Zeszyt ulubione, atom91

Nienawidziła go za to, że zrobił coś, czego w tamtej chwili pragnęła. Wykorzystał okazję, nie było mowy o naiwności.

Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.

dlaczego tak się dzieje, że jak spotykamy kogoś, kto jest tak zwykły, tak naturalny, tak normalny, taki prawdziwy, to czemu, do cholery, ten ktoś wydaje nam się tak nierzeczywisty i odległy?!

*mojej przyjaciółki, A.*

Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni, niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami i wewnętrznym głosem, którym żegnamy lub przeklinamy mijający dzień.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Nagle po czasie, tak po prostu przypomniał mi się Twój szczery śmiech. Taki śmiech gdy jesteś w 100% sobą..
I tęsknota powróciła.

Klapnąłem na łóżku, żeby jakoś myśli zebrać. Choć łatwo powiedzieć, zebrać myśli. A są chwile, kiedy człowiek by najchętniej rozgonił swoje myśli na cztery wiatry.

Uwielbiała szarpać go za koszulkę, wkładać zmarznięte dłonie pod kaptur.. widzieć ten jego szelmowski uśmiech, gdy bawiła się troczkami od jego ulubionej bluzy. Była naprawdę szczęśliwa. Teraz wie, że to wszystko było jej chorą wyobraźnią.. Że gdy odszedł bez pożegnania, w kieszeni tej wyimaginowanej bluzy zostawiła swoje serce..