Zeszyt Uśmiechnięte, Szantil

Twierdzą kobiety jest jej ciało
choć dziś takich pań już mało
Włóczą się nim rozkojarzone
później głoszą - że zhańbione
W poszukiwaniu miłości
oddają się po całości

Zorientowana na ptaszki
cnotę trzymała w klatce
na wszelki wypadek, gdyby
któryś znalazł klucz.

Pewien ogrodnik, leniwy był aż za bardzo
Wszystkim powtarzał, że ludzie pracą gardzą
Do swojego szefa miał zawsze jakąś wymówkę
Aż szef się zezłościł strasznie i obciął mu dniówkę
Przez to ogrodnik wlazł z deszczu pod rynnę
I zamienił lanie wody, na wazelinę
I teraz ogrodnik wody już nie leje, pracy nie olewa
Lecz podlewa kwiaty, trawniki, tuje i drzewa

Coś tam pękło, może serce, może żyłka,
brzozowa witka zamiast wędki,
w artystycznym nieładzie plącze się zdrętwiały język,
ostatni wdech - nadzieja na haczyku.
Uhu, w rzece z farby płynie ryba !

Mina z Uśmiechem

Saper gdy pomylił minę z miną
Do kamery się wywinął
Bądźmy szczerzy
Z uśmiechem końca kariery
Pomachał rączkami i zginął.

Dziurka w Czasie

W sanatorium jeden rencista
Grając z emerytką Asią w wista
Przez dziurkę w czasie
Chciał z Asią na basen
Lecz przysnął i dziurka przyschła.

Bez Niego nie potrafiła już być kobietą, dlatego stała się potworem. Głodna miłości, z mężem na karku, delektowała się wymyślonym adoratorem. W potędze swojej woli - nieugiętej,
gnębiła zakochane kobiety, to dla niej najbardziej fascynujące zajęcie. Rozmarzona o aniele i ślubnym kobiercu, ręką diabła maczała nóż w przyjaciół sercu.

O bogini olimpu, tyś jak róża w ogrodzie
stworzona do wszech miłosnych spazmów
nie jeden ogrodnik
liczyłby twoje płatki w swoim wazonie
gdyby nie ten rozlany puchar goryczy
czy pamiętasz ? onej karmazynowej nocy
księżyc zajrzał do twojego łoża i odszedł zasmucony
oho, blisko północ
wszystkie Julie legły w uściskach Romeów
nie śpisz ? aha, jeszcze liczysz w wyobraźni dotyki
uhu, znów samotna noc.