Zeszyt ulubione, black.side

Jest taki smutek, który osiada głęboko w sercu... Nie da się go nijak wyrazić. Choćbyś krzyczał, jak najgłośniej umiesz - nie wykrzyczysz go, choćbyś wypłakał morze łez - nie wypłaczesz go, choćbyś zajął swój umysł czym innym - nie wyrzucisz go...

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

I tak siedzisz, i nagle zdajesz sobie sprawę, że masz nudne życie. Nie masz w tej chwili ochoty się śmiać, łzy też cieknąc nie chcą, nie czujesz złości, nie czujesz szczęścia, nie czujesz nic. Pustka. Chcesz włączyć piosenkę, ale wszystko Cię odpycha, znów myślisz o tym co mogłoby się stać, chcesz gdzieś wyjechać, uciec. Położyć się na zielonek trawie, w ciepłą lipcową noc i nie myśleć o niczym. Patrzeć, jak gwiazdy odbijają się w strumyku, a smolistość nieba , nadaje wodzie czarny blask. Nie masz już siły, nie chcesz czuć nic.

Ucieknij na chwilę jeśli czujesz, że ludzie Cię niszczą.
Uciekaj szybko, ale uważnie, bo jeśli za bardzo się oddalisz, możesz nie odnaleźć drogi powrotnej.

Kiedy będę wiedziała, że to miłość?
Tego nie da się przewidzieć. Po prostu pewnego dnia obudzisz się i zacznie Ci kogoś brakować. Spojrzysz na telefon, oczekując wiadomości od tej osoby. I bez przerwy będziesz o niej myśleć. Co robi, o czym myśli. Denerwować się, gdy z jakiegoś powodu nie odpisze. Uzależnisz się od niej. Musisz zadać sobie pytanie - czy teraz wyobrażałabyś sobie życie bez niej? Co by było, gdyby ta osoba nagle odeszła? Gdy już to zrobisz najprawdopodobniej będziesz znała odpowiedź

Pora zacząć od nowa, spokojnie. Bez niepotrzebnych myśli. Z jednym pytaniem. Czy wrócę kiedyś tam, gdzie wszystko wydaje się piękniejsze? I w tej samej chwili, w której sobie to pytanie zadaje, już znam odpowiedź.

Wiem co to jest przywiązanie.
Wiem jak ciężko uciec od tego co było sensem Twego życia.
Wiem ile razy dziennie człowiek zmaga się z własnym sercem.
Wiem ile smutku przynosi każdy wieczór.
Wiem, jak boli samotność .

Często zastanawiam się ile osób patrzy na Księżyc w tym czasie co ja... Czy też pytają Go o wszystko wiedząc, że nie usłyszą odpowiedzi. Czy też patrzą na Niego, bo dzięki temu wracają najwspanialsze wspomnienia. A może patrzą chcąc uciec tam i nigdy nie wrócić, bo ktoś właśnie złamał im serce...

____
* inspiracja : samotna noc z pięknym Księżycem.

… i przychodzi w życiu taki czas, gdzie nie masz kompletnie na nic ochoty. Drobnostki, które kiedyś Cię cieszyły, dzisiaj nie mają już żadnego znaczenia. Kiedyś cieszyłaś się patrząc gdy rankiem wstaje słońce. Dzisiaj go nienawidzisz. Pokochałaś noc, gwiazdy, własną poduszkę do której wieczorami tulisz się i wylewasz w nią tysiące łez.
… A te usta, oczy, spojrzenie nie robią już na Tobie wielkiego wrażenia. Już to na Ciebie nie działa. Uodporniłaś się. Nie potrafisz okazać żadnych uczuć, powiedzieć tego co myślisz. Czujesz się jakbyś miała na sobie kamizelkę uczucioodporną. Jakby ktoś zrobił Ci ogromną dziurę w klatce piersiowej, niszczył od środka. Jesteś taka bezradna…
Nie potrafisz się z niczego cieszyć, wszystko Cię dołuje. Czujesz się tak cholernie samotna. Nie możesz patrzeć na szczęście innych …
Od razu przywołujesz wspomnienia. Chcesz zapomnieć. Jednak nie możesz, nie potrafisz, a może nawet nie chcesz? Bo co innego Ci pozostało? Jego nieobecność jest wszędzie, gdzie spojrzysz. Nie możesz od tego uciec. Tylko ból przypomina o tym, że był prawdziwy.
Jednak mimo wszystko, czujesz, że tam gdzieś w środku, bardzo głęboko, jakaś cząstka Ciebie jest szczęśliwa. Z czasem rana w klatce piersiowej się zrasta.
Bardzo Boleśnie i powoli…
Potem zapominasz. Już całkowicie. Przywoływane wspomnienia już tak nie ranią. Uśmiechasz się myśląc o nim. Cieszysz się, że go poznałaś, że tyle razem przeszliście. Jednak ten rozdział już zamykasz. Zaczynasz nowy. Teraz jesteś inna. Chcesz tylko być szczęśliwa, kochana. Ale nie śpieszy Ci się. Czekasz . Na tę prawdziwą, jedyną miłość. Na kogoś, które będzie Cię rozumiał, kto nie zrani, zrozumie i pokocha Cię taką jaka jesteś.

Teraz cierpisz. Bo zostałaś sama. Poczułaś szczęście i wyrwano Ci je bezczelnie z rąk. Nie miałaś sił wstać z łóżka. Mimo głodu jedzenie przyprawiało Cię o mdłości. Chciałaś uciec do niego, lecz wiedziałaś, że to pragnienie jest niemożliwe. Był na wyciągnięcie ręki, lecz taki obcy, daleki. Bardziej jej, niż Twój. To boli. Uczucia rozrywają Ci serce. Ale pamiętaj - wciąż je masz. Mimo, że teraz ono umiera, zarasta krzewami, odgradza się od świata, ciągle niezmiennie bije w Twojej piersi.
Zasmakowałaś gorycz porażki. Nie po to, by się poddać i uciekać od miłości. Lecz po to, by docenić ją w przyszłości.

Miłość chadza różnymi ścieżkami. Przez góry, doliny, pagórki, oceany i wiejskie rzeki. Przemierza świat wzdłuż i wszerz. Puka do biednych i bogatych. Do tych samotnych, którzy zakrywają się pod maską singli i do tych, którzy znają miłość tylko z książek i filmów. Nie można jej zaplanować. Jest nieprzewidywalna. Niespodziewanie pojawia się na drodze człowieka.

I kiedyś ponownie zapuka do Twoich drzwi. A gdy jej nie otworzysz, przeciśnie się przez szparkę lub tą nieszczęsną dziurkę od klucza.
Pokochasz, a świat zawiruje.
I nawet jeśli zakryjesz się maską współczesnego singla, ta potrzeba miłości, życia razem, bycia obok drugiego człowieka, dzielenia się swoimi radościami i smutkami w końcu będzie silniejsza.
Potrzeba otworzenia się nie PRZED kimś, a NA kogoś.

Uciec po to, żeby w innym miejscu zacząć wszystko od nowa? Dopóki trwa teraźniejszość karty przeszłości są wciąż otwarte. Nie można zapomnieć o czymś co kiedyś wypełniało serce.

Czasami mamy ochotę od wszystkiego uciec, przy jednoczesnej nadziei, że ktoś jednak za nami pobiegnie.