Zeszyt W.A.B, anna kowalczyk

Zapomnę?

Widziałem
Mijałaś mnie prawie o włos
Te twoje spojrzenie
Byłem wtedy murem powietrzem
Słowa ugrzęzły mi w gardle
Dłoń, która miała…
Zawisła w powietrzu jak nagi konar samotnego drzewa
Tyle razy…
A teraz?
Już nie zadzwonię do ciebie
Nożyczkami skorygowałaś pewnie fotografie
Tak lubię koszulę od ciebie
Rani mnie teraz niczym włośnica
Miałaś moje serce
Zapomnę
Tak teraz szepce sobie
Jednak…

Władysław Andrzej Bobrzycki

Zamieszkam w sercu

Falują zboża niczym fala na morzu
Popatrz prosto w moje oczy
Nie
Proszę
Wszystko wiem
Pozwól tylko chwilę popatrzeć nawet z daleka
Znów idziesz szczęśliwa
Nie…
Wiem
Maskę przybrałaś
Aktorki antycznej przykładem idąc
Zagrasz rolę
Tak wybrałaś
Patrzyć muszę
Usta pragnę…
Nie wolno mi
Podpalić pragnę całe pole targany złością
Jednak patrzysz prosto w moje oczy z dala
Usta na chwile ruchem pokazują słowa
Oczyma spijam je niczym niesłyszący
Mówisz bądź mi podporą
Z daleka sprawisz jednak, że w sercu zamieszkasz
Wiem…

Władysław Andrzej Bobrzycki

Deszczowy poranek

Miałem przyjść wczoraj
Dziś nacisnąłem dzwonek
Patrzyłaś z tęsknotą w oczach
Przemoczony płaszcz cisnąłem precz
Pachniałaś jeszcze snem
Przyniosłem wilgoć deszczu
Oboje wczepiliśmy się w siebie
Tak jak gdyby miał się zaraz skończyć świat
I ta tęsknota w twych oczach
Zlękniony grymas ust
Pytania, których nikt nie wypowiedział
Miłość szalona
Za oknem bębniący z siłą deszcz
Gorąco twego ciała
Dreszcze miłości
Dłonie, którymi badasz moją twarz
Wydaje mi się, że pragniesz wyczytać
Odgadnąć z moich rysów przyszłość
Jesteś jak wróżka chcąca posiąść tajemnice
Odgadnąć je
A potem biegniesz by się w nich zanurzyć

Władysław Andrzej Bobrzycki

Pocałunek

Pocałowałaś mnie tak słodko
Jak nikt dotąd
Podeszłaś i pocałowałaś
Pewnie wiedziałem, że to zrobisz
Tak bardzo chciałaś to zrobić
Pragnęłaś tego bardzo mocno
Widziałem to wszystko w twoich oczach
A ten pocałunek…
Drgnąłem
Ten smak
Uczucie tak wspaniale wyrażone
Później było pożegnanie
Trzask zamykanych drzwi auta
Patrzyłem długo
Deszcz lał strumieniami a niebo rozjaśniało się błyskawicami
Na koniec dotknąłem opuszkami palców to miejsce na ustach

Władysław Andrzej Bobrzycki

I ty Panie patrzysz na mnie

Widziałem jak padasz pod ciężarem naszych uczynków
Mógłbym podbiec zawołać, że błądzimy
Paść w pył i zranić sobie twarz na ostrej kostce bruku
Błagać i jeszcze raz szeptać
Panie nie wiem, co czynię
Czułem i dalej czuję twój ból
Najgorszy jest ten zdrady
Wtedy, gdy odwracamy wzrok i z radością wypieramy się Twego imienia
Widziałem jak wielu obmywało ręce na znak, że mają czyste ręce
Byłem w tłumie wielu takich jak ja
W ścisku i podnieceniu większość krzyczała imię Barabasza
Tak łatwo to zrobić
Zapomnieć o swym bliźnim w zawierusze dnia
Obmyć ręce i wyglądać suto zastawionej kolacji
Winem osłabić sumienie
Padałeś wiele razy i nadal wysyłamy ciebie na Golgotę
Szukamy włóczni, aby zobaczyć czy aby to naprawdę
Szydzący żołdacy i samotność
Wiatr owiewa twarz i niesie krzyk ptaka
Ten spłoszony umyka w przestrzeń
Krew i ocet
Cierniowa korona
Królestwo, do którego drogi szukamy
I ty Panie patrzysz na mnie
Tak patrzysz, bo ty widzisz każdego z nas

