Zeszyt warte, falco2

Nasz ogród

Jesteś dla mnie mocnym winem
Szumisz mi w głowie
Dotykam grona i wyciskam z niego słodycz
By potem posmarować sobie sokiem usta
W świetle dnia oglądam wszystko inaczej
Radośniej
Wieczorem zapalam świece i milknę
Siadasz obok patrząc na mnie zagadkowo
Oszołomiony dotykam twych rąk
Rozpinasz sukienkę
Tańczysz
Płyniesz
Czarujesz
A ja smakując obrazu niczym wina
Odpływam na wody namiętności
Twoje pocałunki są tym sokiem gronowym
Ciała dotykają siebie
Kocham ciebie całą
A przede wszystkim duszę
Bliską mi istotę
Szczytując wchodzę znów do ogrodu
Pachnącego kwiatami oraz tajemnicą
Naszą tajemnicą

Władysław Andrzej Bobrzycki

Przyznać się do grzechu

Kamienie zamieniają się w chleb
Szepcze nam na ucho wiele obietnic
Koronę na skroń wkłada
Na pustyni majaki zamieniają się w obrazy fałszywe
Korona nie istnieje
Posmak wina jest tylko ustami spieczonymi
Dusza cierpi
On Pan królestwa potępienia
Tylko on jest prawdziwy
Kusi
Szepce
Czeka
W głębiny ciągnie nas balast uczynków
Oby mieć nóż ostry
I zdołać przeciąć sznur
Wypłynąć na powierzchnię
Zaczerpnąć piersią powietrza w płuca
Uderzyć w tą pierś niczym w dzwon pięścią
Przyznać się do grzechu
I dostać odpuszczenie
Wyjść z pustyni nowonarodzonym
Wiedzieć, kim jest Pan piekieł

Władysław Andrzej Bobrzycki

Pragnę ciebie tak

Pragnę ciebie tak bardzo
Wiesz o tym
Dotknąć gorącej piersi, która unosi się szybko na mój widok
Innym razem chcę tylko patrzyć
Na twoją piękną twarz
Dotknąć ją czubkiem palców
Delikatnie
Jak gdybym dotykał chińskiej porcelany
Pragnę usta mieć w zasięgu swoich
W oczy zagłębić się niczym wyznawca w religii
Pachnące włosy mieć tuż obok
Chłonąć je wszystkimi zmysłami
Tak
Tak właśnie pragnę mocno ciebie
Ale ty to wiesz
Idziesz do mnie wolnym krokiem
Siadasz na kolanach twarzą skierowaną ku mojej
I całujesz mnie jak nikt inny nigdy tego nie uczyni

Władysław Andrzej Bobrzycki

Kłamcy

Okłamywani zwieszamy głowy
Apatyczni
Gnani stadem na pastwisko ogołocone aż do nagiej ziemi
Uśmiechy znikły
Posępne twarze
Jakieś peruki
Sztuczny świat
Wartości schowane głęboko w szafie
Strzeżone przez wychudłe psy
Odarci z dumy
Oszukiwani
Biedni, bo tak chcemy
Przecież mamy zęby
Pazury
Oni pierzchną natychmiast
Jak nie raz to robili
Są słabi
Jedyne, co potrafią to kłamać

Władysław Andrzej Bobrzycki

Mam ciebie

Śnieg zamienił się w deszcz
Masz zziębnięte dłonie
Ogrzewam je tak troskliwie
Stoimy pod parasolem
Spotkanie dzień po dniu
Szukamy znaków
Słów
Wydawało mi się, że wszystko już wiem
Tyle zagadek życia
Jutro może nas już nie być
Nie wiem, co się stanie
Wszystko tak błyskawicznie się dzieje
Teraz mam twoje zimne dłonie
To skarb
Ty jesteś skarbem
Ten dzień
Spotkanie
Co tam deszcz i wiatr
Mam te dłonie
Ciebie

