Zeszyt W górę:), soshy30

I kolejny dzień mija, teraz z zawrotną prędkością zbliża się jesień, normalnie niechciana i znienawidzona, dzisiaj oczekiwana. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że razem z odejściem lata odejdzie już całkowicie wspomnienie, jakieś maleńkie ukłucia w sercu i odrobineczki żalu, już teraz są jakby wypalone słońcem, lecz jeszcze pod wpływem ciepła czasem kiełkują, jesień przyniesie odnowę. Deszcz oczyści serce, wiatr przegoni resztę myśli, zimno zamrozi uczucia i może z nowym nastawieniem spojrzę z nadzieja w zimę......

I jest tak jak chciałam, i wszystko gra i buczy, i nosi mnie na rękach...czy jednak to mnie cieszy? Czy serce moje leczy? Za dużo wątpliwości, za dużo mam podejrzeń, za dużo strachu we mnie, za mało zaufania, za mało zakochania...rozejrzę się na boki...

Nie chcę spotkać na swojej drodze kolejnego egoisty, wampira energetycznego, wbijającego mnie w dno własnej wartości...jeżeli ktoś taki stanie mi na drodze - zrób dobry Boże ze mnie ślepca, głuchoniemego, bym nie mogła go zobaczyć, usłyszeć, czy odpowiedzieć na jego "Cześć".

Najgorsze jest to,że starał się obarczyć mnie wina,nieznośne,rozwydrzone,zadufane w sobie dziecko...dodam,że za duże na takie zachowanie.Więc podjęłam decyzje już niezbędne i ...dziwne,ale czuję niesamowitą radość i spokój,jakbym zrzuciła Go wreszcie z ramion,na których bezczelnie siedział i chełpił się swoją wyższością...
Zauważyłam,że stałam się wreszcie zauważalna,jakbym zdjęła czapkę niewidkę,którą mi założył.
Zaczynam żyć! To niesamowite,że można zmartwychwstać.

Znowu pada...Szpulka rozjaśnia szarość w moich myślach...ostatnie ogniwo jest ze mną, nic już nas nie łączy...