Władysław Andrzej Bobrzycki

Sen pełen szaleństwa

Zakrywasz dłońmi oczy
Pieszczę ciało
Jak bardzo się ośmieliłem
Sięgnąć po miłość
Jak bardzo
Dotykam ramion
Gorący brzuch
Całuję plecy
Dech mi zapiera
To sen
Sen…
Nie twój oddech powraca moje zmysły słuchu do tego świata
Spojrzenie
Pełne szaleństwa
Usta nabrzmiałe doznaniami
Chcące coś powiedzieć
Mówią tylko oczy
Pławię się w powodzi włosów
Wdycham zapach życia
Sensu istnienia
Miłości porywczej
Wdycham

Władysław Andrzej Bobrzycki

Dotyku pragnąłem

Pozwól mi chadzać twoim ogrodem
Pytałaś czy nie tęskniłem
Długo przecież nie widziałem twych oczu
Bliskości ciebie los mi często odmawia
Tak tęskniłem
Wiesz przecież, że wszystkiego w życiu mieć nie można
Jeśli z grona wyciśnie tobie los do pucharu
A pić będziesz i zachwycać się słodyczą
To potem igrać zacznie
Odbierać pragnienia
Wyciskać żal z piersi
Łzy z oczu
Stałaś odwrócona
Patrząca w świat, którego ja nie widzę
Dotyku pragnąłem
Krzyknęłaś wreszcie słowo
Uciekłem
Tak uciekłem by konno błądzić po lesie calutką noc

Władysław Andrzej Bobrzycki

Kwiaty w twoich dłoniach żyją

Kwiaty w twoich dłoniach
Nagroda za oczekiwanie
Widziałem jak stałaś w oknie
Dłoń uniesiona prawie do ust na widok mojej sylwetki
Biegłem
Schody nie miały końca
Jaki wariat ze mnie prawie z nich spadłem gnając
Spiesząc się do miłości
I ten kolor ciepło patrzących oczu
Ust powitanie
Nie ważne, że na dworze ponuro
Błoto i chlapa po stopniałym nagle śniegu
Nie patrzę na straszące krakaniem czarne wrony
Wolę to ciepło twoich oczu
I zapach skóry, gdy całuję delikatną szyję
Kwiaty w twoich dłoniach żyją, pomimo że są ścięte
Drgają wołając słowa miłosnej piosenki

Władysław Andrzej Bobrzycki

Twoje oczy

Czerwień twych ust
Spojrzenie we mnie utkwione
Odgadnąć pragnę, co myślisz
Wiatr chłodny oplata moje plecy
Drżę
Nie wiem czy z zimna czy też na myśl o tobie
Staję się słupem soli
Oniemiały pięknem
Podchodzisz
Dotykasz moich ust swoimi
Ciągle masz to zagadkowe spojrzenie
Dotykam twoich nagich ramion
Znów wieje ten zimny wiatr
I drżę niczym osika
Twoje oczy
Taki w nich bezmiar moich marzeń

Władysław Andrzej Bobrzycki

Zagubiony

Drogi błędne kierujące nas na wydmy piasków
Nie widzę morza nie słyszę jego szumu
Pewnie oczy mnie zawodzą
Światy równoległe
Oszustwo rozumu
Pazury rozszarpią jednak, po co mają to robić
Rewolucje
Dzieci zjedzone przez utopijne wizje
Tak bardzo ciąży to, co nam narzucone
Pańszczyzna w modernistycznym zamyśle
Jednak kamień rzucony z tłumu wraca
Staje się czymś, co niszczy dłoń, z której został ciśnięty
Zapach pragnę słony poczuć w nozdrzach
Usłyszeć krzyk mew
Jest jasno a nadal nic znajomego oczy nie widzą
Obrazy zafałszowane dłonią malarza wyrobnika
Jeszcze widzę jego plecy
Czmycha gdzieś za ścianę drzew
Siądę w piachu
Poczekam
Jednak, na co
Ja człowiek targany cywilizacji pułapkami
Zagubiony pośród maszyn i sztucznej inteligencji

Władysław Andrzej Bobrzycki

Kłamcy

Okłamywani zwieszamy głowy
Apatyczni
Gnani stadem na pastwisko ogołocone aż do nagiej ziemi
Uśmiechy znikły
Posępne twarze
Jakieś peruki
Sztuczny świat
Wartości schowane głęboko w szafie
Strzeżone przez wychudłe psy
Odarci z dumy
Oszukiwani
Biedni, bo tak chcemy
Przecież mamy zęby
Pazury
Oni pierzchną natychmiast
Jak nie raz to robili
Są słabi
Jedyne, co potrafią to kłamać

Władysław Andrzej Bobrzycki