Może to normalne, że
miłość umiera
w kwiecistej sukience
wieku średniego
i nie pomaga wino przy świecach
ani bukiet kwiatów
jak na odczepnego

Trzeba się przyzwyczaić
jak do brązowych pól
mijanych w pośpiechu

Niedopitej kawy zapach
zakołysany na filiżanki brzegu
gdzie zamyśliły się odbicia dwa
zostało po nich echo...

zwiad królowej mojej Wiosny podsłuchuje mnie pod oknem
tak tak niech przyjdzie o właściwej porze..
właśnie wtedy kusi mnie najbardziej kolorowymi ustami..
niech przyjdzie marcowa zielona..
młoda lecz kobieta już..
jaką pragnę zawsze..
w jaką pragnę zawsze się zanurzać..
w jakiej kocham czuć się i do jakiej ciągle tęsknię..
tak tak za miesiąc niech obejmie mnie..
niech przytuli.. niech zatopi mnie w swej złotej sukni..
a ja pływać będę w niej..
...i w objęciach jej śnić że wciąż mnie obejmuje..

krople łez
i cisza
wolności kraty

powiadasz że paradoks ?

nie
to życie

ukradkowy uśmiech
pocałunek
i znów maska

pełne ich ulice
chodniki
parki

wiem co powiesz

może się mylę

a może jednak nie ?

W dłoniach
trzymam odbicie twarzy
która z przerażeniem patrzy na mnie

Dopala się świeca
i jak miłość
bawi w piasku
brudnymi zabawkami

W pokoju leży mrok
na stole
za szklanką po kawie
życie ma sens
życie nie ma sensu
i gram z rozpaczą w karty...

..bo poezja proszę pani..
czasem to kraina jest jesienna..
kiedy dywan żółty pod stopami..
kiedy magia jest płomienna..
i w krainie proszę pani..
tej jesiennej tej czasami..
pozłacani czarodzieje z kropel deszczu melancholię wycinają..
a jak spada biała suknia pod jej czaszą umierają..

Nawet objęcia Morfeusza
tak starannie otulające ciało
nie rozgrzeją łoża
unoszącej się tęsknoty…

Zimne okłady samotności
przeplatane rozchwianymi myślami
nie ostudzą wyobraźni
pustego miejsca…

A gdy odpływam w świat marzeń sennych
wciąż pragnę tych ochronnych ramion
czułego dotyku… namiętnej bliskości…
I tej kropki zapewnienia – jestem.

błądząc po duszy zakamarkach
w ciemności rozpaczy
szukał dni jasnych i ciepłych
zatopionych w jej oczach
utraconych z zimy nadejściem

wraz z wiosennymi roztopami
śladów stóp szukał bez wytchnienia
by znaleźć swą ukochaną
i spytać czemu odeszła tak bez słowa
z mroźnymi wiatru podmuchami

minęła wiosna i lato odeszło
babiego lata słońce już zaszło
pierwsze płatki śniegu spadły na ziemię
kolejnej zimy początek nastał

w maleńkim domku na skraju lasu
pukanie do drzwi rozległo się nagłe
za progiem stała ona piękna jak zawsze
i znalazł ukojenie w cieple jej oczu
nim swoje zamknął na zawsze

zastygłe szepty
na dnie duszy upchane
czekają rzeźbione wiatrem

niedokończone rozmowy

zaklęte w obietnicach
w połowie urwanych słów
wahaniem zatrzymany czas

serce skute przez lód
dusza zamknięta w więzieniu
głuchy krzyk
błagający o sens

dramatu życia

spisanego przez Niego
a może przez nas samych
rękoma skutymi grzechu kajdanami
pierwotnych instynktów [...]

Pomiędzy ciszą a nutami
na fortepianie
układam swoje dłonie
de moll ce dur
wyobraźnią...naszą
piano
dziś zagrają

za kluczem wiolinowym
na pięciolinii życia
odczytuje kolejne znaki
melodia...
nostalgii ślad
w sercu zapisuje

adagio...dotykam
tego co pomiędzy nami
chociaż każdy dzień
tak szybko różnymi
płynie...nam
nutami.

Julka.

Chwyć słowo za rękę
Niech Cię poprowadzi
Przez dalszą życia
Wędrówkę

A kiedy jest zaklęte
Pójdziesz magiczną ścieżką
Posypaną urokiem
I szczyptą miłości

Gdy rzucone na wiatr
Spróbuj złapać
Jak liścia
Kołysanego przez podmuch

Ukryte – nie zawsze znaczy schowane
Odkryj jego prawdziwe
Znaczenie
I rusz na poszukiwanie drugiego

Bo słowa mają swoją moc
A te najpiękniejsze... okrywa bezchmurna noc

Minęły bezpowrotnie
Spokojne noce
Strach śmierci opętał me ciało

Drżące dłonie
Mokra od potu świątynia
Tak choćby wrażeń było mało

Nieczysta dusza
Wypluwa sumienie
Banalne grzechy są górą

Pan śmierci czyha
Śmiechem mnie zabija
Modlitwa diabła przygania

Jesteś skończona
Biesy wciąż biegają
Czekają na duszę do piekła

Otwieram oczy
Twarz twa uśmiechnięta...
Dziś znowu śmierci uciekłam...

Wyszłam dziś
zwyczajnie
w brązowych oczach
z cieknącym sercem
między mrozy
by nazbierać
na śniadanie
srebrnego nieba
i poezji.

(Z pozdrowieniami dla Fryderyka Ch.)

matko
co w stanie błogosławionym
przysnęłaś czekając czasu rozwiązania
piór gęsich białością okryte twe skronie
życie wieczne chronisz
w brzemiennym swym
łonie

kalendarz wieczysty odlicza
dzień za dniem
serce twe miarowo bije czas
nadziei
czekasz aż nadejdzie radość narodzenia
wtulona w pierzynę pełną
zimnej bieli

a gdy już czas przyjdzie i wody odejdą
i biel piór łabędzich uleci z twej skroni
akuszerka wiosna kolorami tęczy
uniesie to życie
w przestworza na dłoni .