Zeszyt Wiersze, zabka_mala

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

’Kolejna rysa na sercu
Mniej znacząca może więcej niż wczoraj
Trwając w zamęcie bezgłośnym
Niewiedzy
Ciągle pamiętając
Uporczywie się tego trzymając
I nad życie kogoś..przecież wiesz
Cicho……….zapominaj w ciszy
Godnie
Zapominaj..’’wszystko pod znakiem zapytania;

Ukradkiem przemyconych
ciepłych poranków niedzieli,
nie zliczę na palcach własnych dłoni.

Podobnie jak pastelowych półcieni
i pejzaży wyśnionych,
uwikłanych w intrygi namiętne
barw zachodu nad morzem,
i fal wymywających nieustannie
chaos w duszach ludzkich stworzeń.

Nie zliczę,
nie obejmę dłońmi
ani nie ogarnę umysłem
bezkresnego wymiaru, po którym krążymy,
w obliczu jego wielkości,
tak niewiele ujrzeć zdążymy.

I dlatego przekazuję Ci
wszystko, co najpiękniejsze,
wchłonięte w niezależną pamięć
i rozkołysane moje serce.

*Mamie

Życie rozsypało się jej jak rozbity kryształ
nie miała sił już go składać
dlatego było jej wszystko jedno…
Wędrując z baru do baru
szukała rozgrzeszenia…
Noce wśród ludzi koiły ból…
za dnia wracała do domu
tylko na chwilę…
Później już nie miała nawet domu
spalił się…od niedopałka
ledwo zdążyła uciec…
Ulica stała się jej matką
a alkohol zapomnieniem…

Stojąc na rogu ulicy
spotkała człowieka…
nie chciał od niej nic, ale zapłacił…
długo wpatrywał się w jej piękne duże oczy
bez słów...
Od tej pory przychodził codziennie…
dla jej oczu…
Jego spojrzenie było przepełnione fascynacją
tak jakby odkrył w niej niebo...
Ale on nie widział nieba...on tylko prosił
"zmień się"...
Już nie chciała tak żyć…pragnęła się zmienić
bo po raz pierwszy [...]

Kazdy ją ma
Bo przecież bez niej już dawno by nas nie bylo
Każdy ją ma
Bo przecież dążymy do wyznaczonych celów
Każdy ją ma
Bo przecież tyle jej zawdzięczamy
Kazdy ją ma
Bo wciąż do niej wracamy...