Zeszyt Ulubione, Darknessa

Złóż je pięknie jak origami
W białego łabędzia
Lub gwiazdę

Delikatnie muśnij
O dolną zębami
I obliż

Rozchyl
Zrób miejsce na moje

Chłodne powietrze
Zatrzymaj na chwilę
I zbliż się
Chcę poczuć je bliżej

Jak skrzydła motyla
Powoli muskaj
Aksamit
Upajaj
Wątłymi chwilami

Coraz szybciej
I pewniej
Szkarłatu namiętności
Odkrywaj głębie.

Karmię się Twoimi kłamstwami
Jak słodkim lukrem z pączków
Nasycona nim pałam się z rozkoszy
Ale gdy smak już znika
Nie odczuwam niedosytu
Męczą mnie wyrzuty sumienia
Bo jak mogłam kolejny raz...?
I mimo, że to już utarty schemat
Że wiem jak będzie wyglądło jutro
To i tak wtulam się z radością w Twoje ramiona
Rozkoszuję się każdym Twoim dotykiem
Spijam z Twych ust kłamstwo za kłamstwem
I gdy mówisz, że jestem jedyna
Wypieram prawdę o innych
Bo tam gdzie wpierda się serce
Życiu rozum odbiera

gdy jestem Venus stojąc i prężąc ciało
w twoich oczach widzę
zachwyt

nieokryty
Ty
nagi

składasz mnie w całość
nagle widzisz że mam ramiona
pośladki gotowe do pieszczot

niczym czczona na kapitolu
klękasz zrywając
ze mnie resztki wstydu

mówiąc
jak ja się odwdzięczę …

wiesz

jest w tobie krótki wiersz
co zmierzchem na poduszce się kładzie-
czwarta pięćdziesiąt dziewięć popełniony

najcichszy ze wszystkich poranków-
a jeśli poranek to tylko po to by tęsknić i uczyć się
zapominać

w tobie najcieplejszy styczeń tego roku-
świt dniał gęstym powietrzem

pamiętasz

na piękno czeka się jak na listonosza

w strugach deszczu
zachlapanych butach

przyjdzie

*Łukaszowi. By wciąż trwał.

Gdybym była morzem,
Byłbyś brzegiem
I niszczyłbyś moje fale.
Zabijał z zimną krwią.

Gdybym była statkiem,
Byłbyś busolą
I kierowałbyś mnie na zagładę.
Uciekał za burtę.

Gdybym była słońcem,
Byłbyś chmurą
I zabierałbyś moje promienie.
Kradł światło.

Gdybym była nocą,
Byłbyś księżycem
I odbierałbyś mi sławę.
Lśnił do wschodu.

Gdybym była człowiekiem,
Byłbyś losem
I niszczyłbyś moje marzenia.
Wodził za nos.

Gdybym była sobą,
Byłbyś lustrem
I pokazywałbyś moje odbicie.
Wygładzał zmarszczki.

Gdybym była,
Byłbyś
I dziękowałbyś.
Dziękuję

Zbuduję dla nas dom,
co będzie miał sto okien,
żebyś mógł codziennie oglądać słońce.
Cegłą będzie marzenie,
fundamentem nadzieja.

W salonie postawię szafę,
a w niej głęboko
schowam wspomnienia,
żebyś mógł zajrzeć,
gdy Ci będzie źle.

W piwnicy ukryję
największe nasze skarby:
Twój guzik od koszuli, moją spinkę
i już wyschniętą różę,
co mi ją dałeś przy pierwszym spotkaniu.

Na górze zamieszkają nasze pocałunki,
spacery, dotyk naszych dłoni.
W innym pokoju na komodzie ustawię
wszystkie Twoje słowa, a za szybą
będzie stało to najpiękniejsze: kocham.

W ogrodzie powstanie basen
z moich wypłakancyh łez
i bezsennych nocy,
z małych tęsknot i wielkiej ciszy
na Twoich wargach.

W naszym domu na parapetach,
w wielkich donicach będzie rosło szczęście,
wyciągając łapczywie łapki do słońca.

Na śniadanie podawać Ci będę
tylko uśmiechy i będziesz syty.
Tam nie będzie powietrza,
przecież Ty dasz mi swój oddech.

tak świat zbudowałeś
że nie możesz
dotknąć mej dłoni
stojąc obok

wpatrzony w idealnie ułożone
strony każdego dnia
gdzie nie pasuję do numeracji

wydarta z pamiętnika
bez marzeń na okładkę

Bez sensu jest żyć na tym świecie,
Jeśli nie ma się jakiegoś no wiecie,
Sensu.

Bez sensu jest miejsce zajmować,
Jeśli nie umiemy się dostosować,
Do innych.

Bez sensu mówić : Frajerzy!
Bo kto Ci w to uwierzy?
Nikt.

Bez sensu tracić nadzieję,
Gdy los się z nas śmieje,
Bo nic to nie da.

Ale czy my robimy coś z sensem?
Czy nasze życie jest bezsensem?
Czy warto próbować świat zmienić?
Czy ktoś to spróbuje docenić?
Czy szczera odpowiedź coś zmieni?
Czy szczęściem będziemy niesieni?
Odpowiedz.

Napisał na telefonie ' kocham Cię' i wybrał opcję 'wyślij do wielu' - taka jest miłość w tych czasach drogi przyjacielu.