Zeszyt ,,W deszczu melańkich żółtych kwiatów'', dreamseller

Tak smutno patrzysz przez otwarte okno ,
już się latarnie w mieście pala
i nic nie mówisz ,
patrzysz tylko w dol ,
nie chodź tam
gdzie uliczny obcy tłum .

O wpół do miłość
czekam
na peronie
z kwiatami
na jej twarz

przez stukot
i pisk
maszyny
widzę jej uśmiech
w każdym
szaleńczo znikającym
oknie

postój
zastój
cisza oczekiwania
milczenie nadziei
drżący oddech szczęścia
gotowego wyjść
zza rogu dworca
gdy tylko
spotkają się
jej oczy z moimi
oczami

stukot obcasów
o stary chodnik
echo kobiecości
odbija się od ścian
zapach perfum
w ciężkim powietrzu
echo namiętności
obiecanej

i ten rozdzierający
oczekiwanie
gwizdek
konduktora

o wpół do miłość
czekam
na peronie
z kwiatami
na jej twarz

peron pustoszeje
echa milkną
kwiatki więdną
pociągi nie przyjeżdżają

o wpół do śmierć
katuję się
obrazem
jej uśmiechających się
kiedyś
ust

i umieram

(...) I będę mógł sobie kupić dużo książek i czytać je; będę wieczorami chodził do taniego kina (...), a nocami będę słuchał deszczu spadającego na miasto. I tak będzie aż do wiosny. I aż do wiosny nie będę do nikogo mówił o miłości.

Kolejny raz odgarniam firanę i gubię spojrzenie w ciemności odgradzającej się ode mnie przybrudzoną szybą. Wiem, że za tą szklaną barierą czeka dotyk zimnego powietrza i powiew jesiennej wilgoci. Noc rozcina moje źrenice, zlewając wszystkie barwy w szarą smugę wibrujących atomów, z której ciężko jest cokolwiek wyodrębnić.
Papierosowy dym oblepia skłębione myśli, tańczące z moim stęsknionym oddechem bezdźwięczne tango rozpaczy.
Wciąż nie wiem, dlaczego jej nie ma.

(…)

To był mroźny wieczór.
Zbłąkany Księżyc bezwolnie majaczył gdzieś w wyższych sferach atmosfery, srebrząc pobliskie kamienice ukryte pomiędzy szeregiem groteskowo powykrzywianych drzew.
Ich długie gałęzie splatały się kilka metrów nad ziemią, przypominając mi nasze spragnione dotyku dłonie, gdy ocierając się o siebie, krzesały najgorętsze z iskier, byle tylko doczekać spóźnionego świtu.
Przez [...]