za drzewa
które się zielenią
za czterolistną
koniczynę
i krzew forsycji
co cieszy oczy
za mlecze które
zakwitły w nocy
za kwiaty białe
i te różowe
co majestem
okryły
drzew korony
za całej wiosny
tak piękną postać
dziękuję Panie

Panie dziękuję
za moje oczy
które to wszystko
mogą zobaczyć

Jestem z Ciebie dumna.
Skryłaś w sobie cały ból,
zakrywając go uśmiechem,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Wielokrotnie tłumiłaś w sobie
cichy szloch
śmiechem,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Za dnia kryłaś w sobie [...]

kiedyś broniłaś od wilków
zasypane śniegiem domostwa
idąc z płonącą świecą
nietkniętymi ludzką stopą drogami

dziś coraz trudniej nam dostrzec
bestię
przed którą nasz chronisz
bo czai się w puszczy serca

a jednak wołamy przyjdź
rozpal wygasłe ogniska
obumarłych domów

teraz i w godzinę śmierci
przez ciemną dolinę dni naszych
jasnymi jak zboże ścieżkami

W tylu sercach zostawiłam ślad
moich bosych stóp
Na śniegu,
bo niosłam chłód

Którędy teraz wrócić,
gdy nie wiem gdzie iść
Gdzie jest mój dom?
Gdzie ogrzać się?

Dookoła ślady [...]

Istnieje taka namiętność
jęki, szepty, westchnienia
diamentowy pył, piramidy piedestał.
Są tam dusze żywe, umarłe
prawdziwie zakochane
wilki wyją do księżyca.

Wsuwam się do jej wnętrza
z głośnym krzykiem, z przytupem
kocham długo, ponad godzinę.
Jej głos dudni z głębi ziemi
jak szyby naftowe.
kiwnęliśmy głowami.
Księżyc wcale się nie zaczerwienił.

Miłość bywa prymitywna
pierwszy raz przeżyta, przeraża.
Te serduszka walentynkowe, kwiatuszki
jest obłąkana.
Gdy chcesz udomowić, wysublimować [...]

pod sufitem zaplątana w firance pajęczyna
być może utkana dla szczęścia

W pokoju nadgryzione meble
strojne w serwety ręcznie robione
na porcelanowej zastawie opadły kurz

lecz w całym domu roznosi się aromat
czasów które przeminęły

ze ściany spogląda ojciec i matka [...]

Kiedy tak
za tobą tęsknię

pada śnieg
kładzie się miękkim puchem
pokrywa wszystko mrozem

sople zastygają w milczeniu
tylko,gdy zaświeci słońce
lśnią kryształki girlandy
tęczą kolorów nieba

kiedy tak tęsknię
zamykam się na świat

Tylko raz cień
zmęczenie uczyni chłodem
tak lekkie
jeden raz światłość
łzy chustą tęczy otrze
niebu tak miłosiernie
raz jeden łąka
tak rozmarzy ciemność
wonną siana nowiną
że raz tylko umarli uwierzą
nie trawom lecz ciałom
w swą śmiertelność
i zasną tylko jeden raz
śniąc cienie tęcze i łąki
tak lekko miłosiernie i wonnie
że nikt nigdy nie śnił
tak na zawsze
że tylko jeden raz
można powrócić
aż tak...

znów mieni się białą czystą kartką
nagą bezbronną
poddającą się dłoni jak smukłe biodra
zapisz dotknij swoim ostrym piórem
albo czule poliż

powąchaj - zaciagasz się zbyt lubieżnie -
sparciała skóra wciąż pachnie ci wódką
i trawą
wypalcowanymi kartkami wracasz
ślinisz się [...]

gorzka czekolada
na rozbudzenie zmysłów

popołudniowa rozkosz
krucha beza

malinowa słodycz
na chłodny wieczór
do herbaty

smakowałeś
wszystkimi kolorami nieba...

Sylwia Pryga

Jej miłość, nie była ciepłą obietnicą,
nazwałbym to raczej zimną przysięgą.
Kruchym lodem, po którym ja
stąpałem nieostrożnie.

Chłodna jak grudniowy wiatr,
stawiała kroki zbyt pochopne.
Usłyszałem tylko pękniecie.
I zapadłem się pod tysiące zimnych fal.

Usadowiła mnie na samym dnie. [...]

Osamotniony wilk
Jako żywioł w nim wolność
Dziecko mroźnych wiatrów
Kutych lodem gór
Serce w nim silne niezłomne
Jak i nadzieja, wygaśnie dopiero z ostatnią gwiazdą
Osamotniony wilk
Z wyboru
Natchniony pragnieniem władzy
Twardo stąpając, wytycza nowe szlaki w śnieżnych głębinach
Nie słucha nikogo
Czysty instynkt i lojalność wobec niego
To osamotniony wilk
Podąża w nieznane.
Pewnie i z gracją
Jakby dobrze znany był mu cały świata majestat
Czego tak szuka ?
Gdzie zapragnie pozostać?
Cóż widzi w świetle księżyca wyjąc doniośle?
I tak przemierza czas
Osamotniony wilk
Niesiony swoją tajemnicą
Gdzieś TAM