wiersze

znów maj
pachnie
bez
sennością
bez
miłością
bez
troską
bez
sens
znajduję [...]

kiedyś na­piszę wiersz
że mnie bo­lałeś
od świ­tu do zmierzchu
jak grzech

spot­kamy się gdzieś
mie­dzy jawą a snem
na skrzydłach nieswoich
wzniosę się

by spaść jak pech [...]

I po co znowu się wleczesz
w tym swoim rudo - żółtym płaszczu

z chłodem w kieszeniach
i plączesz myśli
wiatrem niesfornym

po co ściemniasz i mglisz przykrótkie dni

ech
gdybyś tak zbłądziła

byłoby lato w przykrótkiej sukience
i słońce
na manowcach....

Raz mózg zimnymi myślami ogarnięty
serce pełne ciepła wyzwał do pojedynku
i w stu procentach swej wygranej pewny
przystąpił do walki bez żadnego wysiłku ...

są takie szare godziny
gdy dzień jest czekaniem na noc
minuty spadają cichutko
na drewniane schody

stoję na szczycie tęsknoty
za plecami mam świat

czekam aż niebo się wzruszy
zadrży w oknach świeczkami gwiazd
zrzucając pył złoty pod stopy
wędrowcom szukającym drogi

a kiedy ona nie wróci do ciebie na noc
odnajdź jej trop
w samotni uśpionego domu
cierpliwie pozbieraj ze ścian
mebli
każdy ślad po rękach
opiekuńczo przygarnij owiń
w całun pamięci
najlżejsze drżenie powietrza po oddechu
nieś na palcach
ciepło zapalonych lamp [...]

też czuję się samotny
między innymi dlatego żyję
a przynajmniej
mam wiarę graniczącą z pewnością
że jeszcze
nie całkiem umarłem

i budzę się by już nie
wstaję by wyjść
spotkać się gdzieś
z kimś
gdzie i z kim
już nie czuję się tak bezpiecznie jak z tobą

z chwilą
kiedy mogę w końcu
zagrać odrobinę siebie

Są takie chwile wzruszeń
dotykiem dłoni znaczone
Gdzie w ciszy czułej
natchnionej
Odkrywam najczulszych pieszczot tony
Zapadam się w miękkość przestrzeni
Zasnutej mgłami uniesień
Nic ponad nie istnieje
Melodią tkaną twymi dłońmi
drży powietrze
by znad krawędzi cudnych dźwięków [...]

być wciąż na tyle głodnym
by nie stać się życia pożywką
sytość swą wystawić na pożarcie

bo najcenniejsze
- największe pośród bytów -
zawsze między okiem a powieką pozostaje
symbolem wady wzroku
przewodników najdokładniejszą mapą

ślepa uliczka [...]

Na tej ławce przesiadują
pijacy
obok mnie milczy
samobójcza myśl
ze wzrokiem wbitym w asfalt
zaciąga się papierosem

Za nami żółte kwiaty
nie wiem jak
się nazywają
a obok dywan z wron
faluje jak woda na wietrze

Przyszła wiosna
ostrą zielenią
na drzewach
kołyszą się pąki

Chłodne powietrze.

zanim się zapomnę
zapamiętaj
że odchodziłem
tylko wtedy gdy nie musiałaś
patrzeć
jak z dnia na dzień
moich oczu
ubywa
z twoich ramion

i że nie płakałem [...]

Melancholia ma piękne oczy
niebieskie
spowite skrzydłami
obumierających w sercu ptaków

Niekiedy unoszą się motyle
ołowiane
przyglądasz się własnym dłoniom
w których umarły linie papilarne

Melancholia to przyjęcie weselne
na którym
znalazłeś się przypadkiem
wszystko coś znaczy
bawią się
ale ty
jesteś z innego świata
w innym czasie...

roztańczona, wtulona w siebie miłość
platonicznym krokiem, na zaśnieżonym parkiecie
wstawia stopy w te same miejsca

po śladach, jak nowe wracają obrazy
wspomnienia stopione, zaszronione sentymenty
które nie domagają się ciepła, słońca żadnego

wciąż trwają, w bezruchu ożywianych dusz,
a czas nieustannie przysypuje wszystko śniegiem..

nie ufam swoim zmysłom
kiedy podchodzisz zbyt blisko
zaciskam mocno powieki
gdy szept przenika przez skronie

nie wolno nam mówić nic
ale zdradza nas wszystko

im bardziej mimochodem
mijamy się na spojrzeń urwisku
tym bliższa mi źrenic twych przełęcz
i ramion skaliste granie

Sierpniowym zmierzchem lubię usiąść
Obok białej wysokiej lilii
O kilku wielkich kwiatach
Których aromat wręcz dusi
Mocą swojej doskonałości
Razem z nią odprowadzam
Zachodzące słońce
Przez Paryż Lisbonę aż po Maderę
A ono wdzięczne pożycza na chwilę
Pędzel od Salwadora Dali
I maluje nam sine i szare chmury
W pejzaż pełen plantacji Jeżówek
Jak na czarnoziemach Dolnego Śląska
Przeplatanych wstęgami pól nagietków
Słońce poczuło się artystą
I nie śpieszno mu w objęcia Chrystusa w Rio
A ja nie śpieszę się w [...]