Wiatrem Niesione

bezludniej mi o siebie odkąd wiem
że nie muszę być w sercu własnego świata
czasem widuję się na pograniczach
jak bliźniak włóczykij w zielonym od trawy płaszczu
pytam co dalej będzie
nie widziałem jeszcze
tak głębokiej niepewności na twarzy
tego człowieka
jego linie papilarne
niby słoje drzewa dzieciństwa
pierścienie na wodzie
w jakiej obmywam usta
zostawił mi
adres najbliższej zmarszczki
zdradził że tam zaśnie zachodzące słońce
jak oderwany z witrażu fragment skrzydła

zaczesywał moje włosy palcami
jakby zacierał ślad na piasku po odkrywcy
który wyrósł z dziurawych butów ciała
i odbiega wyciągając rękę

Ukryj mnie,
Schowaj przed złym światem,
Przed spojrzeniem zimnych oczu,
Przed błądzącym słów sztyletem.

Przykryj szalem zwiędłe róże.
Wymaż z nut żałobny ton.
Zapal lampkę na dobranoc.

Tak się boję niepamięci,
Dech zapiera współistnienie. [...]

pomiędzy szeptem a pieszczotą
oczy dłonie i usta proszą
pochyl się nade mną tą nocą
niech cwałem serca nas poniosą
do nieba gdzie gwiazdy migocą
pod stopą

Nim księżyc rozpocznie serenadę nocy,
swoje instrumenty już nastroją świerszcze,
a na nocne loty nabiorą ochoty
czyjeś wiersze.

Przy maleńkim blasku zapalonej świeczki
ulatują w półmrok myśli rozedrgane,
uwięzione w słowa, na papierze - ścieżki
potargane.

Słów tych nie przeczytasz
jeśli już nie kochasz.
Zanim zacznie świtać
trafią... do kosza.

Miasto zasypia we mgle. Betonowe sny stoją niewzruszone
pod fioletem nasiąkniętym światłem latarni.
Miasto oddycha w pustej ulicy. Jestem zmyślonym
fragmentem opowieści, nigdy nie ujrzy mnie światło dzienne.

Jak każda, drogocenna iluzja, mam wszystko, co niezbędne
dla twórczej nostalgii. Słowa są mi matką, a może,
głodne dotyku ust, rozedrgania skóry; dreszczem mi mów,
słodki śpiewie serca, dreszczem mi przemawiaj, najlżejsza,
w ciszy nocnej nieuchwytna, nuto życia zawieszonego we śnie,
zdają się krzyczeć.

Gdybym mogła przylegać uczuciem do chłodu szyby,
wilgotnej ściany budynku. Ale śmierć stoi za rogiem.
Wybieram proste drogi.

zaczęliśmy równocześnie
zrzucać najświeższe pozory
warstwa po warstwie
odsłanialiśmy coraz dalsze dzieje

były chwile zawahania
na ile światła sobie pozwolić
raz ty śmielej raz ja
zrywaliśmy z siebie najstarsze płaszcze

kończyliśmy zaskoczeni
do głębi przejęci każdym zdjęciem
najcieńszej osłony
było za dużo dla jasnego spojrzenia

i kiedy został nam tylko wzrok
na sobie byliśmy najbliżej
drżących przeczuć
że nikt nie pomylił się tym razem

Jednej nocy, w oddali...
Płomyk tańczy na fali.
Serce rwie się do wianka,
Bo to Noc Świętojańska.

***
Nie daj się długo prosić,
Chodź ze mną, o północy
Szukać kwiatu paproci...

Dotykam koniuszkami palców
mych słów płonących
po omacku
Twe myśli
I wciąż nie wiem
czy je zapaliłem

Twe milczenie
gasi wszystkie słowa

Nie zdążę wypowiedzieć

pamiętaj, kochany
że czasem zabraknie słów
żeby odziać czyiś smutek
rozkosznie przytulić
wszelkie nieprzespane noce
i drżenie rąk

czasem nie wystarczy spojrzeń
żeby pokochać do końca
i nie wystarczy kwiatów
aby uczynić wiosnę

lecz póki masz serce
które chwilami zabije
spójrz głębiej bo potrafisz

nim wszystko przeminie

Kochałaś  go za bardzo.
A miłość to taki wiatr,
który zawsze wieje w swoją stronę.
Zbyt mocno chciałaś.
A serce pękło.
Za was dwoje.

Pozostały Ci tylko noce,
w których niczego już nie ma.
Ani emocji,  ani snu,  ani przeżyć.
Wszyscy wiedzieli,
nie tego chciałaś.
Lecz na zawsze to straciłaś.

Teraz podnieś swoje oczy.
Na ziemi niczego nie znajdziesz.
Może  Bóg  jeszcze wierzy w Ciebie.
Może da jeszcze jedną szansę.

Wiem jak trudno mieć kamień
tam,  gdzie powinno bić serce.
Jeszcze coś  się wydarzy - na pewno
nawet jeśli  niczego już  nie chcesz.

a gdybyś była
filiżanką

unosiłbym Cię
rankiem
/w tej całej kruchości/
ponad zaspane miasto

przychylał usta
do wszystkich krawędzi

...i nie odrywał już serca.