WIERSZE

Nie podzielisz mnie na pół
jak moje serce
odbijające dźwięk pustego echa

pod zmarzniętą skórą
niespełniony dotyk
powtarzających się dni

cicha szarość przy spadającym liściu
ostatniego wieczoru
gdzie zamiast rozpalić w kominku
wylałeś z mych oczu
morze zapomnienia

Zostawiłeś mi słowo
wypełnione kroplą
miłości
zawstydzone
z ust spłynęło

przedwcześnie
zabiły zegary
pulsując światłem
w źrenicach

dzisiaj mam tylko
powietrze
pachnące deszczem ...

2.10.2020
Malusia_035

Wciąż oddalam się, niknę
jak wąska smużka dymu.
Bez śladu po mnie, zniknę
jak pierwszy wiersz bez rymu.

Na próżno będziesz szukać,
odejdę też ze wspomnień.
By serca już nie wzruszać,
nic nie zostanie po mnie.

Budzisz mnie kolejny raz
Ile jeszcze razy zasnę tej nocy
By Cię zobaczyć?

Prągnę pozostać w tej wieczności
Niż co rusz zdawać sobie sprawę
Że to smutna nieprawda

Serce, Twą iluzją rozlane
Wyobraża sobie bóg wie co
Przemiłe ciepło...

Głowa powoli zapomina
Może lepiej zapomnieć?
Wrócić do świata bez Ciebie...

Spadającej Gwieździe...

Kusi mnie, by cię zdradzić
nonszalancko
albo nawet żałośnie

potem upiec ciasto z brzoskwiniami
jak lubisz
i rzucić w ciebie winnym słowem

rzucam więc
niech zawiśnie między nami

jak ta miłość zbyt dobrze wychowana

Nie tylko słowa nęcą...

Gdy już nastroi dźwięki
muzyk słów wyszeptanych

i wraz ze świtem pięknym
wejdzie do snów porannych...

nie obudź się za prędko.

Gdy w moim sercu zagości kobieta
będę jak wniebowzięty

Będę ją kochał, szanował dla niej gotował

Ona z grzesznika uczyni mnie
świętym

nie pytaj o jutro
gdy jestem z tobą
zapytaj słów
kiedy odejdą
może milczenie
przestanie nam odpowiadać

Czemu, gdy szczęście
na chwilę wpadnie
smutek natychmiast je przegania
i rozpacz wianek z cierni wkłada
na czoło, co dopiero złotem jaśniało najłaskawszym...

Czemu za uśmiech,
co duszę rozpromienił
i w oczach niebem się rozświetlił
kielich goryczy trzeba wypić...

Czemu nieśmiały spokój
perłowy sznur łez nieskończonych splata
a śpiew serca milknie progiem milczenia...

Czemu noc jest granicą dnia,
którego nie ma...

Rozmieszkała się we mnie nienawiść
do samej siebie
przez ciebie

zapomniałam, że życie jest piękne
I żyć można lepiej
przez ciebie

a może szczęście zrodzi się w bólach
we mnie, po tobie
nareszcie

Próbuję się nie zakochać
Przecież to same tęsknoty
Myśli pogubione w niezbadanych przestrzeniach duszy
Zakochać, to jak zginąć
Wejść w inny wymiar, bez czasu czy przestrzeni
Zgubić drogę powrotną do naszego świata

I pozostaje modlić się
By zakochać się we dwoje
Ginąć niesamotnie w tych przedziwnych kniejach
I już nie wracać
Bo po co wracać do szarego świata?

Próbuję się nie zakochać
Samotnie
Z takiej miłości nie wraca się cało

Wysoko tam błądzą
moje myśli
na drodze mlecznej
gdzie rodzą się sny

płoną ogniem miłości
zaprzęgnięte w obłoki
niczym białe konie
[...]

Cisza w moim sercu
a kości moje biedne, tak zmęczone
zgubiłaś mnie w tłumie
byłem głupcem zanim Cię poznałem

Nie wierzyłem, że przyjdzie czas
kiedy zwyczajnie odejdziesz
tak daleko, tak łatwo,
niewzruszenie.

Jak można uczucia w kaganiec ubrać [...]