Zeszyt Ulubione, czajenka

Tylko małe dzieci mają odwagę zadawać tak wiele pytań.
My przyjmujemy tylko rzeczywistość taką jaka jest nie pytając po co i dlaczego.
Straszne z nas tchórze.

Mimo, że jesteśmy dorośli, to kiedy upadamy, oczekujemy wspólczucia od innych, paru słów pokrzepienia, przytulenia drugiej osoby - niczym małe dzieci.

Jako dzieci potrafiliśmy pomóc każdemu, niezależnie od sytuacji, uciekaliśmy nawet z domu, by tylko udzielić pomocy, a teraz dbamy tylko o własny tyłek.

Ludzie, którzy utracili ukochaną osobę są jak dzieci, które bez swojej ulubionej maskotki nie mogą zasnąć i ciągle płaczą...

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie.

Zamykamy oczy i przypominamy sobie te najwspanialsze chwile, które przeżyliśmy.
Łzy ochoczo wylewają się z naszych oczu,
a tęsknota rozpieprza nas od środka. Za wszelką cenę pragniemy by to wszystko powróciło.
By te wszystkie wspólnie przeżyte sekundy powróciły na nowo. A najgorsze w tym wszystkim jest to,
że w to wierzymy, że mamy choćby najmniejszą iskierkę nadziei, że to kiedyś powróci.
Łudzimy się jak alkoholicy czy narkomani,
którzy mówią sobie, że już nigdy nie wezmą, ale dziś ostatni raz...