Zeszyt Wielkie, hope_dies_last

Odkurzyłem Twoje słowa,
na pożółkłej listu stronie,
i przeszyła mnie ta mowa,
pocić się zaczęły dłonie...

Studiowałem wers za wersem,
rozpływałem w każdej frazie,
rozumiałem wszystko sercem,
w tej nostalgicznej ekstazie...

Zew tęsknoty, łza wzruszenia,
wtedy byłaś, dziś Cię nie ma,
wtedy byłem, dziś nie jestem,
przyjacielem z atestem...

Lecz zachowam Twoje słowa,
na póżółkłej listu stronie,
by mnie znów przeszyła mowa,
pocić się zaczęły dłonie...

Zajrzę na następnej przerwie, pamiętasz?
ale nie musiałaś mówić, gdzie szukać,
wsłuchiwałem się w głos serca,
szeptem wskazywało mi drogę.

Byłem, gdy miałem być,
gdy nie prosiłaś, lecz chciałaś,
gdy nie wiedziałaś, czy chcesz,
ale mnie potrzebowałaś.

Dziś myślisz, że nie znam,
że zapomniałem pamiętać,
a słowo dane oddałem,
bo mi uwierało w rękach.

Dziś "cześć" to tak wiele,
z naszych ust już nie pada,
nie istniejemy dla siebie,
hej, czy tak nam wypada?

PS Ty wiesz.

o czym mówimy do siebie, gdy mówimy o miłości

Kocham go, naprawdę, ale chyba każdy z nas miał taką jedną miłość. Taką miłość, która zatrzymywała świat, która kiedy patrzyłeś na ukochaną osobę to wiedziałeś, że tak wygląda szczęście. Te słynne trzy metry nad niebem były niczym w porównaniu z tym jak się czułaś. To takie braterstwo dusz, takie coś, że rozrywa od środka, masz łzy w oczach, ale spokojnie, to łzy szczęścia. Ściskało Ci żołądek, nerkę, płuco, serce, serce też ściskało kiedy on Cię dotykał. A przecież dotykał głębiej, mocniej, intenstywniej, dostawał się pod powłokę skóry i łaskotał Twoją duszą. Kiedy całował to przekazywał smak życia, jakoś tak byłaś nieśmiertelna, nie? Każdy miał taką miłość, która miała się nie kończyć, która była jak niekończąca się bateria z pokładami radości..
Tyle, że wszystko runęło, bo chyba dostaliście tą szansę za wcześnie by móc ją w pełni wykorzystać..

Równowaga między sercem a rozumem nie jest kluczem do odnalezienia się w miłości. Jest nim zrozumienie potrzeb serca. Przede wszystkim drugiej osoby.