Muśnięte usta
deszczowym pocałunkiem
śmieje się lato

Czy wiesz jak to jest...
ciemną nocą liczyć
gwiazdy
przytulać marzenia
zamiast Ciebie

za daleko, za zimno
za cicho
tylko serce nie chce
zasypiać samo
czy wiesz jak to jest...

nie być blisko Twoich
ust

ja wiem

na niepokój obraz
świata jako sali chorych
apetyt wzmaga wyparcie fobii

skomplikowana operacja życie
organy precyzyjnie współpracują
jak narzędzia chirurgiczne
zamknięte w sekretnym kosmosie

który dzielisz
dłonią wyrastającą z dłoni
jak chleb
by stał się pełny

Złotym liściem trafia
prosto w życia sedno,
bo jesień i przemijanie
- to jedno.

Spieszno mi
by Cię poznać, pokochać
tulić do snu
bo wiem, że nie mam na to
całej wieczności

Moją ostatnią myślą jesteś
zanim sen nasyci marzenia
ale i on nie chce przyjść
gdy Twoje dłonie zbyt daleko są

I noce bez gwiazd
i gwiazdy bez Twoich oczu...

I nie ma na ziemi świętych miejsc, gdy nie ma ze mną Ciebie...

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Nie powiem Ci, jak się boję
że wyfruniesz mi z ramion za wcześnie
- zanim nauczę Cię latać
że moje dwoje rąk i jedno serce
to zbyt mało, żeby wyrzeźbić w Tobie dobrego człowieka

- że jestem spaloną ziemią czekającą deszczu
i zimą jestem marzącą o wiośnie...

Nie powiem Ci, że mój ból to moje szczęście, że Twoje małe sprawy są dla mnie wielkimi...

Z miłości... Synku
Nie powiem Ci jak często
odwracam głowę, gdy w błękicie nieba szukasz objęć Mamy...

Nie z mojej woli już dawno spłonęłam
na stosie twojego zła

człowieku poczęty bez skazy

- nie dokładaj już drew
popiół pobrudził ci stopy

będzie mi lżej jeśli dodasz mi skrzydeł
wypadną kamienie z mych oczu
będę wtedy dobra i niewidoczna
ja
twoja myśl

***

Twoje ciepłe myśli
przekornie
topią we mnie człowieka
następna noc o Tobie śni
bezsennie
tęsknota pęka mi w żyłach

a czas rozbiera ze złudzeń

- chcesz odejść - odejdź
zabierz wszystko

i tę nierozpakowaną miłość
ale najpierw wyrwij mi serce

żeby nie pobiegło za Tobą
w chłód nocy.

(....) i znów łopot anielich skrzydeł
przeciął ciężkie od westchnień powietrze
na schodach do gwiazd za dużo piór
by uciec od wieczności
- wyrwać słońce z objęć zimnego piękna

i w kalendarzu miłości zatrzymany czas
dwanaście słów prawdy, dotyk tych samych dni
(...) i pytasz sny
czy moje niebo ma Twoje oczy
z nadzieją co nie zna milczenia
- w nim światy dwa
i drogi dwie niosą jeden krzyż

pod nim Bóg
zostawił klucz

Patrząc przed siebie
Na pejzaż chwil przezroczystych
Tylko proste linie jako kierunki
Cele martwe jak zmysły

Chwile ubogie i proste
Tryby emocji ktoś jakby zatrzymał
Bez Ciebie, w moich myślach
Wiecznością każda godzina

Każdy uśmiech grymasem zamykam
Klucz do tajemnicy nadal na szyi zawieszony
Jak mam Ci go przekazać
Gdy mimo, że obok, stoję osamotniony

Chcę Ci go podać
Niech zaskrzypi w zamku mej duszy
Niech te drzwi wreszcie otworzy
I tajemnicę na zawsze mą skruszy

A najlepiej weź go sama
Spójrz mi jak nigdy prosto w oczy
Zawieś od dziś na swej szyi
I niech moje życie inaczej się potoczy

zapisane
ciszą w dłoni
przypadkowo sklejone
szeptem skrywane

rozmawiają sercem

ciemną nocą
spacerują
niezapominajkami

jutro
odnajdą siebie

dziś
zawieruszone
spoglądają w przyszłość
rozespane świetliki