Zeszyt Wiersze, Piętaszek

Podziwiam ją,
bo kochała pełniej,
niż nakazywał obowiązek.

Podziwiam,
bo widziała wyraźniej,
niż widać z okna.

Podziwiam,
bo żyła inaczej,
niż wołało jej serce.

Podziwiam,
bo dawała więcej,
niż zauważali obdarowani.

pamięć mija niczym lato
liść zdeptany pod butami
zapomniane jest już dzisiaj
to co było między nami

wszystkie chwile w twych objęciach
coś dla duszy i dla ciała
teraz tego nie pamiętasz
nie wiesz nawet że kochałaś

pamięć mija jak wichura
lecz zostawia stos gałęzi
a ja w środku niczym gołąb
nie wiem kto mnie tu uwięził

dziś pamiętam cię tak samo
choć już wyschła wspólna rzeka
tam na końcu ciemnej tęczy
wciąż na ciebie będę czekał

11 stycznia 2024

Z biało-czerwonymi
Na Placu Trzech Krzyży
Na Wiejskiej, Pięknej, Matejki
W Alejach Ujazdowskich
Naród zatroskany
O losy Ojczyzny
I o przyszłość Polski

Bezprawie, rebelia
Gangsterskie zapędy?
Nie tędy droga!
Rządzący! Nie tędy!
Jakość to nienowa
Polakom już znana
Duch walki wskrzeszony
Pokona tyrana

Serca nasze płoną
Prawdziwe, bijące
I choć chłód zimowy
Jest tu nas tysiące
Nie za pizzę
I nie za talary
A z potrzeby serca
I z potrzeby wiary
Niosąc ideały
Ojców swej wolności
Obowiązek mamy
Pilnować dziś Polski

Czasem, gdy zamykam powiekę
wracam do tych pagórków
złotym, letnim pyłem malowanych
doliny i dwóch wzgórz

Mówią, że pod lewym
miłość mieszka
Oczy tego miejsca nie sięgają,
lecz gdy ucho przyłożysz,
ktoś puka do ciebie

I z każdą pieszczotą
rosną jej i twoje szczyty
miłość puka szybciej,
nieruchomieją źrenice

Gdy nasycą się oczy,
zdążą zgłodnieć dłonie
niestrudzeni wędrowcy,
pielgrzymi rozkoszy

Za naturę się ludzką wzięli dwaj rzeźbiarze;
misternie dłubią w sercach, poprawiają twarze,
potem malują, kładąc światłocienie;
jednego imię: Miłość, drugiego: Cierpienie.

na niepokój obraz
świata jako sali chorych
apetyt wzmaga wyparcie fobii

skomplikowana operacja życie
organy precyzyjnie współpracują
jak narzędzia chirurgiczne
zamknięte w sekretnym kosmosie

który dzielisz
dłonią wyrastającą z dłoni
jak chleb
by stał się pełny

zarosło śniegiem
podwórze między nami

ubierając w wygodne kartki
głos o kolorze sepii

niegdyś zatrzaśnięte klucze
przeszywają od środka
niepamięć

domu
pozieleniały szkielet

zapamiętuję codzienność
choć wiem że nie zobaczysz
udaję że jestem

jednym z nich
gdy patrzy na mnie
człowiek bezdomny
obok

otwiera usta zrośnięte
i mówi przepraszam

każde z nas ma swój grób
udaję że nie jestem

przecież jestem
jednym z nich

W porcie stoi stary dźwig
ładuje szczęście
na czyjeś barki
rozsypuje niezdarnie
ludzi tłum
a ja patrzę przez okno
i ręce mam puste

Czasem staję pod ścianą
i wiem
że muszę ją przejść
czasem sięgam po szczyt
który chciałbym zdobyć
i kiedy jest tak
jak powinno być
serce przestaje miarowo bić
a ręce opadają z sił

zatrzymuje się czas
jakby prosił
żebym się wreszcie odnalazł
w kimś.

Czasem siedzę w ciemności
i liczę nic
które namnożyło się
i zamieszkało w moim sercu.

Noc jest błyszcząca
jak piana oświetlona przez słońce
ciągnie się, aż za zakręt
za którym są mowy różowe i optymistyczne.

Gwiazdy patrzą z góry
i turlają się
z jednego wzgórza na drugie
by uśmiechem zarazić świat
a później stoczyć się.

świat ma puste ręce
z którymi nas zostawia

najgłębszy głos
spał
jak powoli nakręcany zegar

każdy jest innym kolorem
na niespokojnym jeziorze
przychodzisz do mnie po krwi

jej pulsu w mojej dłoni