Na brzegu Świata usiadł Bóg
nogi zamoczył w oceanie,
pochylił czoło, obmył pot
i czeka, co się stanie.

A świat szalony w ciemność brnie,
widząc w niej kolorowe światła
i nie da już zatrzymać się,
choć czarna go spowija płachta.

Popatrzył Bóg na ubogi lud [...]

Ulicą podwieszoną pod chmury
na dwóch niebieskich wstążkach
zaczynam poranne obchody
od mostu do kina.

Dozorczyni o pięknym głosie
zbiera zakurzone liście
specjalistka od manier i wróżb
królowa swych humorów.

Szlachetne kruszce wyobraźni [...]

Lubieżnie i chciwie
położył wielkie łapy na nagim polu
pręży białe ciało
srebrzy się i skrzypi

zmarzniętą trawę
musnął czule między źdźbłami
zazdrosna ja

dla niego ubrałam
rękawiczki i dwie pary skarpet

a on
ledwo spłodził parę bałwanów
zdrajca

już skrapla się miłością do wiosny

Noc sadem wędrowała......
Nawet nie zauważyła......
Gdy rąbek sukienki........
o gałąź zahaczyła.........
Idąc wolno przez sad......
Oczko za oczkiem........
Sukienka czarna, gwiazdami upstrzona......
Z wolna się pruła..........
Gwiazdki w rosę zmieniając........
Za nią biegł świt, zwijając w kłębek czarną nić.....
Troszkę zmieszany tym stanem........
Zdobił niebo pudrem różowym.......
Który policzki mu oblewał.......
Słonko to wszystko zobaczyło......
Na pomoc świtowi ruszyło.......
Delikatnie zza widnokręgu się wyłoniło......
I ziemię blaskiem ozłociło..........

mgłą zanosi jesień łąkę
światło rozprasza na drzewach
jazz w przydymionej szklance
wczoraj stała w niej świeca
rozklekotane serce
w synkopy stopa uspokaja
jest ład i porządek w improwizacji
sax i trąbka ślizgają po grzbiecie jesieni
a ona mruczy sennie jak kot
na śmietankę wróciwszy wieczorem chłodnym wilgotnym
drewniany anioł na ścianie
oczy mruży i dmie w trąbkę
prawie jak Davis

Butelkowa zieleń.
Bardzo modny kolor.
Trochę jej w kuchni
i trochę w pokoju.
I na butelce potknęła się dusza,
a w gardle susza.

Smutek spopielił się w popielniczce.
Chyba z pięćdziesiąt tych smutków było.
Na sam widok mnie odrzuca.
Ah moje płuca!

I tylko tyle po Tobie zostało.
A ja się zgadzam by tak się działo.

jest rozstanie zawisłe pod zgięciem latarni
jak rybak nakłuty na srebrny hak nieba
i cyrkowa trupa szarpiąca go za kostki - zmarznięta ulewa
jest wilcza sfora tuląca się do ulic - czuwanie stęsknione
a samotność ma usta moje
nic więcej jej nie trzeba

jest takie miejsce na schodach
gdzie nocą zabliźniają się skrzydła
gdzie łzy są na wagę serca
a światło styka się z cieniem

przychodzę tam
gdy zbyt długo
nie słyszę rytmu twych kroków

czasem przychodzisz mi na myśl
piano
pianissimo
adagio
a jeśli reszta jest ciszą
cała jestem milczeniem

ciszę kaleczę krzykiem zrodzonym z milczących
ust. porośniętych zmurszałymi słowami.
w labiryncie niedoświadczeń bez recepty
na życie, buduję wiersze. przeklęte

na ścianie codzienności. przysiadł
motyl nieśmiały, porwał wersy moje
i odleciał.
***
nie skocze z pomostu. nieważnych
słów. zanim zadrży głos. miłość znajdzie
swoje miejsce. w oczodołach.
zakwitną niezapominajki. w teatrze mojego umysłu.