmielam się
patrzeć w niebo.

nie ufam oczom własnym - bo któż im wierzy
i kto na różańcach pokutnych
dziś się doliczy
ile świtów jeszcze zapieje czerwonym kogutem

jesteś - czuję - przy mnie
mgnienie, widziadło, które puch swój gubi
iż lękam się pomyśleć:
to twoje kroki!

ja tutaj zostałem
tu stoję

nie wrócę śladem co został za nami
bo czego tam szukać - powiedz
i gdzie świeczniki Plejad wiodą
promieniem i smugą...

gwiazdy na pasie Oriona już rozsiadły się jasne
niczym tysiące minionych lat

zbudźcie się - martwi!
byliśmy - mówcie - daleko...

zgarniamy z czoła natrętne myśli
snujemy obrazy

po co nam to wszystko
kiedy oddech daleki

I raz po raz
uparcie
ogrzewamy się
w zimnych ramionach

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

Marzy mi się
kolorowy latawiec
zanurzony
w błękicie nieba

Miasto dusi się
pufa rybim oddechem
z zakopconych płuc
od smogu włosy siwieją
nawet rozbrykanym snom

Lubimy na wiosnę bzy
upojone zielenią
roztargnione śpiewem ptaków
dostojne...

Ko­lej­ny nad­chodzi piątek
Ko­lej­na godzi­na piętnas­ta
Ty znów roz­pościerasz ra­miona
Nad państwa, nad wios­ki, nad mias­ta.

Nic nie za­miera w bez­ruchu
Gdy ko­nasz ko­lej­ny raz
Ko­rona z cier­niami jak grzechy
Oka­la Twą świętą twarz.

I gwoździe trzy­mają upar­cie [...]

Tyle skrawków papieru
w pamięci
tyle milczenia
obłok roztarty po niebie
westchnieniem
a pod nogami
niecierpliwa ziemia

Tak jej na imię
Tęsknota
[...]

coś tam po mnie zostanie

jakiś paproch
ślad
okruch fotografii

komuś uśmiech
i jasne tło
w oddali

tobie

na sumieniu bruzda
I smak kłamstw
na policzku

Spotkałem rano anioła w drzwiach
W tych niedomkniętych od snu jeszcze
Ramieniem objął mnie jak brat
I recytował moje wiersze

Nieraz widziałem już tę twarz
Niezwykły spokój tkwił w jej rysach
Powiedział do mnie cicho – patrz
I wierszem pisał w moich myślach

Zwątpienie z wiarą toczą bitwę
Ty się nie boisz widoku krwi
A jednak wątłą skupiasz nitkę
Szukając wciąż uczciwych chwil

Lecz nigdy dotąd nie widziałem
Żebyś tak bardzo przegrać chciał
Że uchyliłeś piekła bramę
Spójrz - jednak wciąż nie jesteś sam

potknęłam się o drzazgę w oku
a miałam dosięgnąć gwiazd
przybity moją niewiarą
czekałeś bezwzajemnie

kiedy spadałam na dno
dźwigałeś mnie i mój krzyż

kalecząc palce w ciemności
uparcie pytałam "gdzie jesteś?!"
opłakując rozbite kolano
i lamentując nad cierniem

Jeszcze we mnie ciągle gra,
ta or­kies­tra mocą świer­szczy.
W tej muzyce je­den rytm
stał się dla mnie naj­cen­niej­szy..

Płynie obok kwiatów woń,
i ma­ciej­ka się prze­bi­ja.
Ko­lo­ro­wy zachód słońca
po­to­ka­mi smut­ku spi­jam..

Chciałabym po­jechać raz, [...]