Urzekł Mnie

przeminie
garść
wspomnień
przykrych
i
ostatni
zamkniemy
rozdział
naszego
dramatu
serca [...]

Cisza płonie samotnością,
Myśli kruche, poszarzałe
Drżą leciutko swą małością,
Tak ospale niebywale.

Cisza płonie rozrzewnieniem,
Tłumem zapomnianych cieni,
Przeszłości subtelnym tchnieniem,
Echem minionych jesieni.

Cisza płonie pożądaniem,
Pali lawą namiętności,
Jest świadomym ciał spotkaniem,
Czasem zastyga w czułości ...

...
Fortepian deszczu...
fortepian ciszy...
kroplami dźwięki przenosi
półtony wyższe ponad chmurami
półtony niskie jak myśli
fortepian rosy...
fortepian kropli...
emanuje eksplozją przesytu
wybucha dźwiękiem 
i kanonadą... [...]

Kiedyś
to było kilka lat temu
byłem
w starej chacie
otoczonej bzami

w maju

ktoś opuścił ten dom
zostawiając budzik
łóżko
i obrazy ze świętymi
powleczone pajęczynami
w jednej z izb panowała cisza
i coś
co do tej pory
nie pozwala zasnąć...

Gdybym jednak
miał wyjść z tego świata
to przecież po angielsku
nie raniąc tej garstki
co mnie kocha

Ciężko, ciężko jest
chciałbym jeszcze kochać.
Nienawidzić też
przecież nigdy tego nie robiłem
[...]

na stoliczku świeczka gore,
czarną kawę wolno sączę, w oczy czyjeś patrzę kątem,
uchem miłe dźwięki chłonę - muzyk gra na saksofonie...
moje serce dziwnie płonie

Pijemy sobie kawę, w mojej maleńkiej księgarni.
Palimy papierosy, śmiejemy się, jak dawniej.

To jest ta sama Ewa, z burzą blond, lśniących włosów,
w kwiatowej, zwiewnej sukience, jak jej koleje losu.

Serce bije mi szybciej, patrzę na usta jej chciwe.
Widzę, co widzą mężczyźni, gdy Ewa kawę pije,

zapala papierosa, jak bierze go lekko w palce,
jak topi usta pąsowe, w rozgrzanej filiżance,

jak się osiada pianka, na puszku, nad górną wargą,
jak jej dotyka językiem, sprawdza, czy sięgnąć warto.

Wzroku nie sposób oderwać, i spojrzeć w inną stronę,
gdy Ewa kawę pije - nie tylko kawa płonie.

Nie wiem, co mówi do mnie, o płci swej zapomniałam.
Czyżbym... i ja pięknej Ewy, jak wszyscy, pożądała?

Napisany 2008.07.11
Autor: joanbielsko

Obudzony porannym zmierzchem
witam przyjaciół sącząc kawę.
Czarną kawę z cynamonem, miodem i białym mlekiem.

Niebieskooka miłość piła
czarną, w szklanym kubku z paskami
przymykając powieki jak opadające fusy.

Lubiłem patrzeć, gdy jej usta
stykały się z dymiącą czernią,
pachnącą aromatem palonych brązowych ziaren.

Niegdyś też piłem czarną kawę.
Dziś jestem wolny więc mam wybór,
czy zachwycać się czernią, czy pić białą, z białym mlekiem.

WARSZAWA 08.10.2018r.

Ciepły letni deszcz
krwi
czystej ześlij Panie
jedynej która bielsza jest nad śnieg
która wymyje proch
i kule
z czarnych karabinów
niech spłynie
ciepły letni deszcz
po kruczych włosach
lśniących [...]

słów dwa tysiące
wypowiedziałem zaledwie kilka z nich
wywołały płacz
chichot i złość
częściej niezrozumienie

moje kocham cię
nie trafiło tam gdzie miało
nie wiem gdzie jest teraz - pobłądziło
między ludźmi żywymi
pośród liści na grobach [...]

i żeby było tak
jak się pisze
w księżycem zmąconych wersach
co jeszcze rozdrapują sen

na skruszonych krańcach spojrzeń

choć chciałoby się
dać im więcej
niż nie-swój zachwyt
rozsnuty czyimś wzrokiem
nad tą jedną nieobecnością

dla której wciąż szuka się słów.