Zeszyt 7u7u, philosopher

Myślę, że na świecie jest wystarczająco dużo negatywnych spraw. Zagłębianie się w nie jest w tej chwili niepotrzebne. Ludzie potrzebują czegoś, w co mogą wierzyć. Światła, które rozjaśni ciemność. Nie chodzi o religię – chodzi o duchowość. O dotarcie do życiowej prawdy. O odnalezienie swojego wnętrza, pogodzenie się z nim. O uwierzenie, że można być kimś więcej, że można się zmienić. Wiarę w siebie, wiarę w przyszłość ludzkości. O wiarę w zjawiska nadprzyrodzone: Boga, Matkę Naturę czy cokolwiek, co stanowi dla kogoś punkt odniesienia. Wiarę, że jeśli wejdziesz do ciemnego pokoju, może coś tam na ciebie czekać.

Jestem przekonany, że najważniejszą decyzją, jaką podejmuje istota ludzka, jest wybór, z kim spędzi życie, może już do końca.

Myślisz, że chory rozum można odróżnić od chorej duszy? Pytam z ciekawości. Ja miałem chore wszystko. Każdą pojedynczą komórkę. Ale to już minęło. Może nie jestem całkiem zdrowy, ale z pewnością jestem uleczony.

Często prowadzę z sobą długie rozmowy i jestem przy tym tak mądry, że czasami nie rozumiem ani jednego słowa z tego, co mówię.

Co mam począć? Stanę się zgorzkniały i stracę zaufanie do ludzi, bo zawiódł mnie jeden człowiek. Będę ział nienawiścią do tych, co odnaleźli swoje skarby, bo ja sam nie dotarłem do mojego. I zawsze będę dbał tylko o tę odrobinę, którą posiadam, bo jestem za maluczki, by mieć cały świat.

Jestem zbyt biedny, żeby mieć prawo płakać. Nie mam prawa do luksusu wyrażania bólu. Moje łzy nie mają prawa bytu. Nie mają prawa się pokazywać. Dlatego udaję, że nie cierpię, blefuję. Zamykam śluzy mojego serca, zbiorniki moich łez. Walczę o to, żeby nie płakać. Kłuje mnie w nosie, chwyta za gardło i dusi w piersiach. Ale działa.

Jakaś część ciebie wciąż we mnie żyje. Nawet gdybyś ty odszedł, ta część by została. Tkwisz we mnie. Jestem twoim odbiciem, ty jesteś moim, żadne z nas nie może już istnieć oddzielnie.