pod skórą głęboko chowam
to czego wypowiedzieć nie zdołam
bo czas za szybki
bo trudne słowa
nadziei niedobitki
bo obolała głowa...
ja jestem sobą i
nie żałuję błędnych chwil
mimo marzeń co teraz w pył
zmienione... Jam jestem spóźnionym,

Patrząc na księżyc
myślę ile par oczu
spogląda w tym właśnie kierunku

Świat
jak ziarno kłosia
wzbija się na polach zbóż
tonąc wysoko w falach płomienistych mórz

A wiatr
kołysze w nieznanych kierunkach...

Patrząc na gwiazdy
myślę ile par oczu
spogląda w moim kierunku

Dla Gwiazd, które świecąc mądrością wskazują drogę, choć same w głębi płoną. Aby nigdy się nie wypaliły. Nigdy.

nie wierzę

a jednak jakoś trudno
wyprzeć że tu jesteś
i trudno tak stawiać stopy po omacku
ze spalonych desek wskrzeszać mosty
czy ponad łzawe dni – wątłą pamięć

bo nie wyrzeka się bogiń niespełnionych
słów przed którymi nie było cudzych
i nie odkłada się powietrza na potem
jakby płuca dalekie były od zapaści

trudno tak mijać się z czasem
utkwiwszy wskazówką między żebrami
wytykać sobie że to już i że nic

serce upychać wciąż w kieszeń
a jednak wołać nim o ciebie.

.

Rozgrzane serce
W koloni świateł
Nawet gdy marzną ręce
Przy blasku drugiego boga
Łzy już Twym oddechem otarte.

Na ławce umarłych
Niekończący strumień porozumienia,
Żywa nić oplata roztrzęsione dusze,
Mglisty spokój koi.

Bezpieczni.

Możemy się mijać
bez przerwy dopóki
nie poczuję na sobie
jednego ze spojrzeń

Rozbierający duszę
gdzie dopiero wtedy
doznam przebudzenia
z wieloletniego letargu

Nie będziesz musiał
uciekać do banałów
kiedy sama zapragnę
stać się kimś więcej...

06.11.2014

Myśli po głowie suną jak puch po smole
Wiekiem i czasem topieniem popychane,
Podobne tworzeniu skamielin odciskane
Nie dłonie pianisty lecz kopyta bawole

Jak płonące tankowce ryjące w lodowcu
Swym gorejącym i skrzącym szelestem
Zanurzając w bieli, rezonując gestem
Nie ogonem a dymem i ciszą w grobowcu

Muzyką przestrzeni zmarłym dostępnej
Milczacego bezradnością Orfeusza posępnej
Nad rezonansem czernią ziejących oczodołów

Nie do pustki lecz śmiertelnej nicości
Wpatrzonych w siebie czarnych dziur zespołów
Lśniących w czaszek doskonałości.

Wystarczy tylko dobrze postępować,
mieć zasady, nikogo nie mordować.
I jesteś pewien, że w porządku jesteś,
więc żadnej rady już przyjąć nie chcesz.

Lecz skąd twa pewność istoto marna,
nawet jeśli wydajesz się mocarna,
że twoje "dobro" dla innych jest dobrem,
a to co czynisz szacunku jest godne.

Serce cię zdradzi przez swoje pragnienia,
umysł nie będzie miał nic do powiedzenia,
jeśli twe sumienie nie zostanie wyostrzone,
życie twe będzie grzechami wyłożone.

Od ciebie zależy czy pójdziesz tu w zaparte,
od ciebie zależy czy życie twe coś warte,
nie tylko dla ciebie ale też dla innych,
Czy może w przyszłości chcesz znaleźć się wśród winnych?

Z Bogiem na lewo, szatanem na prawo
nie zajdziesz daleko, choćbyś zdarł buty
i w czyśćcu bili ci brawo
" szanuj bliźniego ", nie rwij na strzępy
cudzą belkę w oku widzisz
we własnych boleściach
smutnego życia, przeklęty.

było cicho
w momencie otwierania ran
na temat mówiliśmy jedno
jednością jedyną naszą
którą grzebaliśmy tam
pod lasem

gdyby było szaro
i padał deszcz

moglibyśmy pomilczeć [...]

Dał jej niezapominajkę
mały niebieski kwiat
skryła go w stary zeszyt
i minęło kilka lat

a gdy znów go otworzyła
kwiat nadal tam był
lecz gdy w dłoń go ujęła
rozpadł się w drobny pył

dał jej niezapominajkę
aby o nim pamiętała
i choć kwiat pamiętał nadal
to ona zapomniała

Jak być szczęśliwym gdy na sercu ziąb
słów chłód, życia zatacza krąg
ciepłych westchnień wspomnienia
nie dają już ukojenia

Nie ma Cię blisko, chodź słyszę twój głos,
uczuć w czasie prawie puste pole,
każdym serca chłodem kładzie kolejny kłos

czasem czuję się samotny.

Gdy liście wkoło spadają swobodnie,
Idę przez park, podarte mam spodnie
I pobrudzone marzeniami...
Od nich czlowiek gubi się czasami,
Sam w sobie..

Czysta kartka
Biały
Nieskazitelnie świat

Tak ciepły uśmiech
Tak słodki głos
Kołysze mnie

Daleka jeszcze
Droga w szary świt
Ciemność póki co [...]

Usiadłem wreszcie, po godzinach pracy,
By wziąć w dłoń długopis i nakreślić słowa.
Wszystko w głowie, niby podane jak na tacy,
A jednak dziwnym trafem muszę zaczynać od nowa.

Bo wylane na papier me ukryte słowa,
Odlatują w dal niesione z podmuchem.
Tam gdzie nie wybrzmiewa więcej ma mowa,
I nie słyszy nikt nic zdrowym uchem...