długa kolejka
na święta masz mniej
więc puszczam przodem
chwila na nogach ma coś
w czym wygląda jakby stała na rękach
patrzymy sobie w oczy

wspólnie wyznaczamy miejsce
na to czym będziemy
drewnianą łyżką po mojej stronie
zamykasz granicę

za chwilę wrócimy
gdzie czas nad morzem
niesie radioaktywne ziarenka
z pustyni
na niebieski fotel

gdzie wciąż nie mając nic w dłoniach
mam coraz więcej
do ukrycia

I stoisz i patrzysz
miliony gwiazd nad głową
a pusto
bez tej jednej

i dni odliczasz milczeniem

już spadła dobrym słowem
i stanie się ciałem

uklęknij, złap za rękę
i podnieś z ziemi
tę miłość

wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

wiem...
lubisz, kiedy do Ciebie przychodzę
nawet wtedy, gdy Cię nie ma
zostawiam ślad ust na poduszce
a potem Ty nie możesz zasnąć

i wracam znów pod obce niebo
i Twoimi oczami patrzą na mnie obce gwiazdy
i z obcej ziemi uciekają nasze cienie...

by zrozumieć
że to ten czas i to miejsce
te usta i te dłonie...

co splatają się nie spiesząc

w czystą miłość

są w nas takie chwile
które podnoszą łzy

przypinają do nieba
by ponownie spadły
warkoczem spełnienia

komuś innemu

Chciałbym mieszkać
w Tobie tak długo
jak długo starczy mi krwi
by po Tobie krążyć

a gdybyś spóźniła się
o chwilę

na rogatkach nieba
zaczekam

na pewno

Wysłuchaj tylko kilku słów
Choćby szept się zatrzymał
Mówię choćby tylko przez myśl
Tam ich nikt nie powstrzyma

Maluję niby szarym tylko kolorem
Na twarzy obraz przezroczysty
Gaszę wewnętrzny płomień
Ukrywam duszę artysty

Bądź świadkiem ucieczki
W przyszłość z przeszłością rozstania
Splotów szczytów i porażek
Zdobytych i poniesionych na kolanach

Czy możemy tak zostać
Poza wszelką normalnością?
Nie robić nic tylko tak po prostu być
Nie nazywając tego wprost miłością?

Czy możesz mieć mnie w zasięgu wzroku
Żebym się znów nie zgubił?
Bez Ciebie znów przepadnę
I nie odnajdę Cię po raz drugi

czuję jak spływają
po moim zimnym policzku
i trafiają prosto w serce
tworzą(c) skorupę

próbujesz powiedzieć
że to moja wina
że jestem zbyt trudna
że nie można już ze mną
normalnie rozmawiać
[...]

Muśnięte usta
deszczowym pocałunkiem
śmieje się lato

Czy wiesz jak to jest...
ciemną nocą liczyć
gwiazdy
przytulać marzenia
zamiast Ciebie

za daleko, za zimno
za cicho
tylko serce nie chce
zasypiać samo
czy wiesz jak to jest...

nie być blisko Twoich
ust

ja wiem

na niepokój obraz
świata jako sali chorych
apetyt wzmaga wyparcie fobii

skomplikowana operacja życie
organy precyzyjnie współpracują
jak narzędzia chirurgiczne
zamknięte w sekretnym kosmosie

który dzielisz
dłonią wyrastającą z dłoni
jak chleb
by stał się pełny

Złotym liściem trafia
prosto w życia sedno,
bo jesień i przemijanie
- to jedno.

Spieszno mi
by Cię poznać, pokochać
tulić do snu
bo wiem, że nie mam na to
całej wieczności

Moją ostatnią myślą jesteś
zanim sen nasyci marzenia
ale i on nie chce przyjść
gdy Twoje dłonie zbyt daleko są

I noce bez gwiazd
i gwiazdy bez Twoich oczu...

I nie ma na ziemi świętych miejsc, gdy nie ma ze mną Ciebie...

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu