za drzewa
które się zielenią
za czterolistną
koniczynę
i krzew forsycji
co cieszy oczy
za mlecze które
zakwitły w nocy
za kwiaty białe
i te różowe
co majestem
okryły
drzew korony
za całej wiosny
tak piękną postać
dziękuję Panie

Panie dziękuję
za moje oczy
które to wszystko
mogą zobaczyć

Niełatwo napisać
przestrzeń między nami
szarpanie gitarowych strun
zawodzenie saksofonu
taneczne wirowanie

iskrę dotyku
i po burzy spokój

radosne niedowierzanie
bolesne drżenie
ciepłą łzę wzruszenia
i gorącą bólu

jak napisać
ukryte znaczenia słów
i czytelną ciszę
dym z papierosa
aromat porannej kawy

przecież proza życia
nie zmieści się
w wierszu

'W życiu nie ma drogi na skróty
trzeba przejść je wieloma ścieżkami "

Podnosiła się zawsze
silniejsza o mały włos

nie znosiła łez
zrzucała je ze schodów
nie oglądała się za siebie
by nie zawrócić z drogi

układała ikebany ze słów
a potem wplatała je w wiersze
by łatwiej przeczekać dzień
dotrwać z uśmiechem do jutra

Szmaragdowe tęczówki
jego oczu
są jak wiosenna zieleń

słońce najbardziej
lubi się w nich odbijać
latem jest w nich niebo
ukryte między rzęsami

jesienią najbardziej
kocham to spojrzenie
nasycone kolorami
mieni się i przechodzi
w jasny odcień błękitu

w otoczce piękna
zimą lśni jak diament

Wracasz do mnie
każdym zamyśleniem

nocą kiedy zapalasz
we mnie wszystkie światła
szepty ulotnie krążą w nas
dwa nienasycone spojrzenia

napawają się dotykiem
alabastrowa skóra ulotnie
wymyka się spod palców
zsuwa powoli, delikatnie

zerwałeś mnie jak róże
dla uroku koloru płatków
a ja chciałam być słonecznikiem
z twarzą zwróconą ku słońcu

teraz więdnę w szklanym naczyniu
bezbarwna bez zapachu
zapomniana
niechciana

bo kto by chciał patrzeć
na słonecznik bez uśmiechu
lub róże bez piękna

Choć zegar popsujemy,
czasu nie wstrzymamy;
kłamiąc - nie łudźmy się,
że prawdę zmieniamy!

Księżyc położył się na plecach
i bujał się w hamaku z chmur;
chciał dziś się bawić w astronoma
i gwiazdy liczyć sponad gór.

Lecz gdy ich dojrzał srebrne mrowie,
to w piersi mu zabrakło tchu...
Zodiaku dziwne opowieści
ukołysały go do snu...

przyjdzie czas by potykać się o dni bez niej
uśmiech starej kobiety
unosi zmarszczki ku górze
i nadzieję wznosi ku niebu

sznurki siwych włosów czesze
w obłoczki na czubku głowy
i z grawitacja jej ciału nie po drodze

dni rutyną znaczone
dwie kromki rano dwie z wieczora
herbatka i spacer z pieskiem

pochylone plecy
w różanicu paciorki przesowane
dziś msza w telewizji ogladana

i w oknie oczekiwanie
może wnuki z wizytą przyjdą
ulubione ciasto pod serwetką

stara kobieta łyka tabletki
z krzyżykiem
bliżej do Boga

I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

"Najtrudniej zrobić pierwszy krok
w stronę miłości"

Już prawie
do ciebie biegnie
choć skrzydeł mu brak
nie zwalnia tempa

uczucie go prowadzi
na wysokości ramion
jest jeszcze miejsce
pod żebrami zakwitnie

Czasami do
siebie wracam

po cichu
na palcach
by nikt mnie nie usłyszał

gubię rytm
plączę kroki
niezdarnie mi to wychodzi

czuję się nieswojo
niby jestem a
nadal znikam

Kiedy tęsknię
wychodzę Ci naprzeciw

ubrana w jasnoniebieską sukienkę
jeszcze motyle mam we włosach
uśmiechasz się do mnie jak zawsze
układasz z czerwonych maków moje imię

pokazujesz mi świat w kolorach tęczy
składasz mnie w jedną całość
mówiłeś kiedyś ,że zawsze będziesz
kiedy Cię zawołam

Wiatr miał za długie ręce tej jesieni
wyczesał liście drzewom

ptaki umilkły
jakby nie miały się komu spowiadać

I choć wszyscy cierpimy tak samo
są domy, w których nie zapali się światło
miłość przysiądzie na progu
szczuplejsza o przeszłość

I choć jezioro zamarzło
nie ucieszy biel śniegu

bez tych, którzy niepotrzebnie
odeszli