Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

Jego grzechy czarne wypadną z szafy
I jej suknia biała wyszywana zdradą

- skazani na dożywocie

zagryzą się kiedyś
jak wygłodniałe hieny
o strzęp miłości

i pomrą róże na straganach
litość zmruży oczy

i tamte skrzypce
nie zaproszą już
do tanga

Moja Ojczyzna to czerwone maki
I biel haftowanych obrusów
szarpanych wiatrem

dobry chleb, Ojczyzna moja
to rozbiór serc i jedna kula
w czaszce Pradziadka

moja i twoja
pamiętaj

Więc nigdy nie przyjdziesz.

Czy więzi cię piekło, czy w niebie szczęśliwa
Zapomniałaś o niebie, które tu zostało?
Czy może w innym ciele cieszysz oczy
Rodziców, dziadków, córką będąc matką?
A może jesteś już wolnym ptakiem,
Może byle koniczyną przy szosie,
Którą rozdeptałem w myślach idąc do Ciebie?
Snów mi odmawiasz, snu jednego,
Choć ja odmawiam twoje imię
Przez wszystkie przypadki
Zdarzeń, w których zamieszkałaś.
Zmieniłaś więc mieszkanie,
A ja wśród ścian nasłuchuję kroków,
Bo już głos Twój zapominam.

Po prostu nie wrócisz.

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

świat otoczony smutkiem
a moje dłonie stały się puste

choć łez wcale nie lubię
i nie potrafię liczyć przed lustrem

pokorności we mnie wiele
w sercu wciąż kwitną motyle

uśmiechem się podzielę
przecież mam go w sobie
na tyle

obecnością trwałą otulę
do świtu
aż serce zamilknie
z zachwytu

na dobranoc srebrzysty pył księżyca
z miękkością zmęczone oczy ucałuje

będziesz obok?
obiecujesz?

kołysać cię w mych ramionach
chcę twoich snów
kolorowo wymarzonych
drżących miłością mokrych pragnieniem
wpatrzona w jądro płomienia
pustkę moich oczu
dostrzeżesz swe odbicie
dziewczyno z łąki
sadu
miła tak bardzo pragnę twych ust
spójrz jak odchodzę gdy się odgradzasz
i nie ma dokąd środkiem jesieni
jak promieniem księżyca
znasz to uczucie to głód
nienasycony okrągli ramiona
przygniata
na wczoraj na wieki na teraz
twój a niczyj
nieswój i niegotowy

choć śpiewu słowika nawet w dali nie słychać
obudził słoneczny poranek
przecież jesień mamy
czujesz drżę niczym osika
dzień przerwy
jutro zrobisz co dzisiaj
podam cytrynową
z miodem
realia życia
spojrzenie
razem

Krystyna Anna Szklarczyk
18.11.2015r.

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

wiersz mi się urwał
kolejny raz

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

Tulam czule
Bez pstrej koszuli..
Ciało do ciała tulę
Usta do ust tulę
A myśli takie niesforne, rozbiegane..
z lekka zagubione,
łapie czule
i w sercu tulę