Władysław Andrzej Bobrzycki

Umieram, lecz nie na śmierć

Słodkie usta
Jak mi smakują
Daj je jeszcze raz skraść pocałunkiem
Dotykam ramion
Łoże jest oceanem
Na nim jesteś ty
On kipi miłością
Muszę uważać, aby mnie fale nie porwały w głębiny
Utonę szalony z rozkoszy
Widzę jak bawisz się wspaniale
Patrząc mi prosto w oczy
Wiesz poznałem w tobie syrenę
Jednak mnie kochasz
Muszę ufać
Zamykam oczy i odpływam
Ocean jest tak ogromny
Rozkosz napiera falami
Dech tracę
Umieram, lecz nie na śmierć
Całym sobą umieram ze szczęścia

Władysław Andrzej Bobrzycki

Zostańmy w mroku

Stajesz w drzwiach i parzysz gdzieś w dół
W dłoniach torebka i mój list
Długo to tak nie będzie trwać
Zamknę drzwi niech jesienny chłód nas nie dotknie
Usta zgniotę szalonym pocałunkiem
Wiesz, że tylko ciebie kocham pragnę
Niepewność spojrzenia przegonię z twych oczu
Nic nie mów
Palec mój na ustach ląduje
Dłonie pośpiesznie targają guziki
Torebka spada z hukiem
Wieczór zapada tak błyskawicznie
Nie mam świec
Żarówka była by zbrodnią
Zostańmy w mroku
Przecież odnajdą się usta i spragnione dłonie

Władysław Andrzej Bobrzycki

Wstaje nasz dzień

Pocałuj mnie prędko
Zapomnij o łzach
Nie patrz na szare chmury
Rankiem rosa zmyła brud z chodników
Liście przykleiły się do szyby
Nie patrz tęsknie przez okno
Podejdź i pocałuj
Ptak poderwał się do lotu spłoszony moimi krokami
Słońce nieśmiało spogląda z za chmur
Dotykam ramienia
Budzę ciebie ze snu
Pocałuj
Patrz odważnie
Nie płacz więcej
Nie roń łez
Wstaje dzień
Nasz dzień

Władysław Andrzej Bobrzycki

Miłość buchająca życiem

Błądzisz ustami pieszcząc
Z zamkniętymi oczami
Nie winna pieszczota a ile w niej czułości
Jak dużo pragnień
Głodna miłości takiej zwykłej
Pachnącej spacerem pośród alei pełnych złotych liści
W bez czasie moich ramion
Jesteś mną a ja tobą
Piszę ciebie sobą
Z pragnień namalowaną na płótnie życia
Kocham błękitem
Kolorami jesienni
Całuję z radością na ulicy
Nie wstydząc się wybuchu zwykłych chwil
Prostych gestów
Oddajesz mi tęczę
Spojrzeniem tak drogim sercu
Liście spadają do stóp
Natura odchodzi w sen
A nasza miłość niezmęczona
Wciąż bucha życiem
Co dnia na nowo

Władysław Andrzej Bobrzycki

Spotkanie stęsknionych dusz

Patrzyłaś w chmury smutno
Czekałaś na dotknięcie moich rąk
Tęskniłaś moknąc na deszczu
Twoje mokre włosy głaszczą mi twarz
Tulę się do nich
Całuję usta gorące
Bluzka przylgnęła do ciała
Tyle dni i nocy
Skradnę wilgoć ustami
Tą, którą stworzyła niepewność i wzruszenie
Zdejmij wszystko
Stań ubrana tylko w przyzwoitość
Resztę wchłonie ręcznik
Już nie puszczę tej drogiej dłoni
Ściana chłodem bije
Przywarłem do niej zamykając oczy
Jesteś blisko
Czuję to całym ciałem
Oboje tęskniliśmy
Pragnąc piękna pieszczoty
Potrzebując zespolenia dusz

Władysław Andrzej Bobrzycki