Zeszyt wiersze, lajajaj

pod Twoim krzyżem Chryste
całą swą wiarę złożyłem

a Ty tak boleśnie krwawisz
w koronie ciernistej

wyciągasz ramiona
coraz głębiej sięgając mej duszy

i z mroku mnie budzisz
rozpraszając ciemności

by na ołtarzu cudzych win
własną ofiarować mękę

nie z rozkazu Ojca
lecz z wielkiej miłości

Matulu ma droga!
Droga Matulu!
Juz tyle Cie nie widziałam..
nie slyszalam.
Tak wiele się u mnie zmieniło-
zbyt wiele ( bez Ciebie).
Próbowałam żyć:
radosna,
pogodna,
pełna zapału,
gotowa by kochać.
Nie umiałam.
Próbowałam schwytać szczęście w worek
związać i trzymać,
lecz mi uciekło.
Próbowałam zamrozić uczucia
odmrażac i karmić się nimi,
lecz one umarły.
Próbowałam wbić do głowy mądrości
wbijałam i nie dałam rady,
tylko glowa mi spuchła.
Odkąd Cię nie ma życie jest trudniejsze.

Dziewczynko!
Dlaczego płaczesz?
Czemu tak usilnie się starasz
Naprawić to,
Co już dawno zepsute?
Nieodwracalnie.
Czemu wciąż próbujesz?
Toż to szkło się nie sklei.
Uważaj!
Tylko kaleczysz swe małe rączki.
Ranisz się.
Cierpisz.
I bez ustanku,
Dzień w dzień, wciąż od nowa.
Ułożyć chcesz te przeklęte puzzle.
Tyle że jego układanka,
Niepodobna do Twojej.
A on nie widzi.
Choć patrzy.
Więc czemu się starasz?
Płaczesz,
A łzy Twe zaślepiają oczy.
Odpuść. Odpocznij.
Po nic tak cierpisz.
Wiesz przecież.
Zabij swój honor.
Zduś ziarnko nadziei.
Dziewczynko!
Nie płacz więcej.

Złączył ich los
przypadek prowadził w nieznane
tyle wspólnych chwil
słów radosnych
dał im czas

jedna chwila
jeden mały błąd..

Niewypowiedziane tajemnicą
rozczarowań przyszedł czas

niewyjaśnione oddaliło
co połączył los
uczucie zostało
może szansę dać

jak sen kończy się
tak piękna chwila
wiecznie trwać nie może

serca dwa podobne tak
oddalił nagle czas..

Lampa odbita w oknie
próbuje robić konkurencję
słońcu.

Zapach twój zostawiony
na biodrach mojej sukienki
uleciał w eter.

Przelewa się leniwy czas
przez poręcze zbyt dużego
łóżka.

W samotności ciszy
zagrzebana, chcę zniknąć
na wieki.

Kiedyś przyjmie mnie
rozgwieżdżone niebo.
Na zawsze.

Lecz jeszcze nie dziś.
Dziś jeszcze jest czas.
Czas na cierpienie.

*chyba wróciłam

Lat dwadzieścia i więcej,
byłeś na chwilę tą i tamtą
czasem o jedną za dużo, lecz przeważnie w tej potrzebnej.
W tej z łzami radości i morzem słonych kropel rozpaczy,
gdy dzień okrutny kradł ostatnich mych słuchaczy.
Raz jeden, zamknęłam oczy,
raz jeden
o ciemnej północy
zniknąłeś, uciekłeś,
poddałeś się, zabierając trzy - czwarte ostatku mej mocy.
Odszedłeś.
nie na moment, nie na pięćset - liczyłam,
nie na wiek jeden czy więcej,
odszedłeś najnormalniej, po prostu,
najśmieszniej.

Siedzisz osamotniony w ramionach zwykłego dnia
Myślisz...
Kim jesteś? Co tu robisz?
Zapominasz, że musisz żyć
Zastanawiasz się czy to już kres
Myślisz...
Oddajesz się w objęcia jak dziecko biegnące do matki
Czy to ona?
Śmierć
Myślisz...
Ucałowała Cię do snu wiecznego
w ciemnościach bezdennej ciszy
Poddałeś się jej by wyjść z lochów życia,
bo wiesz, że nie było wyboru.

Kiedyś ktoś powiedział mi
że tam gdzie kończy się świat
zaczynają się sny
dziś znów zapadnie zmrok
a mój sen ukoi mnie jak co noc
to mój świat bez zbędnych trosk
tam fundamentem szczerość
murem prawda jest
a dachem uczciwość
gdzie przyjaźń i miłość
w patrze za rękę idą
tam gdzie każdy
każdego szacunkiem darzy
bo podstawą jest uśmiech na twarzy
a ludzie ludziom
zawsze pomocną dłonią służą
co noc to mi się śni
witam uśmiech na twarzy
gdy na zegarze wybija punkt 12
bo noc znów spowije mnie
i do mej krainy marzeń przeniosę się
i znów poczuje jak buzuej mi krew
i znów tak beztrosko poczuje się
bo tam jest mój dom
do którego wracam co noc
bo tam moi bliscy też są
razem szczęśliwi co noc...