Kiedy jestem nikim, to jest mądrość. Kiedy jestem wszystkim, to jest miłość.

Zło to zło [...]. Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne a granice zatarte [...], jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale.

Tyle tylko wart przyjaciel w życiu, że się człowiek czasem z sumieniem własnym głośno i jawnie rozmówi.

Serce jest słabe i zmienne, łaknie tylko miłości i nie ma nic gorszego, niż uczynić je własnym mistrzem.

Miłość nieuchronnie wzbogaca tego, kto kocha. A jeśli tak, to nie może być czegoś takiego jak nieodwzajemniona, nieszczęśliwa miłość. Miłość jest doświadczeniem drugiej osoby w całej swojej oryginalności.

Nawrócenie jest sprawą chwili; uświęcenie jest dziełem całego życia.

Szczęście jest wówczas pełne, gdy światło poranka budzi dwoje ludzi do dnia pełnego wspólnych czynów i rozmów.

Już o sobie nie pomyślę, że jestem głupia. To podważyłam, uważam, że jestem mądrą osobą. Mądrą na swój własny użytek, na skalę mojego życia.

A tęsknota to jakby wielka chmura rozmaitych odcieni uczuć... to wielka czara pierwiastków rozmaitych wrażeń... to gołąb pocztowy miłości...
W tęsknocie są uczucia ciche, słodkie, są nieme, lecz tkliwe rozrzewnienia, jak zawsze jakiś pyłek żalu, odrobina goryczy i skarga. Gdy się tęskni, różnorodność wrażeń jest tak wielka, że się samemu nie wie, co nam jest, bo można być jednocześnie i wesołym, i smutnym, i tkliwym, i szorstkim, a wszystko się zamyka w jednym słowie – tęsknota!

Szczęście ma płatki delikatne, trzeba je otulać w sobole i gronostaje.

Anioły nie muszą widzieć, by wiedzieć, w przeciwieństwie do ludzi, którzy nawet widząc - nie wiedzą.