we wrześniu dusza ma na imię
melancholia
wracają wspomnienia
a oczy utopione są w morzu łez

proszę dotknij mojego serca
i powiedz czy dla ciebie też jest takie zimne i ciężkie

bo słów mi zabrakło by opisać ten ból

a najbardziej boli mnie to miejsce
w którym kończą się
Twoje uśmiechy, szepty i słowa
a zaczyna moja samotność
pusta dłoń
żałoba

za oknem deszcz
szyby tłuką się po kątach
rozpada się noc...
ja tylko
gaszę światło
i nie pieści mnie prąd
przymykam oczy
ładując wszystkie komórki
wilgotne włosy
układam na poduszce

ileż moje serce ma w sobie wody
że jest mi najlepszym przewodnikiem ?

Czasem człowiek
potrzebuje odejść

od siebie
od całego świata

nie robiąc zamieszania
przelewa w sobie żal

tłumiąc ból
co kamieniem
do dna przygniata

i próbuje odpłynąć
choć dusza nie potrafi
pozbierać skrzydeł

tonie w kropli
ostatniej łzy
choć ocean serca

kufry spakowałam już dawno
któreś wsteczne lato
zabrało je wozami
na poste restante
i…
poginęły w czasie

pozostałe rzeczy
pakuję każdego dnia
delikatnie
układam w nich mój świat [...]

Ile trzeba czekać
by czekanym wędrowcem spotkać w niespełnieniu
swe szczęście
jak długo trzeba błądzić w świecie
by odnaleźć w kimś nić Ariadny
do samego siebie
jak daleko uciec
by wreszcie powrócić
jak głęboko zwątpić
by do dna uwierzyć
jak wytrwale milczeć [...]

Na krawędzi kartki
Zapisany Twój cichy szept
Czuła historia wiosny kwitnącej
Mój talizman pięknych wspomnień
Cudownych dni
W których mówiłeś mi, że
Tylko ja i nikt....Ciiii....
Ja Ci wierzyłam
Wiele rzeczy bym dla Ciebie poświęciła
Jedna historia - czas wspomnienia
Jedno kłamstwo wszystko zmienia [...]

Kusi mnie, by cię zdradzić
nonszalancko
albo nawet żałośnie

potem upiec ciasto z brzoskwiniami
jak lubisz
i rzucić w ciebie winnym słowem

rzucam więc
niech zawiśnie między nami

jak ta miłość zbyt dobrze wychowana

porannego słońca
na niebie
rozkwitły rany
zatrzymał się czas
i wzrok
od wzruszenia
szklany

odkąd pamięcią sięgam
zachwycałaś się
najdrobniejszymi ze zjawisk [...]

Wciąż oddalam się, niknę
jak wąska smużka dymu.
Bez śladu po mnie, zniknę
jak pierwszy wiersz bez rymu.

Na próżno będziesz szukać,
odejdę też ze wspomnień.
By serca już nie wzruszać,
nic nie zostanie po mnie.

Soczysta mgła
ścieka
po lepkim jęzorze poranka

Zamyślona magnolia
pozbawiona sukni
nad stawem stoi
w oczach ma tęsknotę
w objęciach kolorowych liści
bukowej jesieni

Deszcz rzęsiście
na źdźbłach traw gra
w śpiewie ptaków
stroją się pigwy
miodowe nawłocie
rozkołysane w błękicie
marzą o łagodnej zimie...

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

I po co znowu się wleczesz
w tym swoim rudo - żółtym płaszczu

z chłodem w kieszeniach
i plączesz myśli
wiatrem niesfornym

po co ściemniasz i mglisz przykrótkie dni

ech
gdybyś tak zbłądziła

byłoby lato w przykrótkiej sukience
i słońce
na manowcach....

Raz mózg zimnymi myślami ogarnięty
serce pełne ciepła wyzwał do pojedynku
i w stu procentach swej wygranej pewny
przystąpił do walki bez żadnego wysiłku ...

są takie szare godziny
gdy dzień jest czekaniem na noc
minuty spadają cichutko
na drewniane schody

stoję na szczycie tęsknoty
za plecami mam świat

czekam aż niebo się wzruszy
zadrży w oknach świeczkami gwiazd
zrzucając pył złoty pod stopy
wędrowcom szukającym drogi