pamiętam że nas nie ma
są wiersze wczorajsze
które bólem się stały

i zamieszkały między nami

Karmiłam pod kościołem gołębia
Ze skrzydłem złamanym
Miasta dookoła otaczała mnie głębia
Kiedy nagle spostrzegłam okiem zamyślonym
Ludzkie spojrzenie wolne
Mnie obserwujące ukradkiem
Zmieszana jak ocieplenie globalne
Rozglądnęłam się niby przypadkiem
I spostrzegłam osłupiona ilością
Oczu zaintrygowanych
Ludzkich spojrzeń watahę z każdej strony promieniujących
I czy się z nich tliło zdziwienie czy zmieszanie innością
Przestało mnie obchodzić gdy w spojrzeniu tego ptaszęcia
Zobaczyłam wdzięczność godną utonięcia
I zniknął dookoła siny wzrok ludzkości
A ja czuć wariatką w jednej chwili się przestałam
Bo ileż w tym ptasim wzroku było czułości
Ja tylko widziałam

Krawat ciasniej niż zwykle zapięty
Spuszczona głowa, ściśnięte zęby
Ładnie ubrany, w odświętne ciuchy
Z cygara w ustach sączą się buchy

Perfumę czuję, toś się postarał
Pchnełem go lekko, wiruje, oddala
Buja się pięknie w prawo i lewo
Bo ma nad głową gałąź i drzewo

Zagadka - o kim mowa w tworze ^^

już jeden ogień
wygasł w nas
przerzućmy się
na inny las...

W naszym przyciąganiu
piękną mnie stwarzałeś.

W naszym wciąż szukaniu
dojrzewałeś.

Przyszedł kres.
Przykro, że to ma sens.

Skosztuj mego strachu
płynie on w mojej krwii
jest jej nowo odkrytą częścią

skosztuj mego smutku
przez krótki pocałunek
zatruje ci on serce

skosztuj mego bólu
dotknij małej łzy
która ma w sobie
całą jego esencje

czy jesteś na tyle odważny
aby spróbować
esencji prawdziwej mnie?