Zeszyt Ulubione Myśli, TobiMilobi

Mężczyzna uczyni wszystko dla kobiety, którą niegdyś kochał, nigdy jednak nie zakocha się w niej powtórnie.

Za szkłem mija człowiek, pozostaje klisza,
trochę łat na sercach, co się kołem wleczą
i zabójca - złudzenie, że zawsze jest dzisiaj.
Jak beczały barany, tak beczą i beczą.

Więc się kryje Arlekin w centrum Babilonu,
Podwójnym kłamstwem wścibskość karmi.
Satori, satori... jęczy u stóp tronu.
Ci nadal dumnie ślepi, naiwnie niezdarni.

Jak dobrze, że nie widzą rumianego lica,
że się dłoń nie cofa, gdy cofa się ufność.
Na imię Mimosa, nazwisko Pudica
Zbliżyć się znaczy zdławić płomień, zdmuchnąć.

Stanąłem jak wryty przyglądając się jej. Była tak piękna, że zakochanie się w niej od pierwszego wejrzenia to rzecz naprawdę prosta. Wysoka, szczupła, kobieca. Idealna. Nie taka, jak malują czy opisują ją inni- w ciemnym płaszczu, z kapturem na głowie, z kosą w ręku. Śmierć, bo o niej mowa... Przyszła, lecz nie do mnie. Przychodząc, nie niosła za sobą czarnej chmury rozpaczy, lecz anielski błękit nieba. Przyszła... wiedząc po kogo idzie, znając czas, miejsce i osobę, którą ma ze sobą zabrać. Wchodząc nie podzieliła się tą wiadomością. Nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się tylko, skinęła głową i wzięła Go ze sobą. Nie mnie, lecz Jego. Tego, który od małego uczył mnie jak żyć, jak postępować, jak być godnym i prawym człowiekiem.
Stałem dalej. Nie mogąc nic zrobić, nawet krzyczeć. Nic... tylko patrzyłem jak bezkarnie mi Go zabiera. Serce krzyczało, natomiast dusza była spokojna. Zaskakujące nieprawdaż ? Przeciwieństwa, które powinny się wykluczyć, tutaj się uzupełniały. Spokój wiary i krzyk miłości. Wzięła Go za rękę i odeszli. Ja natomiast zostałem sam. Sam w pustym pokoju, mimo iż On leżał na kanapie. Jednak to już nie leżał On, bo On odszedł. Zostało tylko ciało. Mój ojciec - człowiek prawy i sprawiedliwy, wzór. Zawsze mówił mi, że na śmierć trzeba sobie zasłużyć. Być może On już zasłużył? Na to pytanie nie znajdę już odpowiedzi. Teraz czas bym ja zasłużył.

Nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli... Pozostaje nam wtedy mieć nadzieję, że w końcu się uda i już wszystko będzie w porządku...

Czas jest jak woda, coś bezbarwnego, o czego istnieniu mamy po prostu przekonanie. Wodę też próbowaliśmy ujażmić, złapać, chwycić i mimo to, że zawsze jakaś jej część osadza się na naszych dłoniach, większość umyka w pośpiechu.
Kiedy bardzo go potrzebujemy, wówczas ucieka; to znowu tkwi z nami w beznadziei, gdy nie możemy znieść jego obecności i marzymy, aby wreszcie sobie poszedł.
Czas niczym dobry duch, towarzyszy nam na okrągło. Zna nasze dobre i złe chwile. Wszystkie. Jest najlepszym przyjacielem, bo dopiero, gdy przeminie, doceniamy jego obecność.
Czas jest najstarszym z żyjących.
Był jest i będzie, ale nikt nie wie, gdzie się narodził i kiedy.
Niezależny od zmieniających się epok,niezmienny i niczym kawaler, ma stały stan.
Nie dostrzegamy jego zalet. Mimo, że nigdy sam w sobie się nie kończy, to przemija uśmiercając po kolei każdego, kto żyje. I coraz częściej tego, kto żył tak naprawdę, czerpiąc garściami wszystkiego, co mu dane.
Wtedy doceniamy jego wielkość, ale nie czerpiemy nauki i nadal marnujemy go, widząc w nim jedynie czas.

Nie znasz,nie oceniaj.Wymagasz daj cos od siebie.Tak latwo jest ocenic kogos po pozorach,czasem tym samym robiac komus wielka krzywde.

Najbardziej ekscytujące jest oczekiwanie na coś co ma nadejść.Wyobrażam sobie jak to będzie , rozważam w myślach różne warianty tego co może się wydarzyć. Czuję dreszczyk podniecenia przed nieznanym. A jak już nadejdzie? Zazwyczaj jestem rozczarowana.Może za dużo oczekiwałam...

Bała się zaufać. Nie chciała zostać odrzucona, nie chciała czuć smaku porażki- już dawno temu przecież obiecywała sobie, że nie będzie wystawiać swojego serca na próbę. Nigdy więcej. Bała się, a potem- wpadła w wir magii, w wir obietnic szczęścia i złudzeń. Myślała, że to, co widzą oczy, jest szczere. Jaka szkoda, że nie mogła spoglądać sercem! Dała się nabrać. Po raz kolejny. A czas...? Pędzi jakby nigdy nic. Ziemia się kręci, słońce wschodzi- ale już nie dla niej. Wciąż jej czegoś brakuje: roztańczonych iskier, zwyczajnych zachwytów, możliwości dzielenia się radościami. I nim przyjdzie dobra chwila, nim zjawi się biały anioł, ona zniknie. Jak pył. Zabrakło jej Ciebie. Zabrakło...