Księżyc, tęsknię do Ciebie
chciałbym zadać Ci tak wiele pytań
i opowiedzieć tak wiele odpowiedzi

Księżyc, a jeśli miłość to myśl
jędrny pędrak
spulchniający wyobraźnię

Księżyc, a jeśli miłość to pragnienie
łezki piersi
zlizywane przy świetle

Księżyc, a jeśli miłość to słowo
co już dawno się go wyrzekliśmy
to, czy Ty też do mnie tęsknisz?

byliśmy tylko pijani, ja szczęścia miałem tyle, że ledwo mogłem
udźwignąć własne istnienie, kosztowało mnie to wcale lub niewiele
i przywykłem do dźwięku swojego imienia, niezależnie od tego,
kto i kiedy je wypowiadał

teraz jestem troską o poranku, nie znam odpowiedzi na proste pytania,
tłumaczę sobie własną tożsamość i przymierzam się do słowa,
ale nigdy nie jest na wymiar, płaskie i mętne, szukam cię w oddechu
wiosen, ale na próżno. sam wybrałem sobie takie życie, kłamstwo,
które trzeba rozwijać powoli i uważnie, kłaść akcent na poszczególne
sylaby. i jedyne, co przychodzi do głowy, gdy pytam: kim jestem -

ja nawet nie istnieję, a moja obecność? jest tylko kiepskim żartem,
myślę sobie, że faktycznie muszę być humanistą, skoro wszystko
przestało się już dla mnie liczyć

Księżyc
za parawanem z mgły
na prześcieradle w gwiazdy
nie śpisz Ty

i moje oczy nie chcą się zamknąć
czekają na światło
aż między niebem a ziemią
zaiskrzy.

Zapisz mnie na nowo
w pamięci jak dobre chwile
zapukanie do drzwi ciche
uchylenie delikatne

zapal jak światło
które się wkrada nieśmiało szczeliną
linią tak prostą do stóp
i cieniem nieporadnym
co tańczyć nie potrafi

ani latać

bądź mi połową skrzydeł
która przysiada na strunach
w gardle splątanych

w jednym miejscu
w fotelu ciepłym i czułym
na dotyk
jak czas który mamy

powiedz mi
jak pachną nasze rozmowy

mają żółty zapach słońca
czy jak obłok - różowy
albo płoną aromatem jak czerwone
róże
może je unosi woń błękitu wysoko
- ku górze
lub poranna rosa przyciąga zielenią

białe przebiśniegi
-  zapachu nie zmienią

Czy wiesz, że wiem
jak to w jednej chwili stracić
wszystko, co było i jest
Gdy nie wiesz, gdzie jesteś
po co tu przyszedłeś
i dokąd masz iść

Stracić, co miałeś
i wszytko, co gotowy byłeś dać
w jednej chwili
[...]

Dziękuję Ci za wszystko,
co dziś mi dałeś, Panie ...
za wczesne rano wstanie,
za pracę, za śniadanie ...

Za zdrowie i nadzieję,
za to że jestem tutaj,
za czyste już sumienie,
za przebytą pokutę ...

Dziękuję też za wszystko
co w życiu mym przeszedłem
i że to już jest za mną
i wracał w to nie będę ...

Dziękuję również wszystkim,
co Ciebie są niegodni
za to że aż tak bardzo
są do mnie nie podobni.

Wypaliły się
nasze pióra
kruszą się strzępami słów
a kiedy całkiem się spopielą
osuszą to
co pisane sercem

Jest taka słodycz ust
która otarłszy się o serce

nie zostawia pustych rąk