Zeszyt Ulubione, Alessandra1666

Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.

Najpiękniejsza to miłość, kiedy po upływie czasu nie przechodzą skutki zakochania, serce dalej wariuje na widok ukochanej osoby, a twarz nie może powstrzymać uśmiechu.

Dzięki Tobie zobaczyłam taki świat, o którym marzyłam przez całe moje życie.
Teraz wiem, co czuje każdy cholernie zakochany człowiek!

Odchodząc, nie wzięłaś pod uwagę, że kiedyś może zbraknąć Ci tej magii, którą wkładałam w każdą naszą chwilę...

Nadal pamiętam jak to wszystko się zaczęło, jedyne czego chciałam, to aby świat pozwolił mi być z Tobą...

Chciałabym jeszcze raz zobaczyć uśmiech w Twoich oczach, a w wargach moje imię usłyszeć. Chciałabym znów zanosić Ci obiady i pytać o pomoc w zadaniu domowym. Chciałabym się złościć, a potem śmiać. To wszystko jest takie zwyczajne, proste... a brak mi tego. Brak mi Ciebie, dziadku. Nasze rozmowy pamiętam tak, jak datę, złotymi cyframi na grobie, wyrytą.
Wspomnienia są piękne, ale czasami nie wystarczają...
Wciąż tęsknię. A minęło już tyle czasu bez Ciebie...

Wczoraj przed snem długo o Tobie myślałam. Tak bardzo chciałam się do Ciebie jeszcze raz przytulić, posłuchać Twojego marudzenia, które kiedyś mnie tak bardzo denerwowało, pokłócić się o jakąś błahostkę. Byłam przekonana, że to się nigdy już nie zdarzy, jednak przyszedłeś do mnie we śnie, uśmiechnąłeś tak jak zawsze i przytuliłeś.

Tak bardzo mi Ciebie brakuje Dziadku, ale wiem, że tam na górze jest Ci dobrze i nade mną czuwasz.

Nakarmiłeś mnie odrobiną szczęścia. Podarowałeś szczyptę bliskości. Pokazałeś jak cieszyć się życiem i odszedłeś.

'Chodź. Na herbatę. Na kawę. Na papierosa. Na film. Na łóżko. Na ciastko. Na kanapkę. Na kakao. Na czekoladę. Na pocałunek. Na przytulanie. Na mnie. Na seks. Na ciało. Na muzykę. Na deszcz. Na spacer. Na śnieg. Na rower. Na zdjęcia. Na chwilę. Na minutę. Na godzinę. Na zawsze.'

I myślałam nad tym, co czuje. Kochałam, naprawdę kochałam. Ba, kocham dalej. Tyle, że jakoś tak... mocniej. Mocniej niż wczoraj, niż tydzień temu, niż dziewięć miesięcy temu. Coś musi w tym tkwić, czyż nie?