więc pisz we mnie pisz zapisz te miejsca puste... opowiedz mi moją powstańczą historię...*

Najdroższa.
Siedziałem samotnie przez wiele godzin, niemo wpatrując się w drzwi od sali operacyjnej. Czasami wstawałem, szedłem wzdłuż korytarza i znów wracałam na swoje zielone, plastikowe krzesełko. Ukrywałem twarz w dłoniach, szarpałem włosy i, pozbawiony głosu, krzyczałem. Twój mąż siedział obok, jakby sparaliżowany, zaciskając kurczowo pięści.
Powtarzałem sobie nieustająco, że niedługo się zobaczymy, że jeszcze kilka minut i znów ujrzę twoją twarz...
Najdroższa, pęka mi serce. Z tak wielu [...]

To już mój ostatni list do Ciebie.
Obiecuję.
Nawet nie wiem, czy wciąż mieszkasz tym samym niewielkim, zagraconym mieszkaniu na trzecim piętrze. Gdy dzwonię, nieustająco brak sygnału. Zapewne odłączyli Ci telefon, bo jak zwykle zapomniałeś zapłacić rachunku. Żałuję.
Bardzo chciałabym z Tobą w końcu porozmawiać. Wołałabym słowa wypowiedziane drżącym głosem pod wpływem emocji zamiast suchych liter, które możesz źle zinterpretować. Nie chcę, żebyś mnie błędnie zrozumiał. I nigdy nie chciałam Cię [...]

Nie szukam idealnej dziewczyny, żony czy kochanki. Mówią, że takich nie ma. Ale co jest złego w tym, że chciałbym wyobrazić ją sobie i być może urzeczywistnić. Przecież są ideały… Ta ruda, niska z oponkami na brzuchu- dla kogoś jest idealna. Jest wymarzoną kobietą, matką. Jest tym światełkiem, które nadaje sens czyjemuś życiu.
Wydawało mi się, że jeśli sprecyzuję czego szukam w kobiecie, dużo łatwiej mi będzie ją znaleźć. Oddzielić ziarno od plew. Pkt 3 poczucie humoru; pkt 5 ma pasję; pkt 6 [...]

Są takie rozmowy, po których wszystko się zmienia. Rozmowy, które nie obfitują w słowa, lecz w spojrzenia i milczące gesty. Są takie chwile, gdy siedzi się w ciszy obok drugiego człowieka, wiedząc, że na więcej nie ma się prawa, więcej nie wolno. Bo więcej, to byłoby za dużo, które by przygwoździło.
Są tacy ludzie, którzy nie potrafią nikogo do siebie wpuścić. Tacy zamknięci, skryci i szeroko uśmiechnięci. Zbyt głęboko zranieni, by to zauważyć, zbyt niespokojni, by pozwolić sobie na smutek. Tacy zbyt [...]

Jej dłoń przenikała w glinę. Ona nadawała jej życie. Delikatnie żłobiła jej usta, całowała obuszkami palców, połykała niedoskonałości. Glina poddawała jej się bez oporów. Z rozkoszą pozwalała wpijać się miękkim palcom, oddawała się jej dłoniom bez zapamiętania z absolutną pewnością i zaufaniem. Ewa to kochała. A glina nie potrafiła jej odmówić.
Kontury twarzy powoli nabierały kształtu. Rzeźba stawała się teraz nie tylko kawałkiem klejącej, maziowatej gliny, a kobietą o smukłym ciele i pięknych, [...]

06.10.10 r.

Przestałeś już odwiedzać moje sny, przestałam też bezustannie myśleć o Tobie. Nie zadręczam się też, że telefon nie dzwoni już, jak co dzień, chociaż czasami bezsensu zaglądam, czy nie napisałeś. Nie pamiętam już Twoich dłoni, takich umięśnionych, z długimi palcami, z czarnym pierścionkiem, którego potem zgubiłeś na siłowni. Nie pamiętam też słów, którymi mnie raniłeś, rozśmieszałeś, karciłeś. Nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy przez pół dnia albo cały film w kinie; tematy rozmów [...]

