Zeszyt Wiatrem Niesione, Sol 8

wieczór świra

pośród ogrodu tkwi ta królewska para
on jest nieletni a ona bardzo stara
sycą swe oczy antracytową ziemią
pąsem jabłuszek i traw zgniłą zielenią
barw cudną paletą złociutkiej jesieni
lecz czemu tak w kuckach są wciąż zastygnieni?
panią pewnie niemoc z wiekiem już dopadła
a on? czy jakaś mądra głowa by zgadła?
trwają w tym ogrodzie prawie jak w potrzasku
ona z bólu on za matką wynalazków

Widziałam ją dziś........
wieczorem w parku.......
przechadzała się wolno.......
drzewa tuląc do siebie.......
z daleka wyglądała.......
jak zwyczajna dziewczyna.......
minęła mnie szelestem.......
pozdrowiła gestem.......
Zauważyłam jej piękną twarz.......
smutny uśmiech.......
przymknięte oczy.......
włosy delikatnie, targał jej wiatr.......
odwróciłam się szybko.......
jej już nie było.......
z drzewa pod me stopy.......
złoty liść spadł.......
Podniosłam go ostrożnie.......
w palcach obracałam.......
zrozumiałam, że tym list(ki)em.......
Jesień mnie przywitała.......

Zbyt krucha, zgasła niczym gwiazda,
w jego kochających ramionach umarła...
uczucia umilkły pod przymkniętymi powiekami,
ich cisza na wieczność jego serce rozdarła.

W mrocznych zakamarkach wciąż zmysłami brodzi,
samotną duszę pali popiół marzeń straconych,
wędruje ubrany w płaszcz niechcianych wspomnień,
brak już JEJ odbicia w źrenicach przygaszonych.

Niemilknące echa z przeszłości,
obnażają duszę pełną ran bolesnych,
gaszą ciepło dotyków na jego ciele,
zatracają zmysły pośród dni samotnych.

Rozmyła się na zawsze tęcza jej ramion,
dająca kiedyś zmysłom kojące wytchnienie,
zamknął całe niebo w jej ostatnim spojrzeniu,
pozbawiony szeptów przynoszących ukojenie.

...ucieka wciąż od wspomnień niosących katusze,
w mroczne uczucia ubierając swoje serce i dusze.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
15.10.2021

Wyobraźnia spowalnia jesienią
Przebija bylejakość kolorów
Nie szukam więc sensu
W przypadkowo iskrzących kroplach
Gdy w odruchu dobroci czy łaskawości
Słońce wyrzuci promyk czy dwa
Razy ... są skąpe i ulotne
Gdzież tu czas na wyobraźnię?
/12.11.2016/

wiatr rzuca liśćmi o ziemię
słońce zmęczone upada pod cieniem
a ty
chcesz mnie zabić milczeniem

..na Dzień Dobry
chłód przywitał uszczypliwie,
liście czerwienią obsiadły
zziębnięte drzewo,
oczekują słońca,
wpatrując się w niebo..

za drzewa
które się zielenią
za czterolistną
koniczynę
i krzew forsycji
co cieszy oczy
za mlecze które
zakwitły w nocy
za kwiaty białe
i te różowe
co majestem
okryły
drzew korony
za całej wiosny
tak piękną postać
dziękuję Panie

Panie dziękuję
za moje oczy
które to wszystko
mogą zobaczyć

Najpiękniejszą poezją zapisane jest nasze własne życie, musimy tylko nauczyć się dostrzegać w jego każdej strofie,te najbardziej wyjątkowe wersy.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
25.02.2021

Jestem z Ciebie dumna.
Skryłaś w sobie cały ból,
zakrywając go uśmiechem,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Wielokrotnie tłumiłaś w sobie
cichy szloch
śmiechem,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Za dnia kryłaś w sobie
cichy krzyk prostą rozmową,
w nocy wypłakując każdą łzę,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Co noc w koszmarach
widzisz każdą swoją porażkę,
cierpienie i stratę,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Twoja nadzieja niczym roślina
wielokrotnie została wyrwana wraz z korzeniami,
Ty jednak stoisz ze łzami w oczach i uśmiechem na twarzy,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Każdy powtarzał, że jesteś
nic nie warta,
kiedy Ty dawałaś z siebie 100%,
wciąż powtarzając: "Jest ok!".

Stawałaś się żywym zombie;
w środku umierałaś, na zewnątrz byłaś żywa,
zabijana przez rodzinę i przyjaciół,
wciąż myśląc: "Może jeszcze wszystko będzie ok...".

..........Tak łatwo rozpoznać, gdy noc ukradkiem całuje się z dniem.
Słońce zachodzi w kolorze pomarańczowym, malując niebo różem z policzków zawstydzonych..........

-Zdjęcie i prawa autorskie do zdjęć z 4ever.eu-

kiedyś broniłaś od wilków
zasypane śniegiem domostwa
idąc z płonącą świecą
nietkniętymi ludzką stopą drogami

dziś coraz trudniej nam dostrzec
bestię
przed którą nasz chronisz
bo czai się w puszczy serca

a jednak wołamy przyjdź
rozpal wygasłe ogniska
obumarłych domów

teraz i w godzinę śmierci
przez ciemną dolinę dni naszych
jasnymi jak zboże ścieżkami