Coś we mnie pękło
na tyle dawno, by polubić niepamięć o tobie
i zagubić spojrzenia
te, co ścieliły nam drogę ku sobie...
Coś we mnie pęka twoim imieniem
gdy tulę płacz naszej miłości
do serca.

Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

We śnie wysoko nad bezbrzeżną łąką,
Spijając szum powietrza w uszach,
Przebija puch kłębiastych obłoków
Szczęśliwa życiem, wdzięczna moja dusza.

A na wzburzonym przeciągiem rozkładzie
Godziny, dni, tygodnie i lata.
Uśmiechem lukrowym odpłaca się kradzież,
Nienawiść kwitnie w bukietów kwiatach.

Chwilami razem fruniemy tą strugą, [...]

Pośród zmokniętych ulic,
Czekam cierpliwie,
Niczym znużone słońce,
które gaśnie powoli

Ptaki wzniosły się wysoko,
Tak wolne i nieświadome,
Moje dziecięce marzenia
powędrowały razem z nimi

Czy to Ty?
Jesteś tym, którego
muszę zapomnieć?
Czy tym, którego
będę chciała zapamiętać?

Nie ofiaruje Ci wybaczenia,
ani łez,
Wkrótce przeminiesz ukochany,
a wraz z Tobą
wszystkie złamane obietnice

piękne mam w sobie motyle
rodzące się wraz z porankiem
i jeszcze tego samego dnia umierające

błędnym człowiekiem jestem
choć jest mnie w samej sobie
tylko trochę

gaszę kolejne gwiazdy
choć słońcem świecę
w każdą smutną twarz

już dawno straciłam siebie
zupełnie już nie widzę
tamtej iskrzącej kulki radości

bardzo mi przykro
że nie ma jeszcze leku
na brak miłości

do samej siebie.