Zeszyt Wciąż myślę, Radek Ziemniewicz

Jeśli siedzicie naprzeciwko kogoś, kto jest miły, uprzejmy i taktowny, bardzo trudno wam stale pamiętać o tym, że nic z tego, co mówi, nie jest prawdą, że nic nie jest pomyślane szczerze.

A gdy już myślę, że niczego mi nie brak, że szczęście mi w duszy zaczyna grać.
Przypominam sobie o Tobie i nas.
I takie mi chodzą po głowie rozterki czy Ty też tak masz?
Wiesz , spytałabym Cię o to ale zbyt wiele mi nie pozwala, a więc pisze w las.

Nie wierzę w tajemne siły, które podobno opiekują się człowiekiem. Wiem natomiast, że istnieją siły ślepe, uderzające na lewo i prawo, niszczące bezmyślnie i bez celu każdego, kto znajdzie się w ich zasięgu.

Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.

[...] człowiek jest najdziwniejszą istotą na tym świecie, kto wie, czy nie dziwniejszą od Boga. I nie chce zrozumieć, że lepiej dla niego, gdy zna swoje miejsce, czas, swoje granice. Przecież to, że się rodzimy i umieramy, jest już porządkiem, który nakazuje nam żyć.

Nasza pamięć obejmuje nie tylko przeszłość, ale i przyszłość. Połowa pamięci poświęcona jest nie temu, co się już stało, tylko temu, co dopiero się wydarzy: umówionym spotkaniom, rocznicom, wyznaczonym wizytom, wszystkim zobowiązaniom i planom, nadziejom, marzeniom oraz ambicjom, z których stworzone jest ludzkie życie. Pamiętamy nie tylko to, co zrobiliśmy, ale także to, co dopiero zrobimy.