Ulubione wiersze

Pan do kogo?

Odpowiadam
- nie wiem,
Jestem cieniem
Słowem jestem
Słowa gestem.

Pan żartuje?
- nie wiem. Może?
O tej porze [...]

W moich objęciach ciało Twoje
Takie drżące i oddane ,
Bo wczorajszych słów pieszczotą
Wciąż jeszcze rozgrzane.

Namiętnością zmysłów znów Cię podrażniłem
Swój każdy oddech na Tobie zostawiłem,
Po ciele jak po mapie wargami wciąż błądziłem
Do rozkoszy niespotykanej Cię doprowadziłem.

Będąc na odległość oddechu czułego
Odmierzamy sekundy do zakończenia upojnego,
A dziś znów ...
Maluję wyobraźnią wczorajszy portret Twój,
Gdy jesteś przy mnie i nie jest to tylko sen mój.

Dedykowany Mojemu Kochanemu Serduszkowi R.ღ
Rafał S.
~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
07.10.2018

Panny brzozy
w błękicie nieba
złotymi dłońmi
smużą obłoki

Liść zlizuje ostatni oddech lata.

- chodź weź
- a idź
- no weź
- i co?
- no wiesz
- a nie
- o żesz!
- no masz
- weź idź
- no co?
- no nic!

Jakie pomysły takie widzenie
słowa dla myśli tworzą znaczenie...

KOŚCIÓŁ GARNIZONOWY W KATOWICACH POD WEZWANIEM ŚW. KAZIMIERZA

Bóg ani z nami ani z wami
Tym bardziej z honorem
I Ojczyzną na sztandarch dla krwi
Niepokój złość
Nie umiem się tu modlić
Nie pomagają art deco
Funkcjonalizm
Słyszę krzyk milionów
Których ci z tablic na filarach [...]

wychodzę z siebie
graniczę z cudem
całkiem miło jak na potłuczoną

kaleczę ustami szklankę
do połowy pustka
o krok od jutra

zaczyna mnie nosić
i potykam się o trzy grosze
dorzucam do pełna

u progu moich drzwi
usiadł czarny mrok
nie straszne mi jego westchnienia
chroni mnie blask księżyca
i nawoływanie anioła stróża
który czasem mruży oczy
na widok mojej ludzkiej głupoty

nie jestem ideałem lecz noszę w sercu
trzy zacne cnoty...
Zboczę czasem z drogi
lecz kto powiedział że ścieżkę usłaną
będę miała znakami z róż

są zwątpienia i tęsknoty
które pokrył już kurz
a życie toczy się dalej
mimo że u stóp pełno przeszkód
w wspinaczce na szczyt
wolę żałować że coś zrobiłam
niż płakać że stałam w miejscu
jak zaklęta i nie doznałam
smaku życia

Lato powoli odchodzi
zostawia pola w szarości
na łąkach tka brylantowe
pajęczyny babiego lata

ptaki opuszczają gniazda
motyle nikną w chmurach
dni stawają się krótsze
a nam słowa milkną

między liśćmi szeleszczą
zaklęcia dla jesiennych dni
by słońce złociło i ogrzewało
jeszcze nasze serca

by miłość kwitła kolorami jesieni
wplatała w codzienność tęsknotę
w kadrze zatrzymane chwile
krajobrazu łąk usłanych makami

Posłucham o tym przez chwilę
Trochę się Tobą pobawię
Niech moje myśli Cię pieszczą
I zaparzą kawę

Nie pijesz kawy.

Wybacz
Ciągle zapominam

Chociaż o tym
Bo o Tobie jakoś trudno.

Otoczony butelkami
upity w parku na ławce
z opuszczoną ręką
zamoczoną w ziemi
mój kolego opijał socjalizm

Pamiętam
jak okryłem go kataną
i zostawiłem
w alkoholowej rozpaczy
spod katany z napisem Dezerter
wystawał irokez barwny

Park na Garncarskiej
to smutne miejsce
pod ziemią martwi Niemcy
a nad nimi pijani Polacy

W tym parku można było się zapić
i zostawić socjalizm na zawsze...

W zielonej ciszy
odpoczywa  oddech
nikt nie słyszy myśli
chłonących zapach wiatru
unieś  mnie kraino  spokoju
do wnętrza oazy
gdzie odpocznie  moja dusza
nieokełzane  serce
i pomruk  jesieni ugasi  ogień
palacy  cały wszechświat
niech odpocznę
w głębinach oceanu spokoju
który przynosi mi ten gaj
pełen rozkosznych  westchnień
gdzie słychać tylko trele ptaków
i żab  rechot  przeplatany  z oddechem
złotej rybki która proszę o spełnienie
jednej złocistej  myśli ...

Nie zostanę już
bohaterem
tak jak chciałem tego
w poprzednich wcieleniach
dziś nie da się
i żeby tak nigdy się nie dało...

Choć... po co żyć?
Dla sztuki
sztuka się kończy
życie przeminie
zapomną wszyscy
nie będzie miał kto pamiętać

W słowach tych
i heroizm mija się z celem
i honor- błaha rzecz
i byleby żyć jak najdłużej!
i drwić.

Rozbierasz mnie z emocji
I uczysz jak być twardą.
Choć słyszę jak oddychasz
W mym sercu spadłeś na dno.

I kiedy będzie pięknie
Zapłacisz za te żarty.
Dla Ciebie będzie wszystkim
Ty dla niej nic niewarty.

Witaj po drugiej stronie,
gdzie pewnych rzeczy Ci zabronię
Każdy z nas przybył tu sam.
Wszystko co złe znajduje tutaj kąt
Nie,to nie jest rozumu błąd.
Mrok zna mnie od lat
Jest mi niczym brat
jak bezlitosny kat,
który niczego nie jest wart
Tak jak ty
uświadom,to sobie.
Po prostu uwierz w jego kłamstwa.
Odejdź od światła
oddaj się ciemności.
Złam sny i wszelkie zasady.
chodź
Poprowadzę Cię przez noc.

Widzisz te wszystkie dusze
Wołają twoje imię.
Kto im nie ulegnie ten nie zginie.
Nie popadnie w serca wieczną [...]

Pięczeć czasu
zamyka usta
i serca

Zamraża resztki uczuć
aby później
młotkiem rozumu
rozbić je na tysiące
nic nie znaczących kryształków....

Zaplatam pętlę gniewu [...]