"Jajka, kaczki, mrówki, święty Szczepan - wszystkiego nie da się uratować"... z mojego ukochanego"Jasminum" wryte w głowę od lat...jaśminem pachnące moje życiowe motto...wspomnienia...wracam tam czasem jak mam silę...jak do ukochanej książki, której bohaterowie żyją tylko tam właśnie...rozmów mi z Tobą brakuje...a wiesz jak smutek cholernik rzuca mi się do gardła to muzyka ratunkiem...koi chorą głowę...i pisanie...gdzieś tam znalazłam takie miejsce...uratowało mnie...tam jestem...taki psia mać, mój własny "literacki świat"...a dziś po prostu sen strajkuje...ha, ha...permanentnie strajkuje, aż zmęczy swym strajkiem czasem...wtedy śpię...spokojnie...piszę to wyłącznie jak odległy przyjaciel...tylko tak...nie inaczej....taki Twój Anioł z kromki chleba...przecież wiesz...ale kto dziś wierzy w anioły...powiedz...kto?

„ Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości”

Wszystko dokoła zamiera. Stoję zaczarowana, a ludzie przechodzą obok nieświadomi że obok nich… ktoś umiera. Dusza płacze bezsilna. Pierwszy raz strach okazał się silniejszy. Dziewczyna którą kiedyś byłam ucieka długim korytarzem z zamkniętymi oczami.
Nie chce patrzeć na tchórza.
Ale co mam zrobić, skoro mięśnie bezwładne, serce nie bije, mózg nie funkcjonuje, oczy zachodzą mgłą. Jak podejść, otworzyć usta i powiedzieć…. [...]

Czy obeszłaby Cię moja śmierć?
Gdyby na huśtawce przed blokiem zabrakło jednej z tysiąca twarzy.
Czy żyłbyś jak niegdyś?
Nie mogąc ujrzeć mych oczu zatopionych w bezkresie nieba, rozciągający się ponad głowami.
Czy umiałbyś tworzyć?
Pamiętając, jak niegdyś, ma dłoń sunęła w zeszycie kratka po kratce - składając z literek słowa, ze słów zdania, ze zdań powieści.
Czy odesłałbyś mnie myślą w zaświaty?
Pozwalając zapamiętać mi moją wieczność.
Czy wróciłbyś kiedyś, choć na chwil ledwie [...]

Wino z kartonika można pić w szklance
a w pobitym kieliszku krakus rośnie.
Siedzę nie wiem czy czekać,myślę o jutrze by w dzień snem czasu nie marnować.
Nie jestem zwiezla,nie pamiętam jak sie pisze,nie jestem już nawet sobą.
Chodź jak zawsze skupić się na jednym nie potrafię zawsze coś między wiersz muszę wciskać.kruszę się w obcym kraju gdzie lepiej badają....wolałabym żyć i umrzeć niż żyć i umierać.

wciskać

Choć historia Polski pamięta wiele waleczności swych rodaków, to XXI wiek pełen jest pesymistów. Wszak czego spodziewać się można po zwykłym, szarym obywatelu, mającym żonę, która ciągle znajduje nowe powody do narzekania, córkę będącą Emo i wierzącą w różowe jednorożce, syna należącego do Młodzieży Wszechpolskiej, a teściową – do Moherowych Beretów pod wodzą samego Ojca Dyrektora. Gdy jednak Polak postanawia przetrwać to wszystko, wyobrażając sobie spokojną i lepszą starość, wtem w telewizji [...]

Patrzysz na coś i nagle to znika. Odczuwasz coś i nagle to ulatuje jak wiatr. Dotykasz coś i nagle rozpływa się w nicość. A potem powraca, gdy znów widzisz ten sam obiekt. Wykorzystujesz i odchodzisz, pomimo tego, że chcesz żeby był, wyklinasz i jednocześnie kochasz. Odchodzisz jednak nie na zawsze. Tego nie potrafisz. Znasz to uczucie? Ten grzech?
Zapatrzona kierujesz wzrok w najbliżej znajdujący się obiekt i patrzysz. Wiesz, że to rozwiązanie jest nieuniknione, że inaczej "to" nie nastąpi. Nie potrafisz odwrócić się i spojrzeć, w tą parę zielonych ślepotek, które zmusiłaś, aby tu z tobą przyszły. Przyszły, bo kochają, tak jak i ich właściciel. Wiesz, jakie musisz wypowiedzieć hasło, ale jeszcze nie potrafisz, jesteś wesoła, chcesz tego, nie chcesz ranić tych zielonych oczek. Wykorzystywać ich wbrew temu co ponoć czujesz.
W końcu się odwracasz. Patrzysz, a on stoi i uśmiecha się. Nie boi się, to nie będzie trudne.
- Życzysz sobie czegoś jeszcze? - pyta.
- Przytul mnie i zrób to. - odpowiadam.

Słychać strzał.

Najlepszym lekarstwem na to był koniec.