Zeszyt Ulubione, niewiadomaX

Może i lepiej że to tak skończyło się. Mogę spokojnie wpatrywać się w twoje zdjęcia i nie czuć żalu, mogę zamykać oczy i wyobrazić sobie nas razem. Mogę też udawać, że już zapomniałam o Tobie.

Gdybyś upuścił szklankę na asfalt, rozbiłaby się ona na kawałki. Jedne byłyby większe. Drugie mniejsze.
Gdybyś nawet je pozbierał...
I tak nie udałoby Ci się odtworzyć stanu poprzedniego ów szklanki.
Tak właśnie jest z moim sercem. To taka szklanka rozbita o asfalt, która musi zmagać się z codziennością. Nie wrócę do stanu poprzedniego. Zawsze będzie jakieś "przed", do którego do cholery i tak nie da się wrócić.
Ale istnieje gdzieś jakieś "po", gdzie człowiek zaczyna nowy rozdział.

Przepis na początek dobrego dnia? 1 pełne nadziei Serce, 3 szklanki pozytywnego nastawienia, paczka proszku o nazwie zwolnij, spora szczypta uśmiechu i kilka kropel otwartości na drugiego człowieka...

(uważać, by nie wyszedł z tego zakalec, w końcu każdy składnik ma swoją wagę)...

To dziwne.
W matematyce dwa minusy dają plus,
nie nie zamierzam, oznacza zamierzam,
szklanka może być do połowy pełna i do połowy pusta,
trzy zakręty w prawo, dają zakręt w lewo,
głusi słyszą czasami więcej niż pełnosprawni ludzie,
grosik dla jednych jest niczym, a dla innych może oznaczać wszystko,
gdy mówimy kocham, ludzie odchodzą...
Więc, czy wrócą, gdy powiem nienawidzę?

W każdej duszy tkwią odłamki rozbitego zwierciadła,
poskładać je może jedynie ten, kto potrafi się w nich przejrzeć...

inspir. by ~sand

... jeżeli oczy są "zwierciadłem" i "mapą" naszego serca i duszy...
... to słowa, i nasze czyny, są opisem i legendą do nich...
... jakże często robimy błędy "młodego, pewnego siebie kartografa"...
... jakże często wędrujemy po czyjejś "mapie" i "czytamy" ją...
... nie weryfikując naszych odczuć z jej "opisem i legendą"...
... nawet mapa wyprowadzi wytrawnego "podróżnika" na manowce...
... gdy brak nam wiedzy o jej znakach, skali czy "róży wiatrów"...

A kiedy już choć raz naprawdę przegrasz, bądź wstrzymasz grę, stracisz coś na zawsze. Wieczorami będziesz myśleć o złych ruchach i źle postawionych krokach dążąc do spełnienia własnych marzeń. Będziesz obwiniać się, a gryząc wargi do krwi zagłuszać krzyk poduszką. Będziesz dusić się przeszłością, tamtym powietrzem i zapachem krążącym wokół. Będziesz taki jak ja, wrak człowieka, już nigdy do końca nie odzyskasz tego, co choć raz w życiu straciłeś.

Są takie pocałunki, które na samą myśl wspomnienia ciało ogarnia dreszczyk a wargi same mimowolnie się uchylają ...