Zeszyt Zatoka mego snu, motylek96

stare obrazy
wyświetlane na suficie
wypełniły na nowo miasto
stojące w pokoju

wysoko błyszczą dachy
widziane z góry
pachnie świeżym wierszem

dom
z nieba luminescencyjny kwiat
we włosach staruszki

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem

wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły

powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami

znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie była i jak trudno mi teraz, bez niej jest...

*
Zamykam oczy. Znowu go widzę. Uśmiechnięty i jak zwykle, boso. Nawet po rżysku. "Zdzi-chuuu!!!" - rozlega się po podwórzu ciut piskliwych głosem z wyraznym akcentem na drugą sylabę. Pachnie obiadem. Nad zrobionym własnoręcznie stołem, kołysze się jabłoń. Gałęzie przeplatane z sąsiadującym winogronem, uginają się od owoców. Dziadek degustuje w ciszy, po czym wraca do stodoły. Do siana. Gdzieś miauczą koty...

Przeglądam pożółkłe i popękane z bólu fotografie. Babciu, dziadku, gdziekolwiek tam jesteście, wiecie... ♥️

Sylwia Pryga

...

Jest noc i gwiazdy szeleszczą...

wiatr łomocze do drzwi skrzydłami

sny idą przed siebie pieszo

pewnie nie chcą zostać dziś same...

ptaki dawno uśpione...

wtulone w snów srebrny kołnierz

zegar gubi kuranty stojąc na straży

jak nocy samotny żołnierz...

dobranoc...

poświato księżyca

złota taflo cichego jeziora

miłosny żab kwartecie

snów nadeszła już pora...

dobranoc...

świerszcze tęsknoty co ciszę łamiecie skrzypcami...

śnić zaczęły dachy już domów

dźwiękami miękkimi jak aksamit

dobranoc...

księżycu co suniesz niebem

i po omacku wpadasz w nocy ramiona

pewnie gubisz się w blasku

rosy co diamentami pleciona...

dobranoc...

błękitna ciszo

co usypiasz deszczu kroplami

dzwonisz szybami na wietrze

przychodząc z nocy czarnymi kotami...

Anita Steciuk

księżyc przesącza się przez kapelusze kobiet
całuje im usta jak rozgryziona pomarańcza
spływa do obojczyków obmywa piersi

pojedynczą kroplę biorą na palec
przykładają go do warg mężczyznom
a ci milczą w szekspirowskiej pauzie
malują portrety topią je w rzece

odrysowują dłonią wygięty grzbiet nocy

jej kręgosłup jest srebrzystą łuną
Beethovena słonecznikami van Gogha

kostkami baletnicy zanurzonymi
jak szyja Ofelii
w łabędzim jeziorze

(2020)

Każdej nocy umiera się inaczej.
Z poniedziałku na wtorek umiera się lacrimoso,
a z wtorku na środę staccato.
Ze środy na czwartek kona się crescendo,
a z czwartku na piątek - legato.
Z piątku na sobotę zdycha się leggieto,
a z soboty na niedzielę - cantabile.

Każdej nocy umiera się inaczej
i każdej nocy umiera się tak samo.
Czasem tylko
- na przykład z niedzieli na sobotę -
to się tak umiera,
jak gdyby miało się żyć wiecznie.