na niepokój obraz
świata jako sali chorych
apetyt wzmaga wyparcie fobii

skomplikowana operacja życie
organy precyzyjnie współpracują
jak narzędzia chirurgiczne
zamknięte w sekretnym kosmosie

który dzielisz
dłonią wyrastającą z dłoni
jak chleb
by stał się pełny

zarosło śniegiem
podwórze między nami

ubierając w wygodne kartki
głos o kolorze sepii

niegdyś zatrzaśnięte klucze
przeszywają od środka
niepamięć

domu
pozieleniały szkielet

zapamiętuję codzienność
choć wiem że nie zobaczysz
udaję że jestem

jednym z nich
gdy patrzy na mnie
człowiek bezdomny
obok

otwiera usta zrośnięte
i mówi przepraszam

każde z nas ma swój grób
udaję że nie jestem

przecież jestem
jednym z nich

W porcie stoi stary dźwig
ładuje szczęście
na czyjeś barki
rozsypuje niezdarnie
ludzi tłum
a ja patrzę przez okno
i ręce mam puste

Czasem staję pod ścianą
i wiem
że muszę ją przejść
czasem sięgam po szczyt
który chciałbym zdobyć
i kiedy jest tak
jak powinno być
serce przestaje miarowo bić
a ręce opadają z sił

zatrzymuje się czas
jakby prosił
żebym się wreszcie odnalazł
w kimś.

Czasem siedzę w ciemności
i liczę nic
które namnożyło się
i zamieszkało w moim sercu.

Noc jest błyszcząca
jak piana oświetlona przez słońce
ciągnie się, aż za zakręt
za którym są mowy różowe i optymistyczne.

Gwiazdy patrzą z góry
i turlają się
z jednego wzgórza na drugie
by uśmiechem zarazić świat
a później stoczyć się.

Skąd się wzięłaś
nie wiem, nie pamiętam

czy sfrunęłaś z nieba
czy wypełzłaś spomiędzy wierszy

a może ukradłem Cię na pchlim targu
a może przypadkiem Ciebie znalazłem

czyżbym ulepił sobie Ciebie z serca na dłoni
ukulał?

Tandetną
perełkę

nie lalkę
nie kamelię

Księżyc.

świat ma puste ręce
z którymi nas zostawia

najgłębszy głos
spał
jak powoli nakręcany zegar

każdy jest innym kolorem
na niespokojnym jeziorze
przyszedłeś do mnie po krwi

jej pulsu w mojej dłoni

Rozdarli na Tobie szaty
bili, kopali i pluli
zamknęli powieki, żywcem pochowali

a Tyś z grobu wstała
i dzieci swe do piersi tulisz
wbrew złym mocom świata
silna i wolna

a Ty Orle biały
coś nigdy nie dał obciąć sobie skrzydeł
leć...
wysoko leć
i wyrodnych synów ucz latać

ponad sto lat narodowego niebytu
ze trzy wieki państwowej gangreny
cierpliwie wszczepiało jad do krwiobiegu
z wyczuciem dzieląc na obozy tkankę

nie pomógł czas
ni wspólny marsz.. narodu wspaniałego
przenoszone w dziejach góry
gdy ciągnący podnosił ciągnącego

Był kiedyś jeździec [...]

Powiesił czyjeś serce na drzewie
o martwych gałęziach
i strzelał do niego z procy

niech zdycha, za dużo oddechów na tym świecie

gdzieś spadła gwiazda i noc cicho westchnęła
morderca...

Ja ?
Nie, ja człowiek.

Kiedy jutro dzwoni do drzwi
zapomnij o wczoraj

otwórz sercem
ukryte w szepcie

kocham

Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

Bywają rzeczy
i rzeczywistości
w zasięgu zmysłów
choć nieoczywiste
i nie zobaczysz ich
bez cienia nocy
i cienia wątpliwości

ot - serce anielskie
dobroć nadludzka
i obecność cicha
jasność ukryta
w słonecznych promieniach

a gdy noc ciemna
z białej mgły utkane
anielskie serce
- wyraźny drogowskaz

boleśnie mądre tytuły
okładek z prześcieradeł
zagubionych w pościeli
z pod uszek do głowy

lampka nocna
świadkiem opadających stron
składanych w lewej dłoni
ostoją ciem zbłąkanych
grzejących odwłok
przy kominku światła

ilekroć zasypia myśl
skrzypi drewniane okno
przy którym zmęczony dzień
zasypia miarowo
zakładając kołdrę
na najgorsze