Zeszyt WIERSZE KTÓRE MNIE URZEKŁY, Ernest Kawin

Raz tata, żółw stary
Synowi żółwiowi
Płaszcz nowy z szylkretu
Kupić postanowił.

Więc po ten sprawunek
udał się do miasta.
Wybrał się i zginął
Kamień w wodę, basta.

I mija rok, drugi
i trzeci już blisko
A z syna żółwiątka
Wyrosło żółwisko.

Żółwisko za żonę
Pojęło żółwiankę
Aż wreszcie, aż wreszcie
Bardzo wczesnym rankiem

Tata z płaszczem wraca.
Syna swego szuka,
A syn rzekł: dziękuję.
Płaszcz będzie dla wnuka

Aleksander Jan Winnicki
(Wszelkie prawa zastrzeżone)

Wiersz napisany przez mojego tatę
na dzień dziecka (dla mnie więcej niż 60 lat temu)

zaszczekał pies
brunatnie
na deszcz
obcy
bo w kroplach
już się nie odbija
skroń
pod potem
słonym

już nie pulsujesz
o, krwi i wodo
przy innej cię pompuje
serce
pościeli

A dziś drzewa są takie zielone
Znów mi grymas odebrały z twarzy
Kiście liści kładę sobie w dłonie
By w nich ciężar twoich rąk uwarzyć

Szumią chabry przed domem niebieskie
I tym niebem w ich głowie zamknionym
Zakrywają ciepłe swoje wnętrze
Tak jak rzęsy twe chabrowe oczy

Już zmęczona chcę od wiosny wracać,
ale śpiewa do mnie,woła, ptactwem czuli
"Chodź kochana, jeśli nie twoj chaber,
to nurt rzeki do snu cię utuli".

dzisiaj budzę Cię
pocałunkiem dnia
i pieszczotą słońca
budzę oddechem
na Twojej szyi
i biciem serca

byłaś
jak promień słońca
w mroku burzy
serce me ogrzałaś

byłaś
jak ciepły podmuch
w śnieżnej zamieci
z lodu duszę mą wyrwałaś

byłaś
by tak szybko odejść
na śnieżnobiały skrzydłach
wzbić się ponad chmury

byłaś ...

uczę się milczenia pomiędzy wielosłowiem
i potoku nieprzebranych słów
kiedy cisza we mnie

uczę się jak szczęścia
które zmieniło kolor nieba
w soczystość malin

pojętna
w pierwszej ławce

nie wiem
że to ławka dla powtarzających dni

nie umie nazwać tego co wpół zatrzymane
gdy słowa które cisną się na usta
są zbyt ostre, by dać im wolność,
przygryzam język
zaciskam usta

litery topię w słodkawej krwi

Ze wszystkich drzew to jedno wybrane
Ze wszystkich drzew to jedno ukochane
W białej szacie zimą czy latem
Wiotkimi gałązkami szumi nad światem

Piękna brzozo, siwy dzieciństwa mojego symbolu
Spotkałam cię dziś, błądząc w szczerym polu
Samotna tu rośniesz, a wokół skiby zaorane
Oszczędził oracz gdy znalazł drzewko złamane

Wzmocnił kołkiem wierzbowym, rany łykiem owiązał
Rzeźbiąc pługiem swoje pole, latami uważnie okrążał
A ty rosłaś tu sobie w cichej samotności
Ptaki i zające mając za swoich gości

Dziś cień dajesz oraczowi litościwemu
Ciężką pracą i skwarem umęczonemu
I szumisz mu swoją pieśń tkliwą
Chronisz w koronie ptaszynę płochliwą

A we mnie obudziłaś dzieciństwa wspomnienia
Gdy w upalny dzień spragniona cienia
Podczas wędrówki w pola nieznane
Dojrzałam ciebie, białe drzewo kochane