[...] człowiek jest najdziwniejszą istotą na tym świecie, kto wie, czy nie dziwniejszą od Boga. I nie chce zrozumieć, że lepiej dla niego, gdy zna swoje miejsce, czas, swoje granice. Przecież to, że się rodzimy i umieramy, jest już porządkiem, który nakazuje nam żyć.

Ten świat ma tak wiele dla nas, jeśli tylko mamy oczy, które to widzą, serce, które to kocha i dłonie, które to dla nas zbierają.

Ludzie [zniewoleni] są jak liście, którymi wiatr ciska; gdy rzuci je na trawnik, leżą na trawniku, a gdy rzuci w błoto – leżą w błocie…

»Przyszłość jest rodzaju żeńskiego i (dlatego) nieobliczalna. «

Zrób ten krok i raz odrzuć precz wszystko, a przekonasz się, że świat ma dla ciebie w zanadrzu jeszcze tysiące cudów.

Jeśli nie spełniam twoich oczekiwań, nie obrażaj się. Przecież to są twoje oczekiwania, a nie moje obietnice.

W chwili nieszczęścia człowiek oswaja się z prawdą, to znaczy z ciszą. Czekajmy.

Jedną z definicji mądrości może być po prostu zdolność korzystania z własnych rad.

[...] faryzeuszom oczywiście łatwiej jest mówić głośno o zdaniach podrzędnych w Biblii, niż głosić i robić to, co naprawdę wielkie, a co Biblia stwierdza z całą mocą: połowę tego, co się ma, należy oddać komuś, kto nie ma nic.

Nikomu nie wolno drżeć przed nieznanym, gdyż każdy jest w stanie zdobyć to, czego pragnie i to, czego mu potrzeba.

[…] człowiekowi można zarzucać jedynie zdradę własnych zasad, a nie cudzych.