werterki

Gdy tak milczysz
Smuci mnie ta cisza
Nie dzielisz się już
swoim zmęczeniem
Nie pozwalasz otrzeć łez
Pozwól mi się nimi zająć
Są przecież dziećmi
Najpiękniejszych oczu
Jakie znam

A tak chciałbym [...]

jest taki rodzaj smutku
który spływając do ust
nie pozostawia złudzeń

Szukam ku tobie słów
świetlistej ulicy snów
wśród niej ujrzę cię znów
ubraną w zapach bzów

Chcę cię kwieciście wysłowić
płatkami liter zdobić
żebyś pachniała szeptem
w łupinie życia izdebce.

Słowa ulepię z ciszy
i tylko ty je usłyszysz
całą tęsknicę w nie włożę
wsłuchaniem mi dopomożesz.

I gdy tak ciebie ustroję
przebaczysz milczenia znoje
i zostaniemy znów sami
pachnący szeptanymi słowami.

Z szeptu stworzymy mieszkanie
i słowo ciałem się stanie
komunią złączeni słów
w świetlistej ulicy snów.

W ciemnym pokoju, przykuty do łóżka.
W chaosie ciszy, krzyczy do mnie pustka.
Sen wciąż odgania, patrząc na mnie ślepo.
Nie umiem uciec, mieszka pod powieką.

Mówi o życiu, o drodze do grobu.
Szepcze o uczuciach i ludziach z lodu.
Sens dla niej umarł, miłość to utopia.
Człowiek-istota schodząca po stopniach.

Skóra, kości, czas pochłonie witalność.
Rozum zgłupieje, przepadła moralność.
A wierzący, udławili się wiarą.
Żadnych zmian na lepsze, przyszłość jest karą.

Gorycz lała się z jej ust wodospadem.
Przyjmowałem z pokorą, każdą uwagę.
Jej wizja, malowana moim pędzlem.
Jutro odpowiem i jeszcze zwyciężę...

wybranego dnia wspomnienia podaruj
leżącym jeszcze w śpiochach wypomnij swe cierpienia
wyzbądź się ich
i zabierz nieskażoną, a w zamian daj jedną
-Swoją

moja wielka Miłość okazała się szelestem
który gardzi z początku innymi
a z czasem staje się taki sam

miała oczy widzące tylko jedne usta
i siły tak duże
jak gdyby nigdy wyczerpać się nie miały
dłonie oplatające ciągle te same palce
i nogi wygięte w błaganiu o nieskończoność
nie podnosiła wzroku znad własnych liter
tak żeby inni mogli rzucać tylko nieznaczne cienie
swoje rozdziały podzieliła na kilkadziesiąt dni
jak gdyby nikt nie policzył jej godzin

moja wielka Miłość okazała się niezłomna
nigdy nie zamknęła swoich powiek

tylko że zamiast teraźniejszości
zaczęła słyszeć liście

szeleszczące pod naporem czasu.

czerwone cyfry zegara
spadają jak obdarte dusze potępionych kobiet
krzyczących w obcych językach

ojciec we śnie otworzył sobie żyły
byłam dość mała by wypełnić sobą
jego dom

potem mówili nieładna
szkoda taki talent
w ich oczach zabawa i ty [...]