Na samotność skazaliśmy się sami,
śmiercią ukarało nas życie,
choć to nie ten czas,
wciąż gdzieś uciekamy.

Obsadzeni we własnych rolach
gramy przedstawienie dla życia
choć to nie my,
nie jesteśmy na to przygotowani.

Zaśpiewaliśmy niewinności kołysankę,
usnęliśmy wśród obojętności,
choć coś zgasło w nas,
drogę oświetlili nam inni.

W sercu wyryliśmy melodię,
miłości pokochaliśmy głos,
choć gdzieś odnaleźliśmy siebie
to tutaj jest nasz dom.

pod skórą głęboko chowam
to czego wypowiedzieć nie zdołam
bo czas za szybki
bo trudne słowa
nadziei niedobitki
bo obolała głowa...
ja jestem sobą i
nie żałuję błędnych chwil
mimo marzeń co teraz w pył
zmienione... Jam jestem spóźnionym,

bolesne tak długo jak pamięć trwa
nie chcesz a kręci łza
niespełniona
zostawia w sercach ślad

wiesz szczęściem jest kochać
wtedy w ramionach calutki świat
jak kwiat cudnie pachnie
do ciebie też przyjdzie

czekaj cierpliwie
coraz bliżej

Krystyna Sz. 01.11.2014r.

Możemy się mijać
bez przerwy dopóki
nie poczuję na sobie
jednego ze spojrzeń

Rozbierający duszę
gdzie dopiero wtedy
doznam przebudzenia
z wieloletniego letargu

Nie będziesz musiał
uciekać do banałów
kiedy sama zapragnę
stać się kimś więcej...

06.11.2014

Musimy się znaleźć w blasku płomieni,
Idziemy za marzeniami - nic tego nie zmieni.
Gdy spośród słów kłamstw, i szarości cieni,
Wyrasta roślina, z małego ziarnka nadziei.

Myśli po głowie suną jak puch po smole
Wiekiem i czasem topieniem popychane,
Podobne tworzeniu skamielin odciskane
Nie dłonie pianisty lecz kopyta bawole

Jak płonące tankowce ryjące w lodowcu
Swym gorejącym i skrzącym szelestem
Zanurzając w bieli, rezonując gestem
Nie ogonem a dymem i ciszą w grobowcu

Muzyką przestrzeni zmarłym dostępnej
Milczacego bezradnością Orfeusza posępnej
Nad rezonansem czernią ziejących oczodołów

Nie do pustki lecz śmiertelnej nicości
Wpatrzonych w siebie czarnych dziur zespołów
Lśniących w czaszek doskonałości.

Bądź delikatny
Niczym muśnięcie skrzydeł Motyla

Ogrzej Moje zmysły
nadaj im kolor Miłości

Pieść Mnie słowem
rozkoszuj się mną

Opuszkami palców
wyznacz na mym Ciele

Drogę rozkoszy
Arcydzieło Swojego Życia

Scalmy się ze Sobą
Zatraćmy w Sobie ...

Kochanemu ...N .ღ

20.09.2014
Malusia_035

Jeżeli już używasz mojego wiersza podaj autora :) pozdrawiam i dziękuje za uwagę ! :)

Poprosiłam anioła
By pod skrzydła mnie schronił
Żeby czuwał nade mną
Od złych myśli wybronił

Niechaj w swej anielskości
Pieczę trzyma nade mną
Jasnym światłem będzie
I rozproszy złą ciemność

Niech do snu ukołysze
W miękkiej piór swojej bieli
By nikt ze snu błogiego
Zbudzić mnie nie ośmielił

Zasnę wtedy cichutko
Słodkim snem tak spokojna
Anioł będzie mi szeptał
Jesteś teraz już wolna.

Uwolniony z pancerza nieświadomych
oporów kosztujesz płaskie, trywialne szczęście
śmiejesz się szepcząc zaklęcia
i długimi palcami roztrząsasz moje ciało
jakby miłość była tylko stanem osłupienia
zaplątany we własnych wątkach kochasz
to wiem, może jeszcze nie potrafisz
inaczej

dodałaś mi skrzydeł
nim przepaść się skończyła
nie dałaś odejść
mimo mych pragnień złych
tak mocno kazałaś mi uwierzyć

że jest ten następny dzień

drogę donikąd
uzbroiłaś w drogowskazy
kamienne stopnie
przekształciłaś w schody gładkie
nigdy nie widziałem
tak błękitnego nieba

gdy ty kazałaś mi spojrzeć nań

dałaś mi to wszystko
by odejść

na zawsze

Nie zasiadasz już na fotelu
Bujanym z ratanowej plecionki
Nie słychać papierowego szelestu
Nie dobierasz wielkości czcionki

Lecz jesteś tam w śród kwiatów
Wśród ich barw i cudnych zapachów
I czasami zamartwiasz się, łzy ocierasz
To Twa wiadomość zawsze była szczera

Mimo odległej drogi, dzielącej Nas
To zawsze masz niewerbalny przekaz
Bardziej czytelny niż wiersze poetów
Tyle potrafisz w ciszy przekazać słów

I choć wiem, że wszystko kończy się
To jedno intryguje szczególnie mnie
Czy z przystanku, znów autobus ruszy?
Czy Twa treść, mnie rozbawi, wzruszy ?

w strudze grzechu klęczę pa­nie
w dłoniach trzy­mam wzrok upadły
myśli mo­je wyk­rzycza­ne
jak śnieg kryją sen wyb­ladły

w deszczu łas­ki klęczę na­gi
w to­bie grzechów uko­jenia
na swych bar­kach niosę ciężar
od lat nie do uniesienia

wy­bacz że cię budzę w no­cy
ta­kich jak ja jest mi­liony
ale w czy­je pat­rzyć oczy
gdym stra­cony

nie mam wiele grzechów pa­nie
może proszę pod złym zna­kiem
mój naj­większy grzech to ta­ki
żem urodził się bieda­kiem

Wstają ze słońcem
I pną się z nim w niebo
Nie potrzebują do tego niczego
Niezależne i wolne od wszystkiego...

Na pograniczu światów,
Kołyszą się tak spokojnie
Przyjaciele i wrogowie wiatru
Rozśpiewane, skromne i pokorne...

Są małym cudem
wśród niebiańskich stworzeń
Są czymś zwyczajnym
niezauważalnym na drodze

I - tylko proszę - zatrzymaj się czasem
spójrz w niebo i odnajdź tę chwilę
gdy z drzewa się zrywają
Kryjąc wolną duszę wśród piór
wśród wielkich skrzydeł
powietrze lekko rozrywając.

Sen wypełnia źrenice
ciszą milczenia
przenikając ciemność
zamkniętych powiek

Serce stało się echem
obcego głosu
zamiast być szeptem
twojego imienia

Tyle jest jeszcze do zrobienia.
Człowiek wciąż czyni wiele zła.
Kosztem drugiego się wzbogaca
lub z uzależnień sięga... dna.

Tyle wciąż głodu jest na świecie
wojen ,rozbojów jak i chamstwa.
Chcesz wiarygodnych polityków
miast tego język pełen kłamstwa.

Cierpienie w oczach małych dzieci. [...]