ulubione

nie śpiewaj drozdzie
bo znów będę padać
i cicho pod skórą
nawilgną wspomnienia

szelestem piór swoich
możesz zagłuszyć
obolałe miejsca po nieuniesieniach

i tyle nam zostaw
nic co by szkodziło

żadne z nas nie pojmie
w życiu
czym naprawdę jest miłość

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

nie dałam życiu pojąć
co wiatr szeptał po nocach
kiedy skulone
serce chowałam

i kiedy nikt nie kochał

nie pozwoliłam słońcu spoglądać
na rosę co polubiła
miejsce na moich oczach

i kiedy w siebie zwątpiłam

a teraz żal mają do mnie
jaskółki wysoko na niebie
że niżej nie mogą
że deszcz schowałam
głęboko dla siebie

wszystko ucichło
i nie czekam już
na żaden deszcz

w pustych spojrzeniach
między ulicami
moknę bezempatią

trzeba teraz znać samotność na pamięć
bardziej niż człowieka

żeby przypadkiem w krople
nie rozpaść się jak chmura

nie był nigdy obok
a jednak
stanowi ciepło mojego serca

po niedokończonych rozmowach
pozostała mgła
co nie unosi tęsknoty
ani bliskości
której dotąd nie znał świat

nie był nigdy pełnią
a jednak
pełno go jest we mnie

po niespełnionych obietnicach
pozostał już tylko szept
o którym wstyd mi opowiadać

samej sobie
przed snem

Prawie świt jeszcze
noc przeciera oczy
z gwiezdnego pyłu

dzień leniwie przeciąga
się nad horyzontem
kładzie kolory z palety
barw na błękicie nieba

poranne mgły perliste
ronią łzy na łąkach
motyle ogrzewają swe
skrzydła w pierwszym
dotyku letniego słońca

Wczoraj będzie mi
zawsze bliższe

wtedy istniał czas
mieliśmy tylko siebie
poranna kawa,rozmowa
a dzień smakował lepiej

dziś nie jest wcale lepsze
ani jutro na nic nie czeka
chwilami na nic nie mam sił

Nie potrafię
za ciebie żyć

gasisz każdy dzień
nosisz w kieszeni
tylko puste słowa

rzucasz na mnie
zaklęcia,które
już nie działają
znikasz z oczu

tracisz czas na
życie bez sensu
wciąż myśląc,że
czegoś szukasz

Dziś niebo mam
na wyciągnięcie dłoni

puszyste chmury
lepią mi się do ust
zasypiam powoli
cytrynowe motyle
mam pod powiekami

paź królowej nieśmiało
zerka spod skrzydła
ważki szykują się do lotu
lekko wiatr porusza rzęsami

Mogła być tamtą dziewczyną
do której tęsknisz nocami

driadą leśną w szum
drzew zasłuchaną
boginką wieczornych zaklęć
szeptanych do ucha godzinami
czarodziejką,która zdobędzie
twe serce jednym spojrzeniem

mogła być kobietą z twoich snów
twardo stąpającą po ziemi

winoroślą ,która oplecie twe ciało
omami słodkim nektarem miłości
białą różą bez kolców ,dotykiem
opuszków palców błądzących
ślepo po skórze,spełnieniem

Pod osłoną nocy
spotykają się nasze słowa

my w różnych odsłonach
bezwiednie wpadamy na siebie

chwilami graniczymy z cudem
opieramy się prawie o iluzję

nasze serca poplątane drżą
od nadmiaru wzruszeń

Jeśli przyjdzie czas
wyruszę w podróż

zapalę wszystkie
światła by jasność
ukazała mi drogę

zapakuję twój uśmiech
garść twoich słów upchnę
w torebce po brzegi
by nie zapomnieć

i jeszcze zielony kamień
ten od ciebie na szczęście
a potem już wrócę tylko
w snach bezszelestnie

Tamtej nocy
nie mogła zasnąć

przeganiała czarne
ćmy z powiek
opierała o gwiazdy
stęskniony wzrok

w blasku księżyca
ogrzewała serce
liczyła noce i dni
kartki z kalendarza