Dwa w jednym

W szklanym pryzmacie biel sączy barwy,
Skradzione wiatr wiesza na burzy,
I nagle warczących chmur ton twardy,
W spektralny uśmiech się zanurzył.
Zbierasz ten widok zachłannie wzrokiem,
Jak koliber spijający nektar z kwiatów,
I, choć razem ze mną w deszczu mokniesz,
Dziękujesz za ten dar Stwórcy światów.
Stoję przy Tobie na lśniącej łące,
Jednak inne skwapliwie spijam piękno,
Wzrokiem całując Twoje rzęsy drżące,
Dziękuję Bogu modlitwą bezwiedną.

Quid Quidem

jest życie i śmierć
bezmyślna nadzieja
wyimaginowany świat
na lepsze ułożenie się z losem

jest noc i dzień
i czasem zmierzch się pojawia
by uładzić pomięte życie
okryć zapomnieniem
zbyteczność
[...]

Wyciekam,przeciekam,przemijam
oddaję wszystko Bogu,
niewiędnące kwiaty spokoju
i łzy rozpaczy.
W zaufaniu zawisam i czuję ciszę,
jak pulsuje od rana w moich
ramionach rozedrgana.
Szmerem ust się staję.
Kształtem form ulotnych.
Zwijam skrzydła,
nie startuję do lotu.

Wiję gniazdo dla
doskonałej siebie.

90621

Kot Bilbo leczy sprawnie rany
Szczególnie gdy jesteśmy sami,
Terapeutycznie także mruczy
Łatając starganą wichrem dni duszę,
Rozgrzewa nocnych lęków chłody,
Syci tęsknotę trawioną głodem.
Jego miodowe, kocie spojrzenie
Otwiera nam magiczne przestrzenie,
Gdzie wędrujemy we trójkę
Międzygwiezdnym podwórkiem.
To tylko kot, czasem mówią znawcy,
Wygląd i biologia o tym świadczy.
Patrzę wtedy na nich i mój uśmiech patrzy,
Bilbo przy ukochanej mruczy leki,
I myślę sobie - jaki ten ich świat daleki!
Kiedy ratujesz życie topielcowi,
Pewnie "to tylko oddech" któryś powie.
Nabieram powietrza, dobieram słowa.
I nagle słyszę ciche "pazury schowaj",
Mruczenie, i znów "jest i tam robota,
Tym nieszczęśnikom też potrzeba kota."
Więc tylko mówię ciepło "jeśli tak widzicie,
To spójrzcie dookoła - to tylko życie"

Pozwolić sobie na Ciebie

wy­soko nad ho­ryzon­tem...
niewi­doczny pa­rapet...
ich dwo­je...
zas­tawki ser­ca...
przej­rzyści...
skry­ci dla siebie....
op­ra­wieni w ra­mach bólu...
pro­fil niez­wykłych dusz...
pat­rzą na siebie z da­la... [...]

o przemijaniu można by wiele
wierszem opowiedzieć
roztrząsnąć prozą

przemijanie jest treścią
tłem dla miłości
krajobrazem westchnień i wzruszeń
pieczęcią postawioną
na życia kruchej kopercie...

kolejny wiosenny świt
hojnie rozdaje promienie słońca
rozbudzone ptaki
nucą odę do wstawania
pachnie świeżo skoszona trawa
i bez kusiciel
kręci w nosie frywolne pieszczoty

a mi się marzy mgła nad Bieszczadami
i nogi które zdobędą każdy szczyt

naciągam kołdrę
niech przykryje myśli naiwne

Przybliż się kochanie,
Podejdź bliżej,
Świat jest okrutny,
A Ty jesteś taka mała

Co cię trapi?
Nieważne,
otrę Twoje łzy
Możesz się rozpadać,
Możesz łkać mi w ramię
I jeśli chcesz krzyczeć
Będę krzyczał razem z Tobą

Chce łapać Twoją dłoń,
Chce być w Tobie,
Unosić się i opadać
Chce chłonąc całą Ciebie,
Chce być zazdrosny,
Chce być obłąkany

I spijam Cię do dna,
Jesteś jak najsłodsza trucizna
I niech nazywają mnie szaleńcem,
Lecz szaleństwem jesteś Ty

Bog zapłać
za wszystkie spokojne chwile
w których odnajdywałam
ciepło twoich dłoni

leniwie przestawiałam
wskazówki czasu

upychając jutro
w szczeliny ciszy

wystawiona na pokuszenie