i jeszcze dłoń
ciężką od wdzięczności
kładę na Twym uśmiechu

złote refleksy słońca
opieram zaufaniem o Twoje ramię

mieszkam w Tobie słowem
od kiedy pierwszym porannym światłem
patrzyłeś

przełamany na podobieństwo
moich dłoni nocą

lubię
gdy kochasz za mocno

rozkwita najczęściej
w maju
na wiosnę

(może przelotnie w lecie)

kiedy jesienią przychodzi
z liści szaliki plecie

a tak naprawdę
kiedy nastaje
pory roku
- nie obchodzą jej wcale

lubię
kiedy upinasz moje dłonie
w wiersze
gdzie każda litera
głęboka aż po dojrzałość dni
dotyka naszych rzęs nocą

każdy wers sięga aż po tamtąd
gdzie na brzegu ust
skrapla się pożądanie

lubię, gdy
na czystej kartce
zmyślasz mnie pocałunkiem
i utwierdzasz w istnieniu
jak może, którego już nie ma...

lubię, gdy zdecydowaną nagłością
piszesz mnie w sobie...

mój poeto...

Nie powiem Ci, jak się boję
że wyfruniesz mi z ramion za wcześnie
- zanim nauczę Cię latać
że moje dwoje rąk i jedno serce
to zbyt mało, żeby wyrzeźbić w Tobie dobrego człowieka

- że jestem spaloną ziemią czekającą deszczu
i zimą jestem marzącą o wiośnie...

Nie powiem Ci, że mój ból to moje szczęście, że Twoje małe sprawy są dla mnie wielkimi...

Z miłości... Synku
Nie powiem Ci jak często
odwracam głowę, gdy w błękicie nieba szukasz objęć Mamy...

Jestem Aniołem

i nawet jeśli nie wierzysz
we mnie człowieku
pamiętaj
że czuwam

i gdy zapłaczesz
pod moimi skrzydłami

będę...

***

Twoje ciepłe myśli
przekornie
topią we mnie człowieka
następna noc o Tobie śni
bezsennie
tęsknota pęka mi w żyłach

a czas rozbiera ze złudzeń

- chcesz odejść - odejdź
zabierz wszystko

i tę nierozpakowaną miłość
ale najpierw wyrwij mi serce

żeby nie pobiegło za Tobą
w chłód nocy.

Każdy mój ruch
czy upust emocji
zawsze są brane
pod lupę przez ludzi

Trudno jest znieść
przykre uwagi
a jeszcze trudniej
zostać człowiekiem

Pełnym cierpliwości
kiedy nawet "Pechowa"
może zacząć bunt
o dobre swoje imię...

11.11.2022

Biorę płatek róży
leżący na śniegu

biorę
ale tylko pod uwagę

leżą razem
znaczy, że miłość.

siedzimy między tobą a mną
gryzie nas proces starzenia się
i popękane ściany miasta

losowo między kartkami
mruczą koty
w nieziemskich kolorach
płynie księżyc

na pryczy między gwiazdami
kochają się wiersze
poeci żyją w skrócie

miasto gaśnie
nasze ciała świecą przykładem

Zapominam o tych nocach
które nic nie znaczą
i o dniach płaczących samotnością
we dwoje
zapominam, wyrywam serce krwawiące
nadzieją, że jeszcze..
że nic..
Rany z twoich słów wysyłam ci białym gołębiem..
I wdycham jego zapach..
Jego zapach..

zwyciężyłem, mówisz i pamiętasz
ale to ja jestem od ciebie wolna

przy­pad­kiem spot­kałam życie
poza złotą klatką
na dłoni złoty miód
klucz
jaki sen - ten
nie budź mnie
smakuj
zos­tań
na długo
co­raz wier­niej­sza
to nie może skończyć się
i biegnę raz w górę raz w dół
równiutko - tu - taki raj - taka Ja

czy chcę to - właściwe,
zielony świat
zbierać w garść

czy chcę to - możliwe
skórę dotykać
brzegiem rozpisywać

gdyby przestać dziś wieczorem
- czy byłoby dobrze ?
powstrzymać światło

* o poranek po prostu odmierz mnie na dzień

( ... ) znajduję siłę
zarażona w swojej głowie
niezniszczalnym ogniem
- biegnę tam
gdzie wyjący wiatr
skrzypce biorę pod rękę

trzymaj mnie
w tej sile
słowem, gestem, uśmiechem
neonowe iskry
wytyczony track
zaiskrzone serce

* Ultra siłą, której będziesz się bać