Wszystko zaczyna się
od zapatrzenia

mimowolnego westchnienia
zanurzenia się w
bliskości dłoni
nasyceniu kolorami
słodkiej czerwieni

jest niczym
nieskrępowaną wolnością
która w ustach się rozpływa

związkiem chemicznym
który rozpada się we krwi

dopóki zatrzymuje się w myślach
jest tylko ulotnym wejrzeniem
jeśli zaś sercu pozwolisz
zatracić się w tym bez pamięci

pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

Nie poskąpię Ci
tej miłości

Ty ,który otwierasz
wrota swojej duszy
wpuszczasz światło
przez uchylone drzwi

jesteś jak niedokończony szkic
w moich palcach nabierasz kształtu
wypełniasz bezdenną pustkę

zerwałeś mnie jak róże
dla uroku koloru płatków
a ja chciałam być słonecznikiem
z twarzą zwróconą ku słońcu

teraz więdnę w szklanym naczyniu
bezbarwna bez zapachu
zapomniana
niechciana

bo kto by chciał patrzeć
na słonecznik bez uśmiechu
lub róże bez piękna

Noc nie przynosi  odpoczynku
Budzą mnie bólu pełne ramiona
Nogi nie zasną z niepokoju
Martwi je dzień pełen chodzenia
Głowa kotłuje się z myślami
Będzie  ból głowy czy dzisiaj nie?
Płuca szarpane krótkim wydechem
Szukają tlenu pod poduszką
Noc dziś  nie będzie  odpoczynkiem
Znów będzie walką o moc na jutro

Embipi

Nie z mojej woli już dawno spłonęłam
na stosie twojego zła

człowieku poczęty bez skazy

- nie dokładaj już drew
popiół pobrudził ci stopy

będzie mi lżej jeśli dodasz mi skrzydeł
wypadną kamienie z mych oczu
będę wtedy dobra i niewidoczna
ja
twoja myśl

z tysiąca tylko jedna łza
na zawsze w źrenicy zastyga
którą kiedyś dusza się zachłyśnie

bo człowiek
aniołom skrzydeł zazdrości
chociaż mgła pióra im rosi

czekaniem niewolne mamy serca
i w zamknięte patrzymy drzwi
by nadzieja nie umarła

a przecież błękit nieba
w ludzkich oczach się nie mieści
gdy ostatnia łza już spadła

Potokiem myśli spływa gorycz
Wodospadem łez do ust i znika
Szeptem rozbrzmiewa muzyka
Serce wypełnia rozpacz i pęka

Kropelki deszczu nad łąką, lasem
Rozpraszają światło nadziei
Stukają w okno ciszą i milkną
Nic się nie zmienia, tylko czasem

Skalanym spojrzeniem dotykasz
Nieprawdą wypowiedzianych słów
Zamykam oczy i proszę o sen
Cienie przeszłości nie śpią

Jesteś tam?
-pomiędzy nami tylko cisza

a kiedyś miłość
tak chętnie rzucała się na usta

drżała pod każdym spojrzeniem
niedokończeń pełna do świtu

zakwitała w kuluarach ramion
była nieskończoną muzyką

dźwięcznie grała na strunach duszy
smukła harfa oddawała każde brzmienie

Wiedziona żalem
pozwoliła miedzianym lokom
opaść na poduszki
jeszcze gorące od jego ramienia

uroczym gniewem
pozornie nadąsana, by wskrzesić słowa
te
co nie padły, a wryły się w pamięć

westchnęła tylko
jak się wzdycha gdy
dopiero co narodzona miłość
musi skonać

Czy to próżność
Czy też prośba o akceptację
Gdy pokazuję wnętrze mej duszy
Lecz po co i dla kogo, aż tak się otwieram....

Dla Ciebie, dla Niego czy dla Niej
A może ku sobie to rzucam
Moje radości, troski, marzenia
Pragnienia spełnienia, szczęścia

I jak teraz isć, gdy pod stopami tyle leży
Czy mam deptać po nich, przeskakiwać czy omijać
Czy je zebrać, czy wyrzucić
Czy też dalej wino spijac...

O nocy moja kochana
Jak dobrze cię już witać
Zabierz mnie znów do rana
W tą niemą podróż, zanim zacznie świtać...

I nie daj mi rozmyslać
O tym co już było
Lecz chwyć mnie mocno za rekę
By 'dobro' się nie skończyło

Jestem gotowa unosić się wysoko
Nad marzeniami pełnymi uniesień
Bo teraz rozumiem sens zycia...
Gdyż nadeszla jesień

I nie jest ona szara, ani kolorowa
Nie jest też smutna, lecz żyje od nowa
Nowa ja, nowe myśli i pragnienia
Gdzie by tu uciec...od urzeczywistnienia

Jak głodny ptak noszę Cię na ustach
i w sercu Cię noszę

i dziwię się, że taka lekka jesteś
jak okruch chleba

może dlatego
że nigdy Cię nie dotknąłem
poezjo

narysowałem na szybie miłość
I chciwie patrzyłem
jak marzła z bezdomnym kotem

wiosną śmiała się do słońca
latem opalała piegi

a potem...
potem na chwilę odwróciłem głowę
wtedy
zmyła się z deszczem

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba