Dwa w jednym

W szklanym pryzmacie biel sączy barwy,
Skradzione wiatr wiesza na burzy,
I nagle warczących chmur ton twardy,
W spektralny uśmiech się zanurzył.
Zbierasz ten widok zachłannie wzrokiem,
Jak koliber spijający nektar z kwiatów,
I, choć razem ze mną w deszczu mokniesz,
Dziękujesz za ten dar Stwórcy światów.
Stoję przy Tobie na lśniącej łące,
Jednak inne skwapliwie spijam piękno,
Wzrokiem całując Twoje rzęsy drżące,
Dziękuję Bogu modlitwą bezwiedną.

Quid Quidem

Czy wiesz co tak naprawdę czuję, gdy całujesz moje usta?
Czy wiesz co tak naprawdę czuję, gdy dotykasz mojej skóry?
Czy wiesz jaki dreszcz przechodzi przez moje ciało?
Może wiesz, może nie wiesz...

Ale to dreszcz niepokoju co targa moim sercem.
To deszcz co targa moją duszą i umysłem,
kiedy...kiedy muszę walczyć z niewinności buntem.

o przemijaniu można by wiele
wierszem opowiedzieć
roztrząsnąć prozą

przemijanie jest treścią
tłem dla miłości
krajobrazem westchnień i wzruszeń
pieczęcią postawioną
na życia kruchej kopercie...

Pozwolić sobie na Ciebie

wy­soko nad ho­ryzon­tem...
niewi­doczny pa­rapet...
ich dwo­je...
zas­tawki ser­ca...
przej­rzyści...
skry­ci dla siebie....
op­ra­wieni w ra­mach bólu...
pro­fil niez­wykłych dusz...
pat­rzą na siebie z da­la... [...]

Może, gdyby w moim domu było ciepło,
Nie szukałbym drew, by w sercu napalić,
Może, gdybym znał niebo, nie piekło,
Mógłbym siebie od żalu ocalić.

Nie dawałbym serca byle gdzie i komu,
Przed samym sobą chyliłbym czoła,
Miałbym potęgę i jasność ogromu,
A nie zaś imię brudnego anioła.

Nie patrzyłbym w niebo bez wiary,
Nie byłbym kościołem, w którym nie ma Boga,
Bałbym się zbrodni, winy i kary,
Prostsza byłaby ta długa droga.

kawałki porcelany
skruszone brwi
obce,- nie widzisz mnie

miejsce dla Twych rąk
wbrew,- ściskają ściany
bez sukienki, pończoch

co i jak
cząstka mnie jeszcze w zieleni
nie widzisz

zapisana
nim zabierze mi to czas
miły zerknij - nie psuj

Bog zapłać
za wszystkie spokojne chwile
w których odnajdywałam
ciepło twoich dłoni

leniwie przestawiałam
wskazówki czasu

upychając jutro
w szczeliny ciszy

wystawiona na pokuszenie

chciałabym świętować dziś
razem z Tobą,
choć czasu Ci nie zwrócę,
życia nie przywrócę

w wspomnieniach powstał
tęsknoty czas,
w których Ciebie nie ma

w oczach jak w lustrze
odbija się to, co chcą widzieć,

usta zamilkły pomiędzy wyrazami
w obłokach cierpienia

wróć, choć na chwilę
pomiędzy historią
zapisaną ze śmierci

czasem
tęsknię

z rumianych chwil jak z jabłek
przy krętych szlakach
układam proste
drogi niemożliwe do przebycia

krążąc małżowiną
złożoną w eliptyczny stożek
wokół masy

twoich słów