Utkane Wiarą

nie liczę spalonych świec
ani rękawiczek od pary

pogubiłam się już
ile trosk
na sznurkach nerwów się suszy

nocą wychodzę z siebie
schodami wspomnień na dach

czasem niepostrzeżenie
pod rzęsami uśmiech przemknie
jak kot
zabłąkany gwieździstą nocą
na peryferiach duszy

zupełnie przypadkiem
gubię liter (y)
słowa zlewają się w jeden ciąg
gdy zapominamwcisnąćspacji
tam gdzie, nie trzeba, wstawiam
prze,cinek
gubię kropkę nad I nie stawiam znaku

zupełnie przypadkiem
i od niechcenia
piszę n i e p o p r a w nie
.

otwieram u w kturym
czekam aż mnie naprawisz

Noc mnie porwała
Trzydziesta już z rzędu
Ciężka, nijaka
I kości mi kruszy

Nawet niebo
Tutaj jest inne
Powietrze takie mdłe
I oczy mam nieszczelne

Siebie mi brak
W tym całym zgiełku
Twoich myśli

Zapomnieliśmy, że jesteśmy tu tylko na chwilę
tak dobrze nam się trwoni ten bezcenny czas
Spijamy sobie z ust słodko gorzkie ułudy
Owładnięci trunkiem nieistotnych spraw

Pod palcami nam drży struktura złudzeń
Nie mają duszy rzeczy, choć byłeś ich wart
nie słyszymy, ślepi na szum wskazówek
że ucieka nam jutro, choć wczoraj wciąż w nas

Miniemy się jak obcy, w pogoni za szczęściem
gubiąc w drodze donikąd tyle cennych dat
Jeszcze nie jest za późno, by usiąść pod niebem
w negliżu z cudownie nieruchomych gwiazd

za filarami kościołów
cherubini na skrzydłach swych dźwigają
bluźnierstwo świata:
Boga nie ma!

i do żadnego z ludzi
oni nie podobni

a choć trzepot białych piór
iskier nie wznosi
dla ognisk
w nas zachodzących słońc

ja z serca wołam
- nie boje się umierać!

bo zgasnąć
jest przeznaczeniem gwiazd