Wiatrem Niesione

głodnych kamieni
nie ucz latać

ka­mienie w locie
próbują
naśla­dować anioły

anioły w locie
próbują
złapać oddech

raz jeszcze

by powiedzieć
kocham

...
To ja jesień...
w mokrej sukni co ją tka cienka złudzeń pajęczyna
każdym rankiem jeszcze sennym
z sentymentem igram deszczem
szepcze w rynnach...

to ja jesień...
kołysanka srebrnej ciszy co usypia rozedrgane snami nocy chłodu ranki
światła gaszę
latarni ulicznych mgłami dotykam
serca niosę wilgotne płatki...

to ja jesień...
która igra cieniem... światłem
w rozedrganych nagich drzewach
niosę skrzypce...
niosę dźwięki...
niosę ciszę...
szeptem skargi
serenady deszczem dla poetów srebrem  śpiewam...
Anita Steciuk

Myśli jak kolce róży
Koroną cierniową
Oplatają mój umysł
Mózg..nie daje rady
Obrona bezskuteczna
Staje się...Człowiek
Skomplikowany Twór
Na obraz Twój
Człowiek w i z bólu rodzi się
W bólu jest sam
Tak jak sam odchodzi [...]

Jesienne drzewa płoną
rdzawym blaskiem czerwieni.
Już prawie nagie dzwonią
obdarte ze swych cieni.

Dość pławienia się w barwach
bursztynowych kamieni,
już grawitacja zdarła
te suknie do korzeni.

Jej miłość, nie była ciepłą obietnicą,
nazwałbym to raczej zimną przysięgą.
Kruchym lodem, po którym ja
stąpałem nieostrożnie.

Chłodna jak grudniowy wiatr,
stawiała kroki zbyt pochopne.
Usłyszałem tylko pękniecie.
I zapadłem się pod tysiące zimnych fal.

Usadowiła mnie na samym dnie.
Zimnym i ciemnym jak ona sama.
Byłem tylko marnym cieniem,
w którym zbierała swoje siły.

I chłód nagle stał się przyjemny.
Jak trucizna docierająca wszędzie.
Teraz jestem soplem, jednym z wielu,
zbyt silnym i trwałym do stopnienia.

Wystaw flagę moja ukochana.
Twoja miłość właśnie tak została złamana.

Był czas w którym chłód
rozgościł się w Tobie na dobre,
wybudzając najdotkliwsze wątpliwości,
pozostawił mnie samego.

I był czas w którym świt stał się ciężarem,
a bezradność spoczęła na moich barkach
wówczas moje serce przestało bić.

Pamiętam jak dotykałem Twojej twarzy,
tuż przed pierwszą łzą,
I jak po kryjomu kradłem Twój uśmiech,
w chwilach gdy rozpacz była głęboko ukryta.

Wiedz, że zebrałem wszystkie najcenniejsze łzy.
Dla ciebie przełknąłem każdą winę
i kłamałem dla twojej wolności.

Byś mogła podziwiać piękno,
Byś mogła odnaleźć spokój,
To na twoich oczach,
zgodziłem się spłonąć.

bladym zielonym
i suchym
ledwo żywym złotem
nie porastają już
płoty
i znamiona drzew

i szczerze
wcale nie miałem im
tego za złe
[...]

Sensowne życie wcale nie jest takie proste za młodego tok myślenia kiedy w końcu już dorosne pójdę na przód uliczkami swoich myśli czy to senne życie które tylko mi się przyśni to wspomnienia dają wiele zrozumienia proszę Ciebie Boże otwórz drogę przeznaczenia nie proszę Cię o wiele tylko nadaj sens istnienia dalej poprowadzą mnie moje myśli i marzenia co za ściema idę drogą której tak na prawdę niema Bóg ci nieda tego co ci dała matka ziemia w głowie nuty rytmy i natchnienia które pozwalają dostrzec czegoś czego niema

wokół pozostaje nie zgłębiona cisza...
blady świt nie jest oznaką, że to tylko złudzenie
w ręku trzymasz tykające wskazówki zegara,
niczym powolne bicie serca, które zamykasz w swych wspomnieniach
a które i tak będą wracać w zależności od pory roku
czasu przypadkowego, zagubionych myśli
trzy kropki i tylko tyle bo nigdy nie ma odpowiednich słów...

Wiatr
rabuś zachłanny

w biały dzień
strząsa z drzew
złoto i rubiny

chowa je
pod lodową szybą
zdobi brylantami
i śnieżną koronką

wiatr
czarodziej figlarny

wiosenną nocą
zmieni je w szmaragdy
zawiesi znów
na gałązkach

jesień pachnie wilgotną ziemią
tłucze się pustymi korytarzami

oplata dłonie, wkrada się
w oczodół zimnym wiatrem

żar cierpkich ust, delikatnie
rozsiewa obietnice rozmowy
nie zaskoczy nas
cisza niespodziewana,
ostra niczym chłodny poranek

źrenice z ciekawością przyglądają się
słowom z których jesteśmy
stworzeni

leniwe słońce wdrapało się na okno
zapachem kawy otwierasz mi dzień

babiego lata czasy

liściem brązowym
młodość szeleści pod stopami

w twoich oczach
wciąż uśmiecham się zielono

11.09.2011 r

Dzi­siaj jes­tem zielonym słońcem,
które wstało z czerwoną zorzą
by żółty upal­ny dzień
skradł seledenową chwilę.
Tworzę kolorowe słowa
gdzie je­dynym ukojeniem
w palecie barwnych myśli
jest prze­lot­ny bezbarwny deszcz.
Spływająca w moim sercu
tęczowa alegoria nastrojów
rozpala historię
szmaragdowych otoków....

Pokonałam strach
przed własnym sumieniem.
Wydostałam z objęć
czasu, by zbudzić się
wraz z nadchodzącą epoką.

Życie nie ma wyrzutów.
Śmierć, utykająca
na lewą powiekę,
szuka rześkich łez
pośród świeżo namalowanych [...]