Zeszyt Ważne mi, karykaturalna

A w łóżku ciemnym i bezpiecznym
patrzymy na swoje ciała dotykiem,
jak ślepcy.

fs.

Przewracam kartki
naszych wspomnień
tak często posklejanych
tu ktoś wylał kawę
a tu gumką wymazane
tę stronę zalał deszcz

mało mi tego zostało
wiesz?

miasto
zaspało
a może ja tu jestem
za wcześnie

szare strony
koloru
mury i wstające słońce

głowa uniesiona w górę
cichy powiew
wiatru

chciałabym być taka
jak jestem
ale wcześniej

ktoś zabrał mi wszystko
a może ja

zostało puste miasto
słońce
jedna łza

już
tylko rozpęd
i skaczę
za ręce złapie mnie Bóg
zobaczysz

Zaklęty w prozę
Dzień dnia
Noc nocy

Przy blasku świec
Jutrem
Marzymy jak prorocy

Utkany z gwiazd dotyk
Zawisł dziś nisko
jak księżyc

A my wciąż ponad niebem
Możemy wszystko

moja dusza czasem kłamie

w ciszy swoich
bram żelaznych

kłamie o miłości
i w słowach bezładnych

kłamie miłością
że nie ma miłości
a miłość miłością wierzy
w kłamstwa

i kocha kłamstwem

już nie ma smutku
ani rozpaczy

jest tylko chłód
który tyle znaczy

co nic

i obejrzy się kiedyś Księżyc za nami
i spyta czemu nie tuli nas wiatr

a My na dwóch końcach Świata
tak bardzo sami

dotkniemy Nieba
niby Gwiazd

i wtedy nic będzie już wszystkim
na zimnych policzkach wyschną białe łzy

w zamknięte oczy wpłyną
najpiękniejsze chwile

i to nic - wszystko
nagle
rozbłyśnie

wrócimy
wrócimy
do Nieba
do Gwiazd

Tęsknota

myśli do myśli
słowa do słowa

człowiek człowiekowi
niczym woda
niezbędny

w ciszy Naszych spojrzeń - niewymownych
wierzę wiarą

że przechodzień na ulicy patrzy na mnie tak właśnie
jakby łączyło nas, może przesadnie, coś

że gwiazdy lśnią przyjaźnie, że mogę
ich dotknąć,
że istnienie samo w sobie już

coś znaczy

że nic nie będzie ostatnie...

Bo słońce muskało wtedy
tak lekko

i uśmiech był jakiś taki
powabny?

a chwila trwała wieczność
stan banalny

gdy spod przymrożonych powiek
świat wydawał się mieć tę skłonność
do bycia - pięknym

w kufrze zamkniętym
pełnym cudownych tajemnic -
latem

Jeśli mnie kochasz stwórz od nowa obloki, nad nimi gwiazdy, nasze spojrzenia - stwórz

Jeśli mnie kochasz- zawróć
Mglą usnułam ci drogi i piaskiem
mury zbiłam z milona cegieł

Jeśli mnie kochasz dotknij
szept wiruje między powietrzami
Gdzieś
I napraw
Dusz odłamki scal w jedną część

nie można było tak niecierpliwie kochać
z taką udręką
z wiecznym niepocieszeniem
być skazanym na powolne wyniszczenie

jeśli to było piękne
i wiatr we włosach
tworzył mnie

niebo kreowało się nam
w zachwycie
w dłoniach
i złote słońce
blakło przy Twoich...
oczach

desperacko pragnęliśmy
tych grzechów
na które jeszcze nie byliśmy gotowi
świat był tak młody
w nas...
nasza wiara trwała...

pod koniec brakło nam słów
brakło nas za bardzo
nie można było tak kochać
w samotności

przypadło nam
zrozumieć
że nie ma
nie było

innej miłości

tak pospiesznie i nagannie czegoś
chcę
ludzko

moja głowa to okrąg
i wiecznie przepalone światło

wewnątrz
raczej mnie nie ma
jest tylko głuche zapotrzebowanie na mnie
paląca niewiadoma

uciekając się do rozpaczy
pytam
w jaki sposób mogłam się tu
znaleźć

jakbym stale patrzyła na siebie z góry
jakbym nie była w swojej intencji
jakbym sama sobie broniła energii

naruszona konstrukcja
wieża znikąd do końca

lirycznie i pusto
bywam

jeśli to nie jest cała prawda
moja gorzka muza -
egzystencja