W okno puka
jaskrawy promień
niebo rozgrzane do białości

dom na wzgórzu
zapuścił cieniste korzenie
szpaler drzew
zerka w chłodną dolinę

w powietrzu wisi
ażurowa mgła

wrześniowy
zwykły cud

Anioł śmierci wyrwał mu ją z ramion,
pośród łez zostali bezlitośnie rozdzieleni,
na wieki już został ze swoim bólem sam,
choć byli w sercach sobie przeznaczeni.

Niczym prosto z nieba upadły anioł,
błąka się spowity mrokiem cierpienia,
rosa wspomnień maluje mu przygasłe źrenice,
rozdarła mu skrzydła umierająca nadzieja.

W klepsydrze czasu dobroć całą przesypał, [...]

Skraplam się deszczem
Uniesiona z dreszczem
Spełniona jestem...

"Serce szuka odpoczynku
miejsca,w którym niebo
spadnie w twoje ramiona"

Girlandy uczuć unoszą
sie w powietrzu,więdną

laleczka z porcelany już
nie tańczy ,smutnym
brzmieniem trąca
struny duszy

pusty imbryk drży
z zimna ,stygnie
jego oczy błyszczą
kiedy ona patrzy

Na brzegu Świata usiadł Bóg
nogi zamoczył w oceanie,
pochylił czoło, obmył pot
i czeka, co się stanie.

A świat szalony w ciemność brnie,
widząc w niej kolorowe światła
i nie da już zatrzymać się,
choć czarna go spowija płachta.

Popatrzył Bóg na ubogi lud [...]

Ulicą podwieszoną pod chmury
na dwóch niebieskich wstążkach
zaczynam poranne obchody
od mostu do kina.

Dozorczyni o pięknym głosie
zbiera zakurzone liście
specjalistka od manier i wróżb
królowa swych humorów.

Szlachetne kruszce wyobraźni [...]

Lubieżnie i chciwie
położył wielkie łapy na nagim polu
pręży białe ciało
srebrzy się i skrzypi

zmarzniętą trawę
musnął czule między źdźbłami
zazdrosna ja

dla niego ubrałam
rękawiczki i dwie pary skarpet

a on
ledwo spłodził parę bałwanów
zdrajca

już skrapla się miłością do wiosny

Noc sadem wędrowała......
Nawet nie zauważyła......
Gdy rąbek sukienki........
o gałąź zahaczyła.........
Idąc wolno przez sad......
Oczko za oczkiem........
Sukienka czarna, gwiazdami upstrzona......
Z wolna się pruła..........
Gwiazdki w rosę zmieniając........
Za nią biegł świt, zwijając w kłębek czarną nić.....
Troszkę zmieszany tym stanem........
Zdobił niebo pudrem różowym.......
Który policzki mu oblewał.......
Słonko to wszystko zobaczyło......
Na pomoc świtowi ruszyło.......
Delikatnie zza widnokręgu się wyłoniło......
I ziemię blaskiem ozłociło..........

mgłą zanosi jesień łąkę
światło rozprasza na drzewach
jazz w przydymionej szklance
wczoraj stała w niej świeca
rozklekotane serce
w synkopy stopa uspokaja
jest ład i porządek w improwizacji
sax i trąbka ślizgają po grzbiecie jesieni
a ona mruczy sennie jak kot
na śmietankę wróciwszy wieczorem chłodnym wilgotnym
drewniany anioł na ścianie
oczy mruży i dmie w trąbkę
prawie jak Davis

Butelkowa zieleń.
Bardzo modny kolor.
Trochę jej w kuchni
i trochę w pokoju.
I na butelce potknęła się dusza,
a w gardle susza.

Smutek spopielił się w popielniczce.
Chyba z pięćdziesiąt tych smutków było.
Na sam widok mnie odrzuca.
Ah moje płuca!

I tylko tyle po Tobie zostało.
A ja się zgadzam by tak się działo.