Myślałem wiele razy o tobie,
Jak się myśli o dawnych epokach,
W których słowo nie raniło głosem,
I tylko cienie – bywały złowrogie.

Myśl taka – niewinna ze swej natury,
Coraz pewniej oplatała ciało,
Aż pod powieką z senności bladą,
Dojrzał lęk – niemocą tą otruty.

Jak na statku – pijanym mglistym brzegiem, [...]

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Zapominam o tych nocach
które nic nie znaczą
i o dniach płaczących samotnością
we dwoje
zapominam, wyrywam serce krwawiące
nadzieją, że jeszcze..
że nic..
Rany z twoich słów wysyłam ci białym gołębiem..
I wdycham jego zapach..
Jego zapach..

zwyciężyłem, mówisz i pamiętasz
ale to ja jestem od ciebie wolna

nic ponad śpiew ptaków o poranku
gdy tylko zakwitają jabłonie

nic piękniejszego jak cisza
na skraju twoich dłoni
i na płatkach
kiedy drżą

Sylwia Pryga

Jak głodny ptak noszę Cię na ustach
i w sercu Cię noszę

i dziwię się, że taka lekka jesteś
jak okruch chleba

może dlatego
że nigdy Cię nie dotknąłem
poezjo

Jesteś jak drzewo przed naszym domem
zgubiłeś liście i drżysz
a ja codziennie myję okna
by być bliżej
- im bardziej napełniam oczy miłością
tym więcej we mnie miejsc
zimnych i pustych

codzienne sprawy przeszywam
ściegiem milczenia
i czekam cierpliwie aż zaszumisz czule
- pragnę...

w przełęczy ugrzęzły wiodące ku nam drogi
wzeszedł księżyc jak skulona starość

oplata filary zmęczonego mostu
niczym bandaż
zimne światło
unosi mnie
twój oddech

i jeszcze tylko nicość
czysta karta [...]

miło usłyszeć twój głos w słuchawce
jeszcze milej być wysłuchanym
odległość skrócona ciepłymi słowami
noc jest porankiem
żegnanie wygnaniem

zobaczyłam cię wczoraj
tak przypadkowo
kiedy słońce
przez chmury nad głową
przeniknęło promieniem
tylko na chwilę

ono zaszło za chmury
- ja tą chwilą żyję

powstałem z ramion
jak papier białych
oddechem znacząc
kolejność dni
powstałem ze słów
pełnych wyrazów
szukając oczu
wpatrzonych w dal
powstałem gdy ty
przechodząc obok
złożyłaś w mym sercu
milczenie po grób
powstałem
choć kłamiesz
depcząc ślady
własnych stóp

czasami bardzo czysta istota
na zewnątrz ze mnie wychodzi
skórę ma moją jasną
ale inną oprawę oczu
wygląda jakby deszcz zbierała
by ukryć jeszcze ciepły
na samym dnie jeziora...

to jednak tylko pozór
dłoń moją
w ręce kurczowo trzyma
by nie upuścić żadnej kropli...

później po ciemku boso wraca
wilgotny księżycowy rogal
z kieszeni mi wyciąga
i mówi głosem czystym-
na stare śmieci wracam...

pielęgnujesz ogród z kwiatami
łąka spontanicznie
zakwita

tylko nikt
błękitnych motyli
o kierunek lotu - nie pyta

Twoje włosy pachniały
wszystkim co miałam
chociaż nie umiałam kochać być kochana
nie umiałam
Ciebie doznać przeżyć przeistnieć
nie umiałam dotknąć przeczuć przetrwać
nieuciec
nie umiałam cierpliwości
wyrozumiałości dla ran dla Ciebie
nie umiałam być

chociaż
miałam wtedy wszystko

Wyschnięte miasto
tylko tłumy i budynki
marzenia starte jak naskórki.

Nad nami już późno,
lecz nadal trącasz mnie gałązkami,
zaczepnie wyrastającymi ze światła.

Jedynie wyczuwalne, odchylam,
ostrożnie, by nie złamać życia
ukrytego za nimi,

wiecznego ogrodu,
chronionego przed spojrzeniem z zewnątrz
toksyczną szarością,

gdzie nie mogę cię pokochać
bez przyjęcia własnej